Badanie opinii nauczycieli- ubiór i zachowanie uczniów

[Badanie opinii nauczyciel]

nie nie wyrwaliśmy się sami w świat, mamy na myśli badanie przeprowadzone przez tamte studentki, należy czytać zrozumieniem;)

[iluka]

są zapisy dot. schludnego wyglądu

To sprawa higieny.

Mnie np. razi, kiedy dziewczyna wymaluje do szkoły na jaskrawo paznokcie, ufarbuje na nienaturalny kolor włosy, ma dekolt do pasa i majtki na wierzchu...Wam nie?

NIE, NIE, NIE I JESZCZE RAZ NIE!

Albo jak chłopak ma kolczyki w nosie i w uchu, ufarbowane na świński blond włosy i siedzi w koszulce na ramiączkach...
Wtedy siłą rzeczy myślę- ale próżna dziewczyna, pusta, albo-ale szpaner, dyskotekę ze szkoła pomylił..

Trochę doświadczenia życiowego, obserwacji... poznałam wzorowo wyglądające idiotki i chamki i na odwrót... Pozory mylą... Poza tym jak prowadzę lekcję, to nie mam czasy studiować ubioru 30 uczniów, no, chyba, że na dyżurze.
Nie macie poważniejszych problemów???

[vuem]

Wtedy siłą rzeczy myślę- ale próżna dziewczyna, pusta, albo-ale szpaner, dyskotekę ze szkoła pomylił...I na ogół taki wygląd "współgra" z innymi nagannymi zachowaniami, acz nie zawsze, Vuemku.

OK, rozumiem.
Choć przyznam, że wg mnie przypadki "współgrania" są równie częste (albo rzadkie) jak i "niewspółgrania"

To sprawa higieny.

nie zawsze, moim zdaniem.
Jesli higienę traktowac jako czystość, to rozumiem, że niektórych "niedbały" wygląd razi, choć dotyczy człowieka, który bierze prysznic 5 razy dziennie.

Nie macie poważniejszych problemów???

Mnie bardziej tu frapuje chęć "odkrycia Ameryki"
No ale rozumiem, że studiując trzeba badać zbadane.

[iluka]

frapuje chęć "odkrycia Ameryki"

Zgadzam się

„(...) nasz zewnętrzny wygląd, cechy charakterystyczne, po których się nas poznaje, to po prostu dziecięca zabawka dla oka. Pod nimi wszystko jest ciemne, skłębione, nie do zgłębienia; znacie nas tylko z tego, że od czasu do czasu wypływamy na powierzchnię. (...)”
- Virginia Woolf (z książki Do latarni morskiej)

[Badanie opinii nauczyciel]

Szanowni Państwo naszym zamierzeniem nie jest zbadanie zbadanego, ani chęć odkrycia Ameryki. Chcieliśmy po prostu poznać Państwa opinie w kwestii niezwykle ważnej a mianowicie relacji pomiędzy nauczycielami a uczniami i wpływu tych relacji na proces uczenia. Za podstawę tych relacji uznaliśmy wygląd zewnętrzny ucznia gdyż jest to element, który jest zauważany jako pierwszy przez nauczyciela podczas kontaktów w szkole. Nie stawiamy żadnej tezy, nie próbujemy uzyskać z góry założonych odpowiedzi. Przy Państwa pomocy chcemy zrozumieć problemy jakie dotykają współczesną szkołę. Nam jako studentom brak doświadczenia w pracy nauczyciela, pedagoga , dlatego też prosimy Państwa o pomoc. W dotychczasowych komentarzach pojawiają się kwestie podejścia jakie prezentuje nauczyciel w stosunku do ucznia pod wpływem jego wyglądu, ubioru. A w jakich sposób ustosunkowaliby się Państwo do coraz częściej pojawiającego się w szkołach zjawiska "giełdy ubioru" ( najbardziej popularny uczeń to ten, który nosi drogie, markowe, ubrania)? Czy jest to element współczesności, który trzeba zaakceptować, czy też nauczyciele mogą w jakiś sposób zapobiec dyskryminacji przez rówieśników uczniów, którzy nie podążają za najnowszymi trendami mody?Uważamy, że jest to temat warty głebszego przedyskutowania ,dlatego też serdecznie zachęcamy Państwa do dyskusji.

[iluka]

Chcieliśmy po prostu poznać Państwa opinie w kwestii niezwykle ważnej a mianowicie relacji pomiędzy nauczycielami a uczniami i wpływu tych relacji na proces uczenia. Za podstawę tych relacji uznaliśmy wygląd zewnętrzny ucznia[/quote]No, to ja nie pomogę, bo podstawą moich relacji z uczniami nigdy nie był, nie jest i nie będzie wygląd zewnętrzny I mam nadzieję, że z wzajemnością

coraz częściej pojawiającego się w szkołach zjawiska "giełdy ubioru"

To też było, jest i będzie.

Czy jest to element współczesności

Jest to jeden z wielu elementów współczesności, ale żadna nowość ostatnich lat.

czy też nauczyciele mogą w jakiś sposób zapobiec dyskryminacji przez rówieśników uczniów

Pedagogizacja wsteczna rodziców POdróż w czasie do ich czasów szkolnych

[vuem]

Za podstawę tych relacji uznaliśmy wygląd zewnętrzny ucznia gdyż jest to element, który jest zauważany jako pierwszy przez nauczyciela podczas kontaktów w szkole.

Raczej chyba chodzi o wpływ pierwszego, powierzchownego wrażenia (opartego na wyglądzie tylko) na budowanie tych relacji.

Gdy już relacja istnieje, to przecież oznacza, że o uczniu mamy dość wyrobiony pogląd.

Jaki wpływ na to ma fakt, że nagle zaczął się czesać w inna stronę lub poddał się modzie na rurki i apaszki a la telewizja śniadaniowa?

A w jakich sposób ustosunkowaliby się Państwo do coraz częściej pojawiającego się w szkołach zjawiska "giełdy ubioru" ( najbardziej popularny uczeń to ten, który nosi drogie, markowe, ubrania)?

Pewnie znów zależy to od środowiska, ale nie demonizowałbym mimo wszystko tego zjawiska ... które niewątpliwie istnieje.

Czy jest to element współczesności, który trzeba zaakceptować, czy też nauczyciele mogą w jakiś sposób zapobiec dyskryminacji przez rówieśników uczniów, którzy nie podążają za najnowszymi trendami mody?

Jak w każdym elemencie wychowania staramy się wspierać rodziców w promowaniu zdrowych wzorców

[iluka]

Bo nie ulega wątpliwości, ze dziecku nie wolno pozwolić na wszystko.

Brawo I tego się należy trzymać
I nie ulega też wątpliwości, że ubiór wychodzącego z domu do szkoły ucznia akceptuje wszechwładny rodzic
Poza tym początek wątku to wpływ wyglądu ucznia na ocenę nauczyciela

[tomaszz]

Mi osobiście nie podobają się zbyt uporczywe próby kontrolowania wyglądu uczniów. Może mam zbyt liberalne podejście, ale młodzież, zwłaszcza licealna, wkracza w taki etap w życiu, w którym poszukuje swojej tożsamości i stara się ją wyrażać także poprzez wygląd. W moim odczuciu zbytnie przywiązywanie uwagi do tego, jak uczeń się ubiera jest w istocie ingerowaniem w jego osobowość, próba kontroli nad nadmierną jej manifestacją.
Osobiście znałem jednego ucznia - uczęszczał do liceum, w którym ja uczę języka polskiego. Piotr miał ciekawą osobowość, był inteligentny i z tego, co myślę, raczej lubiany przez swoich rówieśników. Ubierał się dosyć oryginalnie: nosił spodnie typu rurki, miał kolczyki w nosie, w wargach, farbował włosy na nienaturalne kolory. Mi to osobiście aż tak nie przeszkadzało, ale niektórzy moi koledzy z pracy odnosili się do niego z dystansem, czasem wręcz niechęcią. Zdarzyło mi się kilka razy usłyszeć w pokoju nauczycielskim parę nieprzyjemnych opinii na jego temat. Zarzucano mu arogancję, lenistwo, podczas gdy w moich oczach był bardzo bystrym, zdolnym uczniem, chętnie uczestniczącym w dyskusjach na lekcjach. Udzielał się również aktywnie w kółku teatralnym, które prowadziłem i nie sposób było nie dostrzec jego talentu w tej dziedzinie. Z tego, co słyszałem, z innych przedmiotów nie miał wcale złych stopni. Pod koniec pierwszej klasy zdarzyła się taka sytuacja, że wychowawca obniżył mu ocenę z zachowania. Piotr nie wagarował, nie brał narkotyków, jak się okazało ta ocena była skutkiem jego konfliktu z nauczycielem, która zrodziła się przez to, że ten kiedyś skrytykował jego wygląd. Chłopaka mimo próśb nie dało się nakłonić do zmiany swojego wizerunku, natomiast zmieniło się w nim coś innego. W drugiej klasie z otwartego, towarzyskiego ucznia stał się osobą zamkniętą w sobie i upartą, jego wyniki w nauce obniżyły się, przestał udzielać się w życiu szkoły (zarzucił nawet kółko teatralne mimo moich prób namawiania go do dalszego uczestnictwa). Słyszałem, że miał również problemy z rodzicami, którzy wielokrotnie byli wzywani do szkoły ze względu na „gorszący wygląd syna”. Po ukończeniu 18 lat Piotr porzucił szkołę, nie przystąpił do matury i wyjechał za granicę. Z tego co ostatnio dowiedziałem się od zaprzyjaźnionych uczniów, całkiem dobrze sobie tam radzi, chwyta się różnych prac, jednak moim zdaniem stać go było na więcej. Wiem, że gdyby chciał, mógłby bez problemu skończyć szkołę, ale w pewnym momencie najwyraźniej stracił motywację do realizowania swoich marzeń. Wydaje mi się, że brakowało mu osoby, która wsparłaby go w jego zamierzeniach, możliwe, że była to po części wina jego rodziców, ale byłem świadkiem sytuacji w szkole i wiem, że nie przedstawiała się ona dla niego zbyt różowo.
Jeśli chodzi zatem o moją opinię na temat oceniania uczniów po wyglądzie – jak widać, zdarza się, chociaż mam nadzieję, że nie wszędzie i nie we wszystkich szkołach.

[Cytryn]

Chłopak w takim wieku( szczególnie, jeśli jest inteligentny) powinien umieć dostosować się do regulaminu i przestrzegać przyjętych zasad. Powinien umieć obliczyć korzyści i ewentualne ryzyko w przypadku dalszego brnięcia w bunt. Zgadzam się z poprzednikiem- sam zmarnował swoje talenty. Może kiedyś dorośnie, zmądrzeje i to naprawi( mam nadzieję).
Nie żyjemy tylko dla siebie, nie możemy być egocentrykami, którzy mają w nosie opinię otoczenia.
Pracuję z mlodymi ludźmi. To wymusza na mnie określony strój- ma być niewyzywający, zeby mlodzież skupiała się na tym, na czym powinna. Urzędnik do banku również wloży określony strój. Menadżer, sprzedawca, czy sekretarka także. Dlaczego nie dać wszystkim wolności? Dlaczego dorośli muszą się dostosowywać, a młodzieży dajemy taaaakie fory? Czy nie powinniśmy ich uczyć?
Kolczyki? Kolorowe wlosy? Dobre na dyskotekę. W szkole powinien mniej zwracać na siebie uwagę, bo to nie wybieg dla modeli. Nie rozumie tego?

Ja bym się tak nad młodymi zbuntowanymi nie użalała. Zresztą, gdyby chciał, skończyłby szkołę mimo nieakceptowanego wyglądu, co najwyżej zachowanie by mu obniżono.
Zresztą, taki wygląd wskazuje na jakieś problemy w domu- skoro inni nie mają aż takiej potrzeby odróżniania się i podkreślania swojej buntowniczej postawy, to znaczy, że pojedyncze przypadki, kiedy ma to miejsce nie są normą i należałoby reagować. Oczywiście w Polsce nie ma możliwosci udzielenia pomocy takim mlodym ludziom- brakuje profesjonalstów, terapeutów....

[haLayla]

Zawsze można próbować zrzucić za to winę na otoczenie, ale im dłużej żyję, przekonuję się, że wszystko w życiu zależy od nas samych.

A ja bym nie przekładał tak łatwo wajchy w pozycję pełnego indeterminizmu. Z jednej strony, współcześnie jest wiele możliwości wyboru, ale i tak w jakiś sposób jesteśmy ograniczeni naszym otoczeniem, czy środowiskiem. Zwróć uwagę, że dzieci mogą być nie tylko "zaprogramowane" na określone zachowania, czy reakcje w ten sposób, że w danym środowisku premiuje się te, a nie inne formy zachowań. To w zasadzie jest możliwe do zmiany, wystarczy wola, a przy młodszych dzieciach, sprawny pedagog.

Tym niemniej, istnieją też obiektywne skutki życia w takiej, czy innej społeczności. Dziecko dotknięte FAS, nawet pomimo troskliwej opieki, psychoterapii i rehabilitacji, po prostu pewnego pułapu nie osiągnie. Podobnie w przypadku innych, nieuleczalnych chorób, jak chociażby aberracji chromosomowych.

Inna sprawa, że ja bym swojemu dziecku nie pozwolił przekłuwać wargi czy nosa, albo farbować włosów. Jeżeli chciałoby się w taki sposób "modyfikować", to proszę bardzo, ale jak będzie pełnoletnie i na swoim utrzymaniu.

[vuem]

No ale czy - załóżmy porażka - tego chłopaka wynika z oryginalności stroju, czy nawet łamaniu regulaminu w tej materii?

[Badanie opinii nauczyciel]

Reasumując, znaczący wpływ na los ucznia opisanego przez tomaszz, mieli jego rodzice. Nie wykształcili w nim odpowiednich cech, nie nauczyli go dyscypliny, umiejętności przestrzegania określonych zasad. Być może jego ubiór i zachowanie niezgodne z regulaminem świadczy o problemach rodzinnych. Może w ten sposób chciał to zamanifestować i zwrócić na siebie uwagę? Co Państwo o tym sądzą?

[Basiek70]

Przypomniała mi się historia z moich licealnych lat, znacznie mniej liberalnych, jako ze lata osiemdziesiąte ubiegłego stulecia to były. Pojawił się w moim czcigodnym (tzw. renomowanym) liceum młody człowiek w glanach, skórze nabijanej ćwiekami, z kolczykami i punkowskim czubem na głowie, zmieniającym kolory co czas jakiś. Egzamin zdał i się dostał, więc jakąś wiedzą legitymować się musiał, bo nie było to łatwe. Pojawił się i ok. Chodził do szkoły w tym wszystkim - i nikt z nauczycieli ani słowem faktu nie skomentował. Zero reakcji. Teraz wiem, ze na wyraźne polecenie dyrektora tak było. Na lekcjach był, oceny dostawał za odpowiedzi/sprawdziany tak jak każdy - zresztą niezłe, niegłupi chłopak był. Jedyna uwaga, jaką mu zwrócono, to że wszystkich w tej szkole od listopada obowiązuje zmiana obuwia, jak nie zmieni, będzie w szkole w skarpetkach albo wcale. Młodzian przyniósł do szkoły drugie glany, na zmianę. I znów ok, ma, zmienia, czyli w porządku jest.
Ponieważ nauczyciele nie zwracali uwagi, uczniowie też szybko przestali. I sobie uczęszczał uczeń ten, nie wzbudzając niczyjego zainteresowania.
Zainteresowanie natomiast pojawiło się po feriach wielkanocnych, jak się okazało, ze kolegi nie ma. Znikł z korytarza czub włosów kolorowych, znikła nabita ćwiekami skóra. Gdzie jest, nazwijmy go przypadkowym imieniem, Piotrek? No nie ma, chory może. Ale tydzień, drugi minął, nadal ni widu ni słychu, więc się szkolna brać zainteresowała dokładniej.
Cóż się okazało? rzeczony Piotrek do szkoły chodził czas cały, tyle że bez czuba, bez kurtki... glany tylko mu zostały, ale że obuwie takie miało więcej uczniów, więc znikły w tłumie (przestał obowiązywać nakaz zmiany, u nas zwyczajowo był tylko przez część roku). Przeżył sobie swój czas buntu i próby zaimponowania/wyróżnienia się/ zaszokowania, ponieważ nikogo nie zainteresował/zaszokował, przeszło mu samo.
Konkluzji nie będzie, opisałam Wam historię z życia, a wnioski każdy może mieć własne. Nie mieć też może. Wolny kraj
(Niemogąca spać z powodu dokuczliwej dolegliwości bólowej Basiek)

[Badanie opinii nauczyciel]

To wypowiedź jednej z uczennic. Co sądzą Państwo na temat tej sytuacji?

Revenge: "Z matematyczką jest inna sprawa: jak zauważy pomalowane paznokcie, to bierze do tablicy. Jeśli jesteś dobra z matmy i poprawnie rozwiążesz zadanie, to nawet okiem nie mrugnie. Gorzej, jeśli nie umiesz, wtedy lądujesz z pałą za odpowiedź, uwagą za "niestosowny wygląd" i jeszcze zostajesz zjechana przy calej klasie, czasem naprawdę po chamsku."