czy to była przemoc fizyczna nauczyciela wobec ucznia?

[Łania]

Uczę w podstawówce w klasach młodszych. W mojej klasie jest uczeń siedmioletni, bardzo ruchliwy i niepokorny, przyzwyczajony, że może decydować sam o sobie... Już drugi rok pracuję nad tym, by dostosował się do panujących w szkole zasad, ale przed nami jeszcze długa droga.
Jedną ze stosowanych przeze mnie konsekwencji złego zachowania podczas przerwy (złego, czyli zagrażającego bezpieczeństwu własnemu lub innych osób) jest spędzanie kolejnej przerwy z nauczycielem.
Pewnego dnia wspomniany uczeń miał ponieść właśnie takie konsekwencje, ale ja podczas przerwy musiałam dyżurować na korytarzu. Uczeń miał więc spacerować ze mną. Niestety oddalał się co chwila i trudno go było upilnować. Ostrzegłam go, że jeśli będzie tak robił dalej, będzie musiał chodzić ze mną za rękę. Uczeń wciąż odbiegał, więc zażądałam chodzenia za rękę. Nie chciał - powiedział, że nie. Chwyciłam go za rękę, ale zaczął się wyrywać. Nie puściłam. Czułam się z tym fatalnie. Trzymałam za nadgarstek, ale nie ściskałam, zrobiłam taką obręcz ze swoich palców - był luz, ale uczeń nie mógł się wyrwać. Na szczęście próbował się wyrwać tylko kilka razy. Potem się uspokoił. Po pewnym czasie umówiliśmy się, że puszczę, go jeśli obieca , że będzie trzymał się blisko mnie. Obiecał i dotrzymał. relacje nasze nie ucierpiały w wyniku tego incydentu, a nawet jakby się poprawiły, ale ja wciąż się zastanawiam:
Czy to była przemoc z mojej strony?
Czy nauczyciel ma prawo tak postępować?
Co o tym myślicie?

[edzia]

A nie pomyślałaś, że CEL twoich działań był inny - wychowawczy (dyscyplinujący)? To nie była przemoc.

[Art.3.9.UoSO]

Przemoc jakby definiuje, że to była przemoc.

[Łania]

Cel był szczytny, ale z definicji wynika, że środki jednak niewłaściwe

[edzia]

Definicja jest zbyt uproszczona, nic nie mówi o CELU, o działaniu w ramach swoich praw i obowiązków.

Chwyciłam go za rękę, ale zaczął się wyrywać. Nie puściłam. Czułam się z tym fatalnie. Trzymałam za nadgarstek, ale nie ściskałam, zrobiłam taką obręcz ze swoich palców - był luz, ale uczeń nie mógł się wyrwać.

Poza tym dla mnie ten opis nawet i bez tego wyjątku nie kwalifikuje się do przemocy.

A masz jakieś problemy z tego powodu, czy pytasz teoretycznie?

[Łania]

A masz jakieś problemy z tego powodu, czy pytasz teoretycznie?

Nie mam problemów z tego powodu.
Jednak nie daje mi to spokoju. Z zasady nie wchodzę z uczniem w kontakt fizyczny, który może być przez ucznia odbierany jako niemiły. Ponadto spodziewam się, że ten uczeń jeszcze wiele razy nie będzie się chciał podporządkować. Dlatego chcę być pewna, czy mogę w ten sposób reagować.
Sytuacja miała miejsce dwa tygodnie temu, a ja wciąż się zastanawiam, bo mam wewnętrzny dyskomfort. I chyba po prostu następnym razem muszę zareagować inaczej, skoro mi samej z tym źle.

[Peonia]

A nie pomyślałaś, że CEL twoich działań był inny - wychowawczy (dyscyplinujący)? To nie była przemoc.

Edzia ma rację. Nic złego nie zrobiłaś.

Dzieci są różnie wychowywane. Ja mam takiego ucznia, z którego zachowaniem borykam sie już czwarty rok (od zerówki). W klasie zerowej rzucał się na podłogę, gryzł mnie, kopał w chwilach zdenerwowania, bo nie potrafił dostosować się do zasad panujących w grupie, w szkole. Nie znał słów "nie, nie wolno". Nic nie potrafił sam zrobić, bo rodzice go nie nauczyli. Miał więc problemy z nauką, czynnościami manualnymi (ołówka i nozyczek nie trzymał wczesniej w ręku) samoobsługą...itd. Taki "dwulatek" w grupie sześciolatków. Chciał robić to, na co miał w danej chwili ochotę. Np. biegać po sali w kółko, bez celu. Albo siedzieć i sobie krzyczeć. Wył wtedy strasznie, no i wołał mamę. Nie mogłam prowadzić zajęć. Na dodatek w chwilach trudnych krzyczał tak, jakby go rozdzierano na strzępy. Ze stoickim spokojem, często na siłę, podnosiłam go z podłogi, sadzałam na krześle i tłumaczyłam bez końca. Też się wtedy zastanawiałam nad tym, czy dobrze postępuję. Dzisiaj wiem, że dobrze, bo jakoś radzi sobie w szkole, jest lubiany przez kolegów i chętnie chodzi do szkoły. Myślę, że każda metoda jest dobra, gdy cel jest szczytny.

[Łania]

Dziękuję Wam, czuję się pocieszona

[Łania]

Tego mi było trzeba
Pozdrawiam
Łania

[hnatio1]

Jeśli to jest przemoc, to żyjemy w świecie absurdu.

Z jednej strony wymaga się od nas, byśmy sobie radzili z dziećmi, a z drugiej nie daje środków do egzekwowania dyscypliny. Już nawet maluchy wiedzą, że wszystko na co nas stać to podniesiony głos.

Ale, gdy w wyniku braku dyscypliny dzieciak zrobi sobie krzywdę, to my będziemy za to odpowiadać.