Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
TERAPIA PSYCHOPEDAGOGICZNA W KLASACH POCZĄTKOWYCH
System opieki i pomocy dzieciom z odchyleniami i zaburzeniami rozwojowymi stanowi układ, którego elementami są:
- profilaktyka,
- diagnoza,
- terapia.
Poprzez profilaktykę rozumiemy „całokształt oddziaływań pedagogiczno – psychologicznych, mających na celu wyrównanie zaobserwowanych zaburzeń rozwoju, zapobieganie niepowodzeniom szkolnym oraz ich konsekwencjom w postaci obniżenia poziomu motywacji do nauki, zaburzeń emocjonalnych, objawów nerwicowych oraz negatywnych postaw społecznych”[1]. Należy pamiętać o tym, iż zapobieganie jest zawsze łatwiejsze niż leczenie. Należy więc przeciwdziałać wpływom zarówno czynników osłabiających układ nerwowy, jak i bezpośrednio wywołujących zaburzenia w jego czynnościach. Chodzi tu głównie o zapobieganie ewentualnemu obarczeniu dziedzicznemu, o higienę okresu ciąży, pielęgnację zdrowia, racjonalne wychowanie w domu i poza nim.
Terapia psychopedagogiczna wkracza w szkolną rzeczywistość coraz częściej. Okazuje się bowiem, iż dzieci wymagających specjalistycznej opieki jest dość dużo w każdej klasie szkolnej. Konieczna jest więc zmiana z orientacji na program „na orientację na dziecko” dlatego nauczyciel powinien posiadać niezbędne informacje w celu skutecznego realizowania zadań dydaktyczno – wychowawczych. W poniższych rozdziałach w oparciu o literaturę przedmiotu omówię zagadnienia związane z tematem tj. diagnozę i terapię psychopedagogiczną.
4.1. DIAGNOZOWANIE PSYCHOPEDAGOGICZNE PODSTAWĄ DZIAŁAŃ TERAPEUTYCZNYCH
W medycynie termin diagnoza (gr. diagnosis – rozpoznanie, rozróżnianie, osądzanie) zazwyczaj oznacza rozpoznawanie choroby w oparciu o jej objawy. W psychologii oznacza wykazanie istnienia określonego stanu rzeczy, w tym również wykrycie określonych odchyleń od normy.
S. Ziemski stwierdza, że diagnoza (w szerszym sensie) „jest to rozpoznanie badanego stanu rzeczy i jego tendencji rozwojowych na podstawie jego objawów, w oparciu o znajomość ogólnej prawidłowości”[2].
Ostatecznie, zadaniem diagnozy jest przygotowanie materiał informacyjnego i zaleceń do opracowania programu terapii oraz sformułowanie prognozy.
4.1.1. DIAGNOZA PSYCHOLOGICZNA
Diagnoza psychologiczna rozpatrywana jest zwykle w dwóch aspektach:
1. Jako czynność badania (postępowanie diagnostyczne – diagnozowanie)
2. Jako efekt końcowy procesu diagnozowania.
Proces diagnozowania jest nastawiony na wyjaśnienie określonego zakłócenia w funkcjonowaniu, jego psychologicznych mechanizmów i skutków.
Diagnoza psychologiczna powinna być systemem twierdzeń:
- opisujących zaburzenia zachowania występujące u badanej jednostki,
- wyjaśniających te zaburzenia przez wykrycie dysfunkcji procesów psychicznych, sterujących zachowaniem i wpływających na funkcje biologiczne,
- określających jaki udział w genezie zaburzeń mają czynniki sytuacyjne i osobowościowe.
Diagnoza psychologiczna powinna również informować o tym, jak
zaburzenia zachowania kształtowały się w miarę upływu czasu. Stosownie do potrzeb diagnoza psychologiczna może mieć charakter analityczny, bądź całościowy. W diagnozie całościowej uwzględnia się właściwości całego organizmu co jest szczególnie przydatne w procesie terapii. W literaturze określa się jako tzw. diagnozę pozytywną, wynik czynności nastawionej na wyszukiwanie tych właściwości psychicznych, mechanizmów osobowościowych ...
