Kiedy podopieczny wątpi w swojego wychowawcę

o tym jakie są, jak sobie z nimi radzić, jak wychowywać bez porażek

Moderatorzy: Basiek70, służby porządkowe

Xdeeee
Posty: 6
Rejestracja: 2016-09-23, 23:25
Kto: nauczyciel
Przedmiot: Język polski
Lokalizacja: wielkopolskie

Kiedy podopieczny wątpi w swojego wychowawcę

Postautor: Xdeeee » 2016-09-23, 23:54

Od czego zacząć. Zacznę w te sposób. Jestem też wychowawca kolonijnym i doszło do specyficznej sytuacji między mną a moim wychowankiem. W grupie miałem "płaczącego" chłopaka. Gdy stosowałem się do poleceń koleżanki psycholog, nic nie mogłem wskórać. Któryś dzień z rzędy znowu płacz, ale nie on jest bohaterem mojego postu. Grupa najstarsza 13-16 lat. Otóż w grupie miałem fajnego szesnastoletniego wychowanka, który we wszystkim mi pomagał, angażował się we wszystkie zadania, nawet wyręczał innych. ALE...Kiedy "płaczący" znów zapłakał, woła mnie 16 latek i pyta się , gdzie jest pani X (pani psycholog obozowa). Ja się pytam, co się dzieje. A no ten płacze. Ja mówię, że ja załatwię sprawę. I owy 16 latek odpowiada: "Ale może lepiej , aby jakiś fachowiec się nim zajął". Aż mnie zamurowało. Rezolutnie jeszcze pytam, czy uważa, że ja nie jestem fachowcem, na co odpowiada mi, że jestem tylko humanista, a nie psychologiem czy pedagogiem.... Kompletnie nie wiedziałem, co się dzieje. Do tego poleciał zaraz do koleżanki, która wprowadziła go w błąd, mówiąc, że nie każdy nauczyciel jest pedagogiem. Wszystko wyprostowałem, no ale jakoś dziwnie tak mi było.W szkole nigdy nikt mi w ten sposób nie powiedział, a miałem różnych uczniów, aż tu nagle. Co o tym myślicie? Dodam, że młody nie przeprosił, tylko udał głupiego, że nie wiedział, że jestem nauczycielem, a tak naprawdę wiedział. I co byście zrobili w takim momencie? Bo to trochę niekomfortowa sytuacja.

Mikkoo
Posty: 7
Rejestracja: 2012-05-18, 23:55
Kto: nauczyciel
Przedmiot: Inne
Lokalizacja: wielkopolskie

Re: Kiedy podopieczny wątpi w swojego wychowawcę

Postautor: Mikkoo » 2016-09-24, 01:37

Rozpocznę od mojego "ulubionego" zagadnienia. Otóż to czy nauczyciel jest uznawany za pedagoga czy też nie wynika, jak sądzę, z osobistych przekonań, stosowanego słownictwa itp. Nie ma przecież przepisów, które by to regulowały. Znam doskonałych nauczycieli, którzy są świetnymi wychowawcami, mają ogromną wiedzę i liczne przydatne w pracy z drugim człowiekiem umiejętności. Tych też darzę wielkim szacunkiem. Znam również takich, którzy nazywają siebie pedagogami, nie wiedzieć czemu i w obliczu niezbyt trudnych sytuacji sobie po prostu nie radzą - i też mają do tego prawo, ponieważ przygotowanie pedagogiczne na studiach nauczycielskich to nie więcej jak 1/10 wiedzy, którą z 5-letnich studiów, często przynajmniej dwóch specjalności, mogą wynieść absolwenci kierunków typowo pedagogicznych, niezwiązanych ściśle z nauczaniem. A potem dochodzi inna wiedza ze szkoleń, warsztatów itp., a przede wszystkim praktyka - jednak w różnych sytuacjach uczestniczą specjaliści - pedagodzy, psycholodzy, terapeuci a w innych nauczyciele, każdy ma swoją ważną rolę, każdy jest specjalistą swojej dziedziny a o innych pewnie ma jakieś tam, mniej lub bardziej mgliste pojęcie.


Piszesz, jak podejrzewam, o sytuacji z wakacji. Minęło już trochę czasu, a temat jednak u Ciebie powraca. Nie wiem czy te dzieci wcześniej Ciebie znały. Jeżeli nie to tym bardziej mogą nie mieć zaufania, którego byś oczekiwał jako nauczyciel i "pedagog". Może warto się zastanowić czy to aż tak problematyczne, że dziecko woli pomówić o czymś z innym, również odpowiedzialnym dorosłym (inaczej wyglądałaby sprawa gdyby był to ktoś zupełnie obcy, bez jakiejkolwiek wiedzy itd.) Może to być nawet bardziej korzystne, a w przypadku incydentalnej opieki i relacji rzecz może się rozbijać o płeć, jakąś jedną sytuację lub interwencję, z której druga strona nie jest zadowolona. To po prostu nie musi być jakaś ważna przyczyna.

Osobiście, nie czułbym się zakłopotany w takiej sytuacji (a było ich sporo, w większości w przypadku dzieci, które znalazły się pod moją opieką na krótki czas i które mnie wcześniej nie znały) i tylko skutecznie wyjaśnił, że w razie potrzeby chętnie pomożesz i udzielisz wsparcia, ale jeżeli chłopak chce pogadać z kimś innym, to też jest dobre. Myślę, że takie nakreślenie sprawy 16-letniemu podopiecznemu, który we wszystkim pomagał (a nie chciał zwyczajnie odpoczywać na wakacjach, co też może coś tam o człowieku w tym wieku mówić), poczuł się nieco bardziej odpowiedzialny niż koledzy za to, co się dzieje, mogłoby wystarczyć.
pozdrawiam


Wróć do „Problemy dydaktyczno-wychowawcze”