Studium indywidualnego przypadku dziecka z upośledzeniem znacznym - program terapeutyczno-naprawczy

STUDIUM INDYWIDUALNEGO PRZYPADKU DZIECKA Z UPOŚLEDZENIEM ZNACZNYM. PROGRAM TERAPEUTYCZNO- NAPRAWCZY.

WSTĘP

Jeśli pedagogikę uznać nie tylko za naukę, ale i za sztukę, w greckim szerokim rozumieniu, trzeba się zgodzić i na to, że jest ona sztuką ze wszystkich najdoskonalszą; jej przedmiotem jest przecież żyjący człowiek, a celem tworzenie czy kształtowanie, jeśli nie wręcz powoływanie do bytu jego człowieczeństwa. Jednocześnie jest ona sztuką ze wszystkich najbardziej tragiczną- jej tworzywo, najszlachetniejsze z możliwych, jest także spośród wszystkich najbardziej nietrwałe.[1]
Nie każdy rodzi się z jednakowymi szansami na korzystny rozwój. Dotyczy to zarówno czynników biologicznych, społecznych, jak i psychologicznych. Im sytuacja rozwojowa dziecka jest trudniejsza, tym więcej wsparcia ono potrzebuje. Niezbędny jest mu wtedy ktoś, kto pochyli się nad nim, rozezna jego sytuację, oceni jego możliwości- nawet te najmniejsze, określi jasno zadanie, poszuka sposobu jego rozwiązania i w ten sposób stworzy szansę doświadczenia czegoś nowego, zdobycia nowej umiejętności. Na tym polega rola nauczyciela. Osoba ze znacznym upośledzeniem jest całkowicie zależna od innych, nie rozumie otaczającego ją świata, nie potrafi rozwiązać najprostszych problemów dnia codziennego. Często nie umie poruszać się samodzielnie, musi być karmiona, obsługiwana w toalecie. Często nie umie wyrazić swoich potrzeb, uczuć, jest zagubiona nawet pośród bliskich; sposób, w jaki woła o pomoc, jest bowiem dla nich nie zrozumiały. W takiej sytuacji nauczyciel może pełnić rolę mediatora i tłumacza zachowań dziecka. Jedyną szansą rozwoju, nabywania nowych doświadczeń i umiejętności są odpowiednio dobrane metody i sposoby uczenia, stosowane konsekwentnie, według przemyślanego programu. Wymaga to od nauczyciela dużej wiedzy, a przede wszystkim intuicji; bo nie ma jednego programu nauczania dzieci z głębokim upośledzeniem umysłowym, ale jest ich tyle, ilu uczniów. Oczywiście, taki program nie mógłby powstać bez dogłębnej diagnozy umiejętności funkcjonalnych dziecka, czyli: jak się ono porozumiewa, jak się porusza, jak poznaje świat, co najbardziej lubi robić i wiele innych cennych informacji, które nauczyciel może otrzymać z różnych źródeł.
Poniższa praca stanowi właśnie rozwinięcie tego wszystkiego. Zawiera diagnozę dziecka z upośledzeniem znacznym oraz program terapeutyczny, który pomoże dziecku rozwinąć „skrzydła”. Jest dostosowany do jego możliwości, umiejętności i potrzeb.
W części pierwszej znalazły się wiadomości dotyczące oligofrenopedagogiki jako nauki. Na temat etiologii upośledzenia umysłowego istnieje dość obszerna specjalistyczna literatura naukowa. Moim zadaniem było pokazać wzajemny związek między stopniem upośledzenia umysłowego, a planowaniem pracy rewalidacyjnej. W drugiej części pracy zostały przedstawione cele pracy, problemy badawcze i hipotezy, które ułatwiają pozyskanie odpowiedzi na szereg pytań dotyczących pracy rewalidacyjnej z dzieckiem upośledzonym umysłowo w stopniu znacznym, określenia ...