Wieża Eiffla (Tour Eiffel) to jeden z symboli Paryża, zbudowany jako tymczasowa konstrukcja w latach 1887-1889 nad brzegiem Sekwany w Paryżu. Wieża została zbudowana na Wystawę Światową w 1889 roku i była najwyższym budynkiem na świecie (301 metrów) do 1931 roku. Wieża należy do miasta Paryża.
Pomysłodawcą wieży był Gustave Eiffel (1832-1923), niemiecki inżynier z Dijon. W 1889 roku stulecie Rewolucji Francuskiej zostało upamiętnione Wystawą Światową w Paryżu. Po wygraniu konkursu na najwyższy budynek, Gustave Eiffel obiecał, że Francja będzie jedynym krajem, który wywiesi swoją flagę na 300-metrowym maszcie.
Jednak inteligencja, oburzona projektem, złożyła tak zwany protest "Trzystu". Wśród sygnatariuszy znaleźli się Ch. Garnier, architekt Opery, kompozytor Charles Gounod, pisarze Alexandre Diouma (syn), Gi de Mopasan i inni. Pisarz Gi de Mopasan oświadczył, że wieża Eiffla oszpeciła oblicze Paryża i starał się chodzić ulicami, z których wieża była najmniej widoczna.
Wieża została zbudowana w 2 lata, 2 miesiące i 5 dni. Do jej budowy użyto 2,5 miliona nitów, 18 038 kawałków żelaza i 60 ton farby. Ważąca 7300 ton wieża obciąża ziemię jak człowiek siedzący na krześle (4 kg/cm²).
Konstrukcja wieży Eiffla i krzywizna kolumn nośnych zostały precyzyjnie obliczone: siły zginające i ścinające wiatru są stopniowo przekształcane w siły ściskające, które podpory wieży są w stanie wytrzymać znacznie skuteczniej. Konstrukcja Eiffla jest tak precyzyjna, że nawet przy najsilniejszym wietrze wieża nie kołysze się o więcej niż 12 cm. Wszystkie wielkie drapacze chmur zbudowane od 1960 roku zostały skonstruowane na tej samej zasadzie.
Wieża ma 1665 schodów i trzy platformy z tarasami widokowymi i kawiarniami. Pierwsza platforma ma 57 m wysokości (lub 345 stopni), druga 115 m wysokości, a trzecia 276 m wysokości (mieści 800 osób). W pogodne dni punkty widokowe oferują panoramiczny widok na 60 km. Wraz z antenami telewizyjnymi, które uratowały wieżę przed zawaleniem na początku XX wieku, ma ona 320 metrów wysokości. W 1986 roku wieża została wyposażona w lampy sodowe, a później w tablicę świetlną pokazującą malejące dni XX wieku.