Piszę tutaj, bo jestem zrozpaczona. Mam nadzieję, że skoro jestem tu anonimowa, nasza dyskusja nie wyjdzie gdzieś poza to forum. Ale do rzeczy.
Jestem uczennicą klasy drugiej liceum profilowanego i staram się tego trzymać, bo właśnie zlikwidowano nasz profil (nie było naboru do klas pierwszych), więc jeśli nie zdam, zostanę na przysłowiowym "lodzie", a tego wolałabym uniknąć. Tym bardziej, że jestem drugoroczna (nie zaliczyłam pierwszej klasy, bo dostałam strasznej fobii szkolnej). Znaczy się, obecnie zdałam do drugiej - żeby była jasność. A że nie jestem typem lesera i do szkoły chodzić chciałam acz nie mogłam, walczyłam o nauczanie indywidualne, którego nie chciano mi przyznać.
Moja fobia z "pierwszej" I klasy związana była z moją polonistką. Jestem dosyć zdolną uczennicą, która z jęz. polskiego otrzymuje głównie oceny bardzo dobre i celujące, więc zależy mi na tym przedmiocie. Ale po prostu od pierwszego dnia nie mogłam pogodzić się z moją wychowawczynią, która za razem uczyła u nas języka polskiego. Uważałam (razem z całą moją klasą), że nie potrafi przekazać nam we właściwy sposób wiedzy, za cicho mówi i generalnie nie ma siły przebicia, a że zależy mi na tym przedmiocie bo wykazuję zdolności w tym kierunku i zdaję z niego rozszerzoną maturę, a korepetytora z polskiego trudno wynajmować skoro umie się prawie wszystko (tak przynajmniej twierdzi moja obecna polonistka), uznałam, że z tą Panią się nie "rozwinę" i celowo przewagarowałam cały rok, żeby nie uczęszczać do szkoły i na drugi rok mieć lepszą polonistkę (jakakolwiek zmiana szkoły nie wchodziła w rachubę, ponieważ mieszkam w małym miasteczku i jako że jestem osobą mało zaradną, rodzina w życiu nie puściłaby mnie na stancję).
Kiedy nie zdałam, byłam bardzo usatysfakcjonowana, bo nie dość, że "felerna" polonistka została zmieniona, to jeszcze dano nam prawdopodobnie najwybitniejszą Panią od polskiego z całej szkoły. Bardzo się polubiłyśmy, najpierw z wzajemnością, później jednak zaczęło przybierać to niebezpieczne kształty. "Załamanie" przyniósł początek obecnego roku szkolnego gdy okazało się, że owa nauczycielka zaszła w ciążę po 13 latach pracy. Początkowo nie dawałam temu wiary nawet, gdy inni mówili, że tak jest, ale kiedy sama zainteresowana to potwierdziła, wpadłam w szał. W szkole dowiedziałam się, że mam jakąś schizofrenię, chociaż regularnie leczę się u psychiatry i psychologa i oni nic takiego mi nie wykazują, po prostu mówią, że jestem nieszczęśliwa i tyle. To, co zrobiłam, to była prawdziwa "egzekucja pod tablicą" i miałam potworne wyrzuty sumienia z tego powodu, a Pani (przecież w ciąży!) przeze mnie płakała
Oczywiście przeprosiłam Panią na forum całej klasy. Może źle postąpiłam, ale (mam nadzieję, że tu już siebie za bardzo "nie wybielam") nie mogę znieść rozstania z tą nauczycielką. Była ona naprawdę wyjątkowa oraz jedyna w swoim rodzaju i to jest opinia całej szkoły, nie tylko moja.
Pomóżcie, co mam ze sobą zrobić? Jak wziąć się w garść? Mimo, że nauczycielka została przeproszona, ja czuję się z tym paskudnie i nie mogę się w żaden sposób ogarnąć. Czuję się, jakbym po raz drugi straciła rodziców.
Chyba nie ma innej możliwości jak rozmowa sam na sam z panią, przecież nie odmówi Ci kilku minut rozmowy po lekcjach? Co to znaczy, że nie rozstałyście się w przyjaźni, chyba nie sądzisz, że nauczycielka się obraziła? A może nie chce Cię słuchać, bo nie widzi już problemu?
Ale uznałam to po prostu za konieczne, zwłaszcza, że Pani już od dawna wiedziała, co do niej "czuję", jeśli tak to można nazwać i od początku "kariery" w szkole z utęsknieniem czekałam na pojawienie się kogoś, kto mnie trochę zmotywuje... Szkoda, że ta motywacja przerodziła się w de-motywację. Chociaż gdybym nie "wybuchnęła", to nic by przecież nie polepszyło, najwyżej rozstanie przebiegłoby w nieco lepszym nastroju, a tak przynajmniej pokazałam, co czuję...
Tak po prostu. Rrany, jak ja sobie pomyślę, że moja polonistka mogłaby odejść to.. brrr... Wiem jedno : gdyby nastąpiła taka sytuacja nie robiłabym żadnych scen. Starałabym się cieszyć jej szczęściem 
Ja mam tak, ze nawet jak moja polonistka mnie rozwścieczy to tylko na chwilkę, bo ja nie umiem się na nia obrazić. Z drugiej strony ona nie lubi jak ja jestem smutna, więc jakoś tak obie nie możemy być na siebie obrażone 