Dodaj publikację
Autor
Magdalena Tomczyk
Data publikacji
2018-09-09
Średnia ocena
0,00
Pobrań
3

Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.

Artykuł podejmuje ważną polemikę wobec zagadnienia obecności mniejszości romskiej, uwzględniając szerokie spektrum jej ochrony prawnej, (polskiej i międzynarodowej). Istotnym elementem treści artykułu jest spojrzenie na podejmowane działania edukacyjne, uwzględniające podnoszenie świadomości społecznej na temat istnienia mniejszości etnicznych, do których niewątpliwie należą Romowie ze swą bogatą kulturą.
 Pobierz (doc, 111,0 KB)

Podgląd treści


Magdalena Tomczyk

Zarys problematyki ochrony prawnej mniejszości romskiej po 1989 roku.

Oddziaływania edukacyjne wobec przełamywania barier kulturowych.

Zgodnie z koncepcją narzuconego przez Stalina komunizmu, a także późniejszymi decyzjami aparatu partyjnego, Polska miała stanowić państwo jednolite pod względem narodowościowym. Aspiracje mniejszości narodowych oraz etnicznych miały podlegać procesowi tłumienia przez władze administracyjne. Wskazano to już w uchwale Komitetu Centralnego Polskiej Patrii Robotniczej z dnia 16 maja 1945 roku[1]. Władze komunistyczne państwa polskiego uważały, że mniejszości narodowe pozostające w nowych granicach, powinny zostać przynajmniej zmarginalizowane oraz poddane procesowi asymilacji. Należy podkreślić, iż koncepcja państwa jednorodnego pod względem narodowościowym miała również wsparcie społeczne[2].
Uzyskana po II wojnie światowej jednolitość narodowa Polski, była uważana za jedno z eksponowanych elementów polityki komunistów[3]. Wprowadzono również regulacje prawne. Traktowały one pochodzenie etniczne obywateli, jako sprawę prywatną. Resort bezpieki również prowadził odrębną politykę narodowościową[4].
Należy podkreślić, iż lata 1945-1947 stanowiły okres weryfikacji narodowościowej. Etap następny, 1948-1955 stanowił uznawanie obecności mniejszości narodowych w kraju. Polityka komunistów skoncentrowana została na ideologicznej walce klas społecznych. Zaostrzono jednak kontrolę wobec ludności romskiej. Cyganie uznani zostali za problem społeczny z uwagi na swój wędrowny tryb życia. Władze komunistyczne zmusiły w roku 1952 społeczność romską do osiedlenia się[5]. W latach 60. XX wieku powstała nowa
i rygorystyczna polityka wobec wędrujących Romów. W marcu 1964 roku przeprowadzono w kraju spis ludności cygańskiej, pobrano również odciski palców. Władze wydały Romom nowe dokumenty osobiste oraz zameldowanie w miejscu, w których zastał ich spis. Restrykcje te wstrzymały nagle kontynuowanie wędrownego trybu życia[6].
Lata 1956-1980 były okresem trudnym dla mniejszości narodowych oraz etnicznych[7]. W latach 1980-1989 rozpoczął się okres ożywienia politycznego. Bezpośrednimi czynnikami tego procesu było powstanie „Solidarności” oraz wprowadzenie stanu wojennego w grudniu 1981 roku. Wraz ze zmianami nastąpiła liberalizacja polityki wobec mniejszości narodowych i etnicznych. Władze zaczęły wycofywać się z przymusowych akcji osiedleńczych dla ludności romskiej.
W kwietniu 1989 roku została przyjęta przez parlament ustawa, która regulowała istnienie stowarzyszeń. Gwarantowała ona możliwość organizowania się środowisk mniejszości narodowych. W maju 1989 roku w KC PZPR obradowała komisja złożona
z przedstawicieli różnych grup narodowościowych. Fragment powojennej polityki państwa wobec osób o odmiennym pochodzeniu etnicznym, stanowił konsekwencję zmian struktury etnicznej Polski[8].
Po 1989 roku prawie wszystkie obecne na scenie politycznej ugrupowania uznały potrzebę zagwarantowania równouprawnienia dla mniejszości etnicznych
i narodowych. Podjęto dyskusję nad zachowaniem odrębności językowej, oświatowej oraz kulturalnej[9]. Gwarancja prawa do edukacji w języku ojczystym ilustrowała pełną akceptację różnych grup narodowych ...