Oficyna Wydawnicza Impuls

[OWImpuls]

Drama w nauczaniu języka polskiego



Eugeniusz Szymik

W polecanej książce czytelnik znajdzie omówienie zagadnień związanych z teorią dramy, wiele przykładów technik dramowych, wskazówki dotyczące spraw organizacyjnych, informacje na temat zastosowania dramy w nauczaniu języka polskiego oraz scenariusze lekcji.

Zaproponowane scenariusze dostarczą nauczycielom edukacji wczesnoszkolnej, polonistom oraz studentom filologii polskiej i niektórych kierunków pedagogicznych inspirujących przykładów lekcji literackich i językowych, w trakcie których nauczyciel i uczniowie wykorzystują różne techniki dramowe. Zostały one skonstruowane tak, by mogły dać okazję do zaangażowania emocjonalnego uczniów, ale także pobudzić ich aktywność, wyobraźnię, logiczne myślenie..

W książce zwrócono szczególną uwagę na wartość dramy jako metody polegającej na wyzwoleniu ekspresji twórczej ucznia, co pozwoli mu następnie na samodzielną analizę i interpretację dzieła literackiego oraz swobodne wypowiadanie się na jego temat.

ISBN: 978-83-7587-600-0

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 150 stron, Oprawa miękka, klejona, folia matowa

[OWImpuls]

Nurty pedagogii
Naukowe, dyskretne, odlotowe



Monika Jaworska-Witkowska, Zbigniew Kwieciński

Treść tej książki została wywołana przez esej Zbigniewa Kwiecińskiego o współczesnych nurtach pedagogii, który otwiera nasz tom i jest doń właściwym wstępem. Esej ten zawiera psychoanalityczną intuicję czy też hipotezę autora, że być może trwałość praktyk edukacyjnych i towarzyszących im wtórnie ich uzasadnień w pracach pedagogicznych ma swoje źródła nie tyle w myśli naukowej, ile w pierwotnych, głębinowych żądzach człowieka: dążeniu do władzy i korzyści, natomiast pojawiające się marginalnie od wieków próby przeciwstawiania im transgresyjnych projektów i realizacji wychowania do wspierania pełni rozwoju każdej jednostki, osiągania przez nią autonomii, kreatywności i szczęścia wypływają z uczuć i postaw, które stanowią o istocie człowieczeństwa – z miłości, życzliwości, empatii i dobroci. […] Treść tej książki została także wywołana przez reakcję Moniki Jaworskiej-Witkowskiej na esej Zbigniewa Kwiecińskiego o pobocznych nurtach pedagogii. Inspirujące było także wskazanie przez tego ostatniego i Lecha Witkowskiego […] na możliwość pedagogicznej lektury Dziennika Witolda Gombrowicza, co było początkiem i zaczynem nieśmiałej nadziei na pedagogikę z wnętrza kultury. Jest więc niniejsza książka relacją współmyślenia i dyskusji autorów o drogach kulturowych pedagogii, o obliczach paidei w kulturze oraz marzeń o pedagogice jako „specjalizacji wyższego rzędu”, jako dyscyplinie chłonnej i generatywnej, przeciwstawionej parcjalnym rozwinięciom w hermetycznych, dyskursywnych gettach specjalizacji.



***



Książkę tę dedykujemy Profesorowi Lechowi Witkowskiemu na jego sześćdziesiąte urodziny. Lech Witkowski od początku wkroczenia do obszaru dyskusji, badań, studiów i pisarstwa naukowego dotyczącego edukacji i pedagogiki był mistrzem odwagi i niekonwencjonalnego sięgania po nieznane teorie i najważniejsze omijane kategorie, podejmowania najtrudniejszych problemów i twórczego ich rozwiązywania, otwierania pedagogiki polskiej na całą humanistykę współczesną, na odkrywanie dla pedagogiki wielkich autorów spoza jej własnego pola badawczego. Bez jego studiów i książek nad teoriami rozwoju w cyklu całego życia i w pionowym profilu dorastania moralnego, teoriami zmiany społecznej i kryzysu tożsamości jednostki, społeczeństwa i systemu społecznego, teoriami pogranicza kulturowego, nad pedagogiką krytyczną i inspiracjami psychoanalizy dla pedagogiki, studiami nad kategoriami ambiwalencji i autorytetu – pedagogika polska byłaby dzisiaj w innym momencie i obszarze swojego rozwoju.

Monika Jaworska-Witkowska

Zbigniew Kwieciński

ISBN: 978-83-7587-023-7

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 354 stron, Oprawa miękka, klejona, folia matowa

[OWImpuls]

Historie autorytetu wobec kultury i edukacji



Lech Witkowski

Książki Lecha Witkowskiego o autorytecie to imponujące mozaiki poglądów, ogarniające tysiące lat myśli ludzkiej. Dopiero „stając na ramionach olbrzymów”, jak określał taką postawę w nauce Isaac Newton, Witkowski ostrożnie i skromnie kreśli własne stanowisko filozoficzne i pedagogiczne. W ten godny zalecenia sposób sam staje się autorytetem od autorytetów.



Piotr Sztompka,
członek rzeczywisty PAN





Książka Lecha Witkowskiego jest w stanie dać satysfakcję chyba największym „smakoszom” języka polskiego. Nie będę ukrywał, że czytanie 750 stron tekstu naukowego zwykle wiąże się z wysiłkiem, zwykle czujemy się znużeni monotonią używanych słów, jednowątkową tematyką, spakowaniem zbyt dużej ilości myśli w kolejnych akapitach. W przypadku omawianej pracy tego nie ma. Jeśli język przyrównamy do klawiatury fortepianu, to można powiedzieć, że Lech Witkowski jako pianista wykorzystuje wszystkie klawisze. Dzięki temu potrafi wydobyć najdrobniejsze niuanse w analizowanych stanowiskach odnoszących się do sposobów ujmowania autorytetu.

[…] czytanie tego dzieła prowokuje nie tylko do myślenia o naszej kondycji umysłowej, ale również wywołuje ferment emocjonalny, skłania do samooceny. Jest to więc moje osobiste świadectwo, że Lech Witkowski nie pracował daremnie. Jestem przekonany, że jego znaczący tekst będzie prowokował do refleksji wielu innych czytelników. A przy okazji będzie także uczył szacunku do humanistyki, a więc skłaniał do czytania, myślenia, czytania i znów do myślenia, czyli odnajdywania przyjemności w poznawaniu dawnej i współczesnej kultury symbolicznej.



Stanisław Zbigniew Kowalik





O tym jest ta książka. O tym, że zanika zdolność mierzenia się z lepszymi od nas samych, że wielu wręcz takiej możliwości nie przyjmuje do wiadomości albo się nią nie przejmuje, ścigając się w ustanowieniu władczym, po którym nikt już „nie może mi podskoczyć”. Tymczasem uniwersytet jako miejsce, gdzie możliwe jest spotkanie z najlepszymi duchami, choćby i z przeszłości albo innych światów niż nasz lokalny, coraz częściej staje się miejscem sankcjonowania typowych patologii władzy, układów, pozorów i jałowości poznawczej, gdzie wielkość duchowa się nie liczy, dokładniej nie jest brana pod uwagę, ponieważ traktuje się ją jako zbędną zarówno w wyposażeniu przykrawanym do rynku pracy, jak i odnoszonym do układów władczych i ich machinacji. Coraz częściej piastujących pozycje władcze czy zasiadających w radach wydziałowych czy instytutowych nie obowiązują wymogi mądrości jako odpowiedzialności za wartość prawdy i sprawiedliwości respektującej powagę autorytetu i misji uniwersytetu, gdy mają poczucie, że fakt ich władczości i „samodzielności” duchowej rozumianej jako prawo do głosowania i decydowania wedle widzimisię zwalnia z odpowiedzialności właśnie. Zanurzając się w mądrość cudzego myślenia, usiłuję też wyrwać się z okowów lokalnie dominującego barbarzyństwa duchowego ubranego w togi akademickie i posiadającego stopnie naukowe, których słabości, a nawet nędzy i nihilizmu nikt już zwykle nie bierze pod uwagę.


ISBN: 978-83-7587-707-6

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 768 stron, Oprawa miękka, klejona, folia matowa

[OWImpuls]

Wychowanie uczniów klas początkowych dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym
Teoria i praktyka



Bogumiła Bogacka-Osińska

Adresatem oddziaływania wychowawczego jest przede wszystkim młody człowiek. Z formalnego punktu widzenia ma on bowiem prawo, od siódmego roku życia, do samodzielnego korzystania z dróg publicznych w charakterze pieszego czy pasażera. Jak dalece jest on w stanie sprostać temu zadaniu, pozostaje troską rodziców i wychowawców?

Wiek wczesnoszkolny rodzi nowe wyzwania dla dziecka, a zarazem oczekiwania ze strony dorosłych. Pomimo ograniczeń rozwojowych sprzyja kształtowaniu właściwych nawyków niepodejmowania zachowań ryzykow­nych, wyzwala zdolność podporządkowania się regułom (np. szkolnym) na­rzucanym przez dorosłych. Wszystko to czyni tę grupę dzieci interesującą z punktu widzenia oceny ich dojrzałości – gotowości do przestrzegania zasad w ruchu drogowym.

Od uczestnika ruchu drogowego wymaga się postępowania zgodne­go z normą, podobnie jak od ucznia uczestniczącego w życiu szkolnym wymaga się odpowiedzialnego postępowania. Dlatego w tej pracy starano się przedstawić znaczenie kształcenia postaw moralnych w wychowaniu komunikacyjnym.

Dużo miejsca w niniejszej publikacji zajmuje prezentacja badań, szcze­gólnie prowadzonych za granicą, mających na celu przedstawienie zacho­wania dzieci z perspektywy uczestników ruchu drogowego. Informacje na ten temat pochodzą przede wszystkim z materiałów źródłowych. W polskiej literaturze fachowej jest niewiele pozycji na temat funkcjonowania dzieci w ruchu drogowym.

Przedstawiona została również strategia szkoły wobec zadań wychowa­nia komunikacyjnego w ujęciu historycznym, od okresu międzywojennego poczynając. W rozdziale trzecim zawarte są także propozycje celów i treści wychowania komunikacyjnego, charakterystyka wybranych programów nauczania z tej dziedziny. Poza tym została omówiona rola rodziny, szkoły i nauczycieli w procesie oddziaływania wychowawczego oraz podzielono się spostrzeżeniami z badań własnych.

Druga część pracy ma praktyczny wymiar. Przedstawiono w niej zapisy dotyczące zagadnienia bezpieczeństwa, w tym ruchu drogowego, w nowym Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 roku w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształ­cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół i propozycję materiałów wspomagających warsztat pracy nauczyciela w odniesieniu do: diagnozo­wania zagrożeń z udziałem najmłodszych użytkowników dróg, doskona­lenia form współpracy z rodzicami (seminaria, spotkania z ekspertem, wywiadówki), aranżowania w przestrzeni sali klasowej miejsca na tematykę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także przygotowano propozycję sce­nariusza zajęć z tej tematyki. Dodatkowo do publikacji dołączono płytę CD z potrzebnymi formularzami dla prowadzenia diagnozy i obserwacji oraz informacjami dotyczącymi zasad przechodzenia przez jezdnię.

[OWImpuls]

Pedagogika waldorfska dla dzieci od trzech do dziewięciu lat



przekład z języka niemieckiego i wstęp

Michał Głażewski

Czy słuszne są postulaty pojawiające się często w środowiskach pedagogicznych i realizowane w projektach reform oświatowych o konieczności wczesnej stymulacji intelektualnej oraz o potrzebie wprowadzania przedszkolnych programów dydaktycznych? Czy ograniczanie zakresu swobodnej zabawy i jednostronne przyspieszanie rozwoju kognitywnego rzeczywiście optymalnie pomagają w zdobywaniu przez dziecko podstawowych kompetencji prospołecznych? Jakie to może mieć konsekwencje dla sensoryczno-motorycznego rozwoju małego dziecka? Kiedy dziecko jest dojrzałe do podjęcia nauki w szkole?

Grupa wybitnych pedagogów niemieckich prezentuje waldorfską wizję takich kwestii, jak: dojrzałość szkolna, harmonijny rozwój dziecka, specyfika uczenia się w wieku przedszkolnym oraz w pierwszych latach nauki szkolnej. W publikacji znajdujemy obszerne omówienie celów, zakresów i metod pracy z dziećmi na tym etapie kształcenia. Wiele miejsca poświęca się także takim zagadnieniom, jak salutogeneza (zdolność osobowości do samouzdrawiania) i rezylencja (umiejętność zwycięskiego przechodzenia przez kryzysy życiowe), oraz sposobom odpowiedniego kierowania procesami wychowawczymi, aby te cechy mogły się u dziecka ukształtować. Książka jest napisana przystępnym językiem i ma przejrzystą strukturę.

[OWImpuls]

Media w wychowaniu, dydaktyce oraz zarządzaniu informacją edukacyjną szkoły



Tomasz Huk

Niniejsza publikacja wnosi istotny wkład w toczący się dialog na temat wprowadzenia do szkół edukacji medialnej jako przedmiotu. Ukazuje i uświadamia szerokie spektrum zastosowania mediów we wszystkich procesach przebiegających w szkole. Książka analizuje problematykę negatywnego wpływu mediów na dzieci i młodzież, ale również wskazuje możliwości ich pozytywnego zastosowania zarówno w procesie wychowania, jak i w procesie dydaktycznym.

Praca adresowana jest do licznego grona odbiorców, którzy pragną, aby media stały się sojusznikiem zmian zachodzących w systemie edukacji. Autor liczy, że przedstawione w monografii rozważania i wnioski przysłużą się zarówno nauczycielom, studentom pedagogiki, pedagogom, jak i pracownikom nauki jako materiał źródłowy oraz inspiracje do dalszych samodzielnych i pogłębionych studiów nad wykorzystaniem mediów w edukacji.



Prezentowana praca monograficzna składa się ze wstępu, pięciu rozdziałów i zakończenia.

W pierwszym rozdziale pt. Pedagogiczne aspekty wykorzystania mediów zamieszczono treści dotyczące pedagogiki medialnej w kontekście działalności współczesnego człowieka. Przedstawiono tam informacje o rodzajach mediów oraz ich wpływie na zachowanie człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem gier komputerowych, których podział zestawiono z podziałem gier i zabaw dziecięcych. W drugiej części rozdziału scharakteryzowane zostały kompetencje medialne w odniesieniu do kompetencji kluczowych kształtowanych we współczesnej szkole. Opisano również walory wychowawcze kształtowania omawianych kompetencji.

W rozdziale drugim – Cele i zadania edukacji medialnej przedstawione zostały treści edukacji medialnej, które możemy znaleźć w obowiązującej podstawie programowej przedszkola, szkoły podstawowej, gimnazjum, szkoły ponadgimnazjalnej, oraz warunki i sposoby ich realizacji.

Rozdział trzeci – Media w procesie dydaktycznym porusza treści, w których podkreślona została wartość edukacji medialnej w szkolnej rzeczywistości. Zwrócono tam uwagę na cele i treści edukacji medialnej w podstawie kształcenia ogólnego. Rozdział czwarty poświęcony został wybranym aspektom wpływu mediów na proces wychowania. Zaprezentowana problematyka skupia się wokół postaw ucznia wobec mediów w kontekście kształtowania pozytywnych postaw oraz w kontekście negatywnego wpływu mediów na zachowanie dzieci i młodzieży. W rozdziale tym przedstawiono również trudne sytuacje wychowawcze będące wynikiem negatywnego oddziaływania mediów.

Rozdział piaty dotyczy, jakże często pomijanych, promocji i informacji edukacyjnej w szkole. Problematyka ta nie jest zbyt często charakteryzowana w literaturze pedagogicznej, gdyż wiąże się głównie z procesem organizacyjnym. Przedstawione treści oscylują wokół zagadnień z zakresu public relations szkoły
i dotyczą kształtowania wizerunku szkoły, zarządzania informacją, wykorzystania szkolnego monitoringu, który posiada większość szkół w Polsce, kwestii związanych ze szkolną stroną internetową oraz kontaktów przedstawicieli szkoły z mass mediami, które są coraz częstsze.

ISBN: 978-83-7587-027-5

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 222 stron, Oprawa miękka, klejona, folia matowa

[OWImpuls]

Komunikacja werbalna nauczyciela i ucznia na lekcji



Małgorzata Mądry-Kupiec

Prezentowane opracowanie powstało na podstawie rozprawy doktorskiej napisanej pod naukowym kierunkiem prof. dr hab. Henryki Kwiatkowskiej z Uniwersytetu Warszawskiego.
Książka składa się z dwóch części praktycznej (badawczej ) i teoretycznej.

Opracowane praktyczne wyniki badań znajdują się w drugiej części książki (rozdziały IV–VII). W rozdziałach IV, V i VI autorka rozpatruje kolejno proporcje mówienia i słuchania przez nauczyciela i ucznia na lekcji, specyfikę słuchania ucznia przez nauczyciela oraz zakres, w jakim pedagodzy są świadomi swojego sposobu porozumiewania się z młodzieżą. Analizy tej dokonuje, porównując obie badane grupy: nauczycielską i uczniowską na podstawie wyników uzyskanych z badań ankietowych. Natomiast rozdział VII w całości jest poświęcony analizie jakościowej nagranych lekcji, gdzie zostały zestawione uzyskane wyniki z danymi z badań ankietowych.
W badaniach wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego, by poznać opinię nauczycieli na temat ich sposobu mówienia i słuchania uczniów. Zebrane dane porównano z opinią uczniów o komunikacji nauczycieli z młodzieżą na lekcji.

Odniesieniem teoretycznym do uzyskanych wyników badań jest pierwsza część książki (rozdziały I, II i III), w której zostaje zarysowana ogólnie problematyka komunikacji werbalnej nauczyciela i ucznia. Autorka podejmuje tu rozważania nad rolą i znaczeniem języka, zastanawia się również nad cechami warunkującymi efektywne mówienie i słuchanie w relacji nauczyciela i ucznia na lekcji.

ISBN: 978-83-7587-430-3

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 164 strony, Oprawa miękka, klejona, folia matowa

[OWImpuls]

Samorządność wczoraj i dziś
Wychowanie do społeczeństwa obywatelskiego



Andrzej Murzyn (red. nauk.)

Istota społeczeństwa obywatelskiego realizuje się głównie w procesie twórczego współdziałania i negocjacji – w procesie, w którym uczestniczą podmioty wolne od uprzedzeń kulturowych, religijnych i światopoglądowych. Znawcy przedmiotu podkreślają, że chodzi tutaj także o otwartość wobec tzw. różnic mentalnych[1]. Odpowiedzialne uczestnictwo w życiu społeczno-politycznym wymaga przede wszystkim odwagi obywatelskiej i krytycznego myślenia. Doświadczenia wielu pokoleń i literatura przedmiotu pokazują, że głównych cech, które powinien posiadać właściwie pojmowany obywatel, czyli obywatel – osoba, nie da się rozwijać ani wspierać odgórnie. W książce zatytułowanej Co znaczy konserwatyzm Roger Scruton stawia tezę, że

[...] prawdziwym wrogiem prawa naturalnego nie jest sędzia, lecz polityk, a największe zagrożenie dla sprawiedliwych stosunków międzyludzkich stanowi próba odgórnego przerobienia społeczeństwa w zgodzie z pojęciem sprawiedliwości społecznej[2].

Parafrazując drugą część wypowiedzi angielskiego filozofa, można powiedzieć, że największym zagrożeniem dla społeczeństwa obywatelskiego są próby „odgórnego przerobienia społeczeństwa w zgodzie z pojęciem społeczeństwa obywatelskiego”.

Kierując się powyższą zasadą, zapraszam Czytelnika do lektury tekstów składających się na niniejszą pracę zbiorową. Autorzy poszczególnych artykułów nawiązują do zagadnienia samorządności w szeroko pojmowanym kontekście edukacyjnym.

Tom rozpoczynają rozważania Bogusława Śliwerskiego, który stawia prawdziwe wyzwanie przed osobami rzeczywiście pragnącymi demokratyzować polskie życie społeczne i konsekwentnie realizować zasadę autonomizacji szkolnictwa. Tekst B. Śliwerskiego jest wyrazem głębokiej troski o rozwój samorządności w polskiej oświacie i zarazem o godność wszystkich podmiotów relacji edukacyjnych. Jako drugi – nie bez powodu – został zamieszczony tekst Mariusza
Grężawskiego, którego rozważania nad możliwościami zaistnienia w naszym kraju autentycznej samorządności uczniowskiej wydają się bliskie poglądom poprzednika. Czytelnicy mogą zapoznać się z tekstami zarówno opisującymi zagadnienie autonomii z perspektywy historycznej (Wiesława Korzeniowska, Andrej Slodička), jak i będącymi rezultatami rzetelnych badań empirycznych nad rozumieniem i realizowaniem idei samorządności we współczesnej szkole (Danuta Kocurek, Anna Studenska, Izabela Łuc, Łukasz Tomczyk). Wśród tekstów znajdujących się w niniejszym tomie mamy także rozważania wokół roli instytucji pozarządowych w animowaniu i demokratyzacji procesów edukacyjnych. W książce nie brakuje także filozoficznego i socjologicznego spojrzenia na problem autonomii (Sonia Czudek-Ślęczka, Lucjan Wroński, Andrzej Kasperek, Andrzej Murzyn).



Andrzej Murzyn

[1] A. Radziewicz-Winnicki, Pedagogika społeczna, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008.



[2] R. Scruton, Co znaczy konserwatyzm, Zysk i S-ka, Poznań 2002, s. 11.

ISBN: 978-83-7587-559-1

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 198 strony, Oprawa miękka, klejona, folia matowa

[OWImpuls]

Społeczno-edukacyjne uwarunkowania startu zawodowego młodych osób niepełnosprawnych
Studium empiryczne z regionu łódzkiego



Beata Jachimczak


Dyskusja dotycząca problemu startu zawodowego osób z niepełnosprawnością jest tematem istotnym dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa i jakości życia poszczególnych jego uczestników.

„W myśl obecnie obowiązującej polityki społecznej osoby z niepełnosprawnością nie tylko mogą, ale są wręcz zachęcane do uczestnictwa w społeczeństwie obywatelskim. Wciąż jednak struktury samorządowe nie są wystarczająco przygotowane do wspierania tego typu inicjatyw” – pisze we wstępie autorka opracowania, wskazując równocześnie na sposoby i modele naprawcze tego wycinka społecznej rzeczywistości.

Autorka rozważa poszczególne elementy składające się jakość życia i udział i ich wpływ na funkcjonowanie osób z niepełnosprawnością. Głównym z nich jest edukacja, czyli „jeden, z pierwszych obszarów, w których może dojść do zniesienia barier różnicujących pozycję osoby w grupie, a tym samym dać wszystkim równe szanse dostępu”. Publikacja jest próba dopełnienia twierdzenia o niezwykle istotnej wadze prawidłowego diagnozowania rezultatów działań edukacyjnych podejmowanych wobec osób z niepełnosprawnością.

[OWImpuls]

Najlepsza Książka na Zimę - 2011

Nagroda Jury! w kategorii „Poradniki” dla publikacji "Kształcenie człowieka. 27 kamyczków jednej mozaiki. Impulsy do kształtowania modelu edukacji zgodnie z zasadami sformułowanymi przez Johanna Heinricha Pestalozziego" autorstwa Arthura Brühlmeiera.

ZAPRASZAM DO OBEJRZENIE PREZENTACJI http://www.youtube.com/watch?v=ECbllZYH ... e=youtu.be

Kształcenie człowieka
27 kamyczków jednej mozaiki. Impulsy do kształtowania modelu edukacji zgodnie z zasadami sformułowanymi przez Johanna Heinricha Pestalozziego



Arthur Brühlmeier

W książce autor pragnie przybliżyć podstawowe idee i myśli Jana Henryka Pestalozziego oraz wskazać możliwości ich praktycznego wdrożenia. Nie uda się nam bowiem ulepszyć edukacji tylko organizacyjną gorliwością i większymi nakładami finansowymi. Sukces edukacyjny nastąpi wówczas, gdy baczyć będziemy na owe ponadczasowe zasady, które zidentyfikował i sformułował dla potomności Pestalozzi.

Swoich czytelników autor upatruje w osobach nie tylko związanych z kształceniem, lecz także politycznie odpowiedzialnych za edukację, jak również w ojcach i matkach, i we wszystkich ludziach, którym leży na sercu dobro dorastającego pokolenia i wywieranie wpływu na kształt szkolnictwa.

Źródłem wsparcia i inspiracji przy powstawaniu niniejszej publikacji była osobowość, która przy całym sukcesie ekonomicznym nie straciła świadomości co do faktu, że także gospodarce i państwu najlepiej służy sytuacja, w której szkoły dbają o kształcenie całego człowieka, stąd też w centrum ich zainteresowań nie jest jego użyteczność, lecz człowieczeństwo. Było to główne dążenie Jana Henryka Pestalozziego.

Artur Brühlmeier



[…] To nie jest książka z historii myśli wychowawczej, z dziejów pedagogiki społecznej czy opiekuńczo-wychowawczej, ale ze współczesnej filozofii wychowania, której założenia adresowane są do wrażliwości, duchowości, sumień i otwartości nauczycieli i pedagogów. […] czyta się ją z ogromną satysfakcją intelektualną, także dzięki bardzo dobremu tłumaczeniu i świetnej edycji Oficyny Wydawniczej „Impuls”. […]



Fragment wprowadzenia
prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego


http://impulsoficyna.com.pl/index.php?c ... 294#wiecej

http://www.youtube.com/watch?v=ECbllZYH ... e=youtu.be

[OWImpuls]

Kształtowanie wartości dydaktycznych i wychowawczych w procesie edukacji matematycznej z wykorzystaniem technik multimedialnych



Joanna Kandzia


Internet stał się krwiobiegiem świata, coraz więcej przedsiębiorstw wymienia za jego pomocą informacje, przyjmuje zamówienia, steruje produkcją, logistyką i dystrybucją. Rośnie także liczba usług, które są wykonywane za pomocą Internetu: ludzie pracują razem, nie mając bezpośredniego kontaktu, a jedynie wymieniając między sobą informacje i wyniki pracy, dokonuje się płatności i operacji finansowych. Sieć pomaga rozszerzać horyzonty, dostarcza informacji przydatnych w badaniach naukowych, w szkole, jak również zwykłych ciekawostek, które interesują wielu ludzi. Stwarza swoim użytkownikom ogromne możliwości rozwoju, odgrywając znaczną rolę w edukacji, szczególnie ustawicznej, gdzie rola sieci będzie rosła.

Niniejsza książka składa się z siedmiu rozdziałów. Pierwszy stanowi próbę analizy roli Internetu w procesie dydaktycznym. W rozdziale drugim na podstawie konstruktywistycznego modelu myślenia przedstawiono nowe podejście do procesu kształcenia z wykorzystaniem technologii informacyjnej. Kolejne dwa rozdziały to teoretyczne studium z zakresu psychologii twórczości i psychodydaktyki dotyczące kształtowania postaw twórczych młodzieży. W rozdziałach piątym i szóstym omówione zostały kolejno: metodologia badań własnych oraz analiza wyników badań Kwestionariuszem Zachowań Twórczych KANH, ankietą i arkuszem obserwacji lekcji. Opracowanie zamykają krytyczna analiza wyników, podsumowanie, jak również bibliografia i aneksy.

Przedmiotem badań był związek między zastosowaniem nowego środka dydaktycznego, jakim jest Internet, w nauczaniu matematyki, a jego oddziaływaniem na kształtowanie postaw twórczych młodzieży. Podjęto próbę analizy zmiany roli nauczyciela w przyszłym modelu szkoły.

Książka ma być odpowiedzią na pytanie, jak nowe technologie informacyjne wpływają na postawy twórcze młodzieży w dobie tak gwałtownych przemian cywilizacyjnych.



Autorka podejmuje ważkie i perspektywiczne kwestie dotyczące możliwości technik multimedialnych w kontekście kształtowania wartości dydaktycznych i wychowawczych w edukacji matematycznej. Książka jest adresowana do słuchaczy kierunków pedagogicznych i nauczycielskich szkół wyższych oraz nauczycieli – praktyków.

W publikacji omówione są m.in. takie tematy, jak:

– zastosowanie technik multimedialnych w edukacji matematycznej,

– kształtowanie postaw twórczych na lekcjach matematyki,

– możliwości i zagrożenia cyberprzestrzeni.

Poruszone zagadnienia w sposób jasny i klarowny ilustrują sens wykorzystywania mediów cyfrowych w procesie kształcenia młodzieży, skorelowanego z ideą szkoły platońskiej. Szkoła musi uczyć prawdy, wychowywać dla dobra i kształtować do tworzenia piękna.

ISBN: 978-83-7587-155-5

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 174 strony, Oprawa miękka, folia matowa

[OWImpuls]

Języki obce dla wszystkich dzieci

Doświadczenia szkół waldorfskich w nauczaniu najmłodszych



Christoph Jaffke, Magda Maier

Książka jest rezultatem dialogu. Czytelnik znajdzie w niej różne stanowiska i odmienne punkty widzenia odnośnie do rozmaitych zagadnień. Pierwotnie chodziło o publikację, która przedstawiałaby stan aktualnej dyskusji naukowej na temat nauczania języków obcych w szkole na poziomie nauczania początkowego.

Przykłady dydaktyczne są świadomie przytaczane tylko z języka angielskiego, który jako język obcy jest najpowszechniej nauczany w klasach początkowych w szkołach europejskich. Można je jednak bez żadnego problemu odnieść także do francuskiego i rosyjskiego, korzystając z kompendiów i prezentacji, pochodzących z doświadczeń dydaktycznych szkół waldorfskich.

W tej książce słowo nauczyciel jest używane w znaczeniu człowiek, dokładniej: człowiek nauczający i wychowujący.

Szkoły waldorfskie znane są z tego, że już od 1919 roku nauczają od pierwszej klasy dwóch języków obcych. Fundamentem, na którym opiera się waldorfska metoda nauczania tego przedmiotu podczas trzech pierwszych lat nauki szkolnej, jest bardzo silna u małych dzieci – i utrzymująca się jeszcze do mniej więcej dziewiątego roku życia – potrzeba naśladowania. Dzieci uczą się języków obcych w taki sam sposób jak języka ojczystego: przez słowo mówione. Na lekcjach prowadzą krótkie dialogi, śpiewają piosenki, recytują wierszyki, odgrywają scenki teatralne itp. Małe dzieci posiadają niezwykle silną umiejętność zapamiętywania dźwięków słów. Ich narządy artykulacyjne są niesłychanie plastyczne, dzięki czemu potrafią odtwarzać, pod względem fonetycznym bezbłędnie, to, co usłyszały.

Wyniki nauczania okazują się najlepsze wtedy, kiedy przyswajanie dźwięków obcej mowy ma formę zabawy połączonej z ruchem ciała. Elementy gramatyki oraz pisanie niewielkich obcojęzycznych tekstów wprowadza się w szkołach waldorfskich dopiero w czwartej klasie, to znaczy w wieku dziewięciu–dziesięciu lat.

Przykłady, z których korzystają autorzy książki, zaczerpnięto z języka angielskiego, jest to bowiem w programie europejskich szkół podstawowych najczęściej nauczany język obcy.






Jedynie to, co człowieka porusza w powszechności mocy natury ludzkiej, to znaczy jako serce, ducha i ręce, to tylko jest dla niego rzeczywiście, prawdziwie i naturalnie kształcące.



Johann Heinrich Pestalozzi, Łabędzi śpiew (1826)





Jest to zasada, na którą wychowujący i nauczający musi zważać w szczególny sposób: musi baczyć, aby cały człowiek był zaangażowany.



Rudolf Steiner, Sztuka wychowania. Metodyka i dydaktyka
(1919)





Człowiek jest [...] całością i musi być jako całość traktowany.



Rudolf Steiner, Zdrowy rozwój człowieka (1922)





Dziecko wnosi do szkoły [...] jeszcze w okresie do dziewiątego, dziesiątego roku życia dostatecznie wiele pełnych fantazji zdolności naśladowczych, byśmy mogli tak kierować nauką języka, aby cały człowiek chłonął ten język, a nie tylko jego siły duszy i ducha.



Rudolf Steiner, Gegenwärtiges Geistesleben und Erziehung (1923)





Jeśli chcemy przedstawić sobie naprawdę całościowy obraz sposobu, w jaki dzieci opanowują drugi język, to przede wszystkim musimy od razu zarzucić tradycyjną koncentrację na formach językowych, którą do tej pory przyjmowaliśmy jako oczywistą; ba, musimy przekroczyć nawet granice analizy według kryteriów komunikacyjnych i pragmatycznych.

M. Saville-Troike, Cultural Input in Second Learning (1985)

ISBN: 978-83-7587-635-2

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 182 strony, Oprawa miękka, folia matowa

[OWImpuls]

Spotkania z Innymi
Czytanki do edukacji międzykulturowej

Przemysław Paweł Grzybowski





Spotkania z Innymi to bogato ilustrowany zbiór siedemnastu czytanek o osobach wyróżniających się pod pewnym względem, zwykle postrzeganych jako niezrozumiałe, dziwaczne, wręcz niebezpieczne, będących tematem plotek i stereotypowych opinii – często niesprawiedliwych i krzywdzących. Główna bohaterka czytanek, Kamila, poznaje osoby niepełnosprawne, chore, starsze, wywodzące się z obcych narodów i kultur, praktykujące odmienne religie oraz charakteryzujące się różnymi stylami życia i możliwościami. Ich sytuacja jest zwykle wynikiem wydarzeń z przeszłości, które ukształtowały ich charakter, poglądy na świat i wpłynęły na zachowanie. Kamila dowiaduje się, że nie wszyscy ludzie są tacy sami, lecz są w równym stopniu ważni i tak samo zasługują na szacunek, przyjaźń i miłość.

Podstawowe treści wychowania leżące u podstaw Spotkań z Innymi to tolerancja, szacunek dla odmienności, przekonanie o konieczności poznania drugiego człowieka, zanim wyda się o nim opinię i zacznie oceniać jego zachowanie. W podstawie programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół czytamy: „W rozwoju społecznym bardzo ważne jest kształtowanie postawy obywatelskiej, postawy poszanowania tradycji i kultury własnego narodu, a także postawy poszanowania dla innych kultur i tradycji”. Zgodnie z wytycznymi ministerialnymi Spotkania z Innymi mogą służyć przy realizacji tego założenia jako książka pomocnicza.

To pierwsza w Polsce pomoc naukowa dla najmłodszych zawierająca tak bogaty wybór tematów w tej dziedzinie. Książka przeznaczona jest dla dzieci w wieku 6–10 lat. Może służyć rodzinie w domowym zaciszu lub na lekcjach i zajęciach pozalekcyjnych dla uczniów w klasach 0–III. Z pewnością zainteresuje nauczycieli, studentów nauk społecznych i humanistycznych, animatorów świetlic i kół zainteresowań, członków organizacji pozarządowych, wolontariuszy itp. Oprócz czytanek zawiera poradnik metodyczny, listy lektur uzupełniających dla dzieci i dorosłych oraz wykaz stron internetowych z materiałami do edukacji międzykulturowej.


Posłowie!

Drogie Dzieci!

Oto Kamila opowiedziała Wam o swoich spotkaniach z Innymi – to jest z osobami, które z różnych powodów wyróżniają się z otoczenia. Z pewnością w Waszych miejscowościach i rodzinach, a także w gronie znajomych i przyjaciół też spotykacie Innych. Może nawet sami się za takich uważacie. To wspaniale!

Dzięki Innym świat jest ciekawszy, a każdy dzień przynosi nowe możliwości spotkań interesujących ludzi, rozmawiania z nimi, poznawania ich życia i problemów. Niektórzy chodzą ulicami i widujecie ich każdego dnia. Innych znacie z książek, telewizji i Internetu, z opowiadań dorosłych i rówieśników...

Niech każde spotkanie będzie dla Was okazją do nauczenia się czegoś nowego o ludziach, ich obyczajach i problemach. Im lepiej się poznacie, tym łatwiej będzie Wam się zrozumieć mimo różnic. Od poznania i zrozumienia jest już tylko mały krok do przyjaźni i do wspólnych wypraw na odkrywanie wielkiego, wspaniałego świata.

Życzę Wam, abyście takich spotkań i wypraw mieli jak najwięcej!


Autor tej książeczki

ISBN: 978-83-7587-048-0

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 124 stron, Oprawa miękka, folia matowa

[OWImpuls]

Dydaktyczne i pozadydaktyczne uwarunkowania efektów nauczania indywidualnego dzieci przewlekle chorych
(Z badań uczniów klas III szkół podstawowych)

Beata Jachimczak



Książka Dydaktyczne i pozadydaktyczne uwarunkowania efektów nauczania indywidualnego dzieci przewlekle chorych (z badań uczniów klas III szkół podstawowych) jest próbą ukazania problemów dotyczących kształcenia tej grupy uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Stąd w pierwszej części książki zawarto koncepcje choroby w odniesieniu do jej wpływu na funkcjonowanie człowieka oraz strategię radzenia sobie z nimi. Zwrócono również uwagę na psychologiczne następstwa choroby w kontekście potrzeby projektowania działań terapeutycznych wspomagających rozwój i funkcjonowanie psychospołeczne dziecka. Opisano tu uwarunkowania związane ze środowiskiem rodzinnym, które w sytuacji nauczania indywidualnego często pozostaje głównym źródłem doświadczeń socjalizacyjnych i edukacyjnych, oraz uwarunkowania związane ze środowiskiem pozarodzinnym, ze szczególnym uwzględnieniem grup rówieśniczych, formalnych i nieformalnych. Centralnym punktem zainteresowania był rozwój kompetencji społecznych ucznia, który w sytuacji izolacji edukacyjnej, w tym rówieśniczej, może ulegać zaburzeniom. Uwzględniając fakt, że nauczanie indywidualne jest specyficzną formą kształcenia oferowanego ściśle określonej grupie uczniów, warto zadać pytanie o jego efektywność. Z jednej strony należy wziąć pod uwagę, że zaplanowano działania edukacyjne gwarantujące realizację obowiązku nauczania również dzieciom przewlekle chorym, które czasowo bądź długotrwale muszą pozostawać poza szkołą, z drugiej zaś należy poszukiwać optymalnych rozwiązań w tym zakresie.

Podejmowane w niniejszej książce rozważania są próbą zaprezentowania skuteczności działań podejmowanych dotychczas w tym obszarze. Punktem odniesienia uczyniono tu efektywność kształcenia dzieci w młodszym wieku szkolnym, przyjmując, że jest to z jednej strony podstawa do dalszej edukacji, z drugiej zaś że specyfika procesu nauczania – uczenia się na tym etapie jest najbardziej zbliżona do założeń nauczania indywidualnego. Zarówno w szkole, jak i w nauczaniu indywidualnym za edukację dziecka odpowiada jeden nauczyciel, który integruje treści kształcenia i indywidualnie projektuje działania dydaktyczne, co może być pewnym ułatwieniem w przypadku ograniczonego czasowo kontaktu z dzieckiem przewlekle chorym. Z tego powodu skupiono się jedynie na podstawach teoretycznych i organizacyjnych edukacji wczesnoszkolnej.



Autorka ma nadzieję, że prezentowane w niniejszej publikacji rozważania okażą się przydatne pedagogom specjalnym, psychologom, pracownikom służb zdrowotnych i socjalnych oraz nauczycielom, którzy w swoich badaniach i działaniach praktycznych podejmują problematykę kształcenia i wspomagania rozwoju dziecka przewlekle chorego. Mogą one być również wykorzystywane przez edukatorów domowych, wolontariuszy i pracowników organizacji pozarządowych wspomagających w swoich działaniach rodziny z dziećmi przewlekle chorymi.

ISBN: 978-83-7587-849-3

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 250 stron, Oprawa miękka, klejona, folia matowa

[OWImpuls]

Szkoła wyższa w toku zmian
Debata wokół ustawy z dnia 18 marca 2011 roku

Janina Kostkiewicz, Agnieszka Domagała-Kręcioch, Mirosław J. Szymański (red. nauk.)



Niniejszy, tom pracy zbiorowej Szkoła wyższa w toku zmian. Debata wokół ustawy z dnia 18 marca 2011 roku zawiera prace Autorów, którzy w swej refleksji naukowej i badaniach kierowali się troską o losy, skutki i konsekwencje – w dalszej i bliższej perspektywie – zmian w obrębie szkolnictwa wyższego w Polsce powodowanych nową ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 84, poz. 455).
Zawarty w tomie dyskurs odbywa się tuż po pośpiesznym wprowadzeniu nowej ustawy i po podpisaniu jej przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Bronisława Komorowskiego. Jaki jest zatem jego sens, jaki cel tego dyskursu, skoro decyzje zostały powzięte?

1. We współczesnej rzeczywistości reformowanie okazuje się procesem ciągłym, po obecnym etapie reform należy się spodziewać kolejnych – kontynuacji potwierdzających lub korygujących obrane kierunki i przyjęte rozwiązania. Dyskurs ten wskazuje na prawidłowości i nieprawidłowości strategii procesu zmian w szkolnictwie wyższym, na niektóre punkty newralgiczne reformowania szkolnictwa wyższego, źródła zagrożeń – może być zatem spożytkowany w przyszłości.
2. Do nowej ustawy brakuje rozporządzeń wykonawczych – to na ich poziomie ustawa nabierze realnego wymiaru i w pełni odsłoni swoje oblicze. Rzecz jest tym istotniejsza, że poważna część środowisk akademickich jest wysoce krytycznie ustosunkowana do zmian, które niesie ta ustawa. Dyskurs ten może się zatem stać istotnym punktem odniesienia dla twórców rozporządzeń do owej ustawy.

3. Wobec opinii, że ustawa ta już na wejściu zawiera niefortunne zmiany – sens dyskursu jest postulatem nie zakończania prac, lecz prowadzenia wobec nich rozwiązań naprawczych, możliwych do zrealizowania w najbliższej przyszłości.

Nowa ustawa odbierana jest na bazie doświadczeń, dobrych i złych, których obecne środowisko akademickie jest wielkim depozytariuszem. Jako uczestnik burzliwych zmian w szkolnictwie wyższym w Polsce z przełomu XX i XXI wieku ma ono ogromne doświadczenie, wiedzę i wyczucie sensu (lub jego braku) kolejnych posunięć reformatorskich. Jest to powód do dzielenia się uwagami i przemyśleniami reprezentantów środowisk poszczególnych uniwersytetów – to doświadczenie jest zbyt cenne, by mogło być odstawione do lamusa historii szkolnictwa wyższego.

ISBN: 978-83-7587-855-4

Wydanie I, Kraków 2011, Format B5, Objętość 236 stron, Oprawa miękka, klejona, folia matowa