Dodaj publikację
Autor
Beata Zawadzka
Data publikacji
2014-04-07
Średnia ocena
5,00
Pobrań
204

Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.

Artykuł pokazuje różne definicje sekty. Traktuje również o rodzajach werbowania nowych adeptów do sekt, poszczególnych etapach stosowanych w tym procederze oraz wykorzystywanych metodach i technikach. Pokazuje czynniki, które powodują wstępowanie młodych ludzi do sekt i konsekwencje z tego wynikające.
 Pobierz (docx, 25,2 KB)

Podgląd treści

Sekty – szczególne zagrożenie dla młodych ludzi. Zasady werbowania członków do sekt.

Termin „sekta” istnieje od początku chrześcijaństwa. Na początku słowo służyło do określenia małych, ortodoksyjnych, ściśle zintegrowanych wspólnot religijnych nie należących do organizacji zrzeszeniowych takich jak gmina chrześcijańska, parafia czy kościół. W IV w. po legalizacji kościoła chrześcijan temu terminowi nadano negatywne znaczenie.

W polskiej literaturze socjologicznej przyjętych jest kilka znaczeń terminu „sekta”. Dominikańskie Centrum Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach w Polsce wymienia trzy rodzaje definicji sekty: świeckie, chrześcijańskie i uniwersalne.

Definicja świecka – wywodzi się od łacińskiego słowa cultus i oznacza wszystko, co jest związane z nabożeństwem, rytuałem, uczuciem, liturgią i postawą człowieka, wszystko to co nazywamy wyzwaniami lub kultami i sprowadza wszelkie ruchy religijne do miana sekty.

Natomiast definicja chrześcijańska – mówi, że sekta to grupa, która odchyliła się od biblijnego, ortodoksyjnego, historycznego chrześcijaństwa. Definicja ta obejmuje te grupy, które są sektami wewnątrz chrześcijaństwa.

Z kolei definicja uniwersalna – określa mianem sekty grupę, która posiada strukturę typu piramidowego, autorytarne kierownictwo z całym nauczaniem i przewodnictwem pochodzącym od osoby na szczycie hierarchii.

Cechy dobrze definiujące sektę sprowadzają się do: wyboru dobrowolnego i wzajemnego, separatyzmu i ekskluwizmu, identyfikacji z grupą wspieraną nadzorem i groźbą wykluczenia, elitaryzmu i uwierzytelnieniu nadanemu przez samego Boga.

Jedną z podstawowych przyczyn sukcesów odnoszonych przez sekty stanowią odpowiednie techniki werbowania lub zdobywania zwolenników „nowych adeptów”. Najbardziej podatni na działania członków sekt są ludzie młodzi. Są oni nieświadomi tego, że kontakt został zainstalowany i niezorientowani w charakterze metody werbunku obmyślonej dla ich nawrócenia. Werbować to „namawiać kogoś do wzięcia udziału w czymś, do przy-

stąpienia do czegoś”. Inna definicja mówi, że werbować to starać się o pozyskanie sobie zwolenników; zjednywać, kaptować kogoś.

Początek werbunku często bywa niepozorny. Ciekawe spotkanie, interesujące rozmowy, atrakcyjne wykłady na trudne tematy to dobry moment dla werbowników na nawiązanie relacji i stopniowe poznanie kandydata do sekty.

Sekty tworzą spółki, fundacje, centra lecznicze, ośrodki medytacji lub kluby rekreacyjne. Proponują one podjęcie na terenach placówek szkolnych nauki języków obcych, medytacji, sztuki walk wschodnich, rozmów o religii i przeciwdziałaniu patologiom społecznym.

Steven Hassan, były członek sekty Moona, posługiwał się opracowanym przez siebie modelem rekrutacji. Uwzględnił on cztery typy osobowości. Nowicjuszy dzielił na myślicieli, wrażliwych, praktyków i wierzących. Myśliciele to ludzie traktujący życie w kategoriach intelektualnych, myślenie dominuje u nich nad emocjami. Przekonywano ich, że sekta bierze czynny udział w życiu naukowym. Stworzono pozory, że znane i cenione w środowisku naukowym osoby wspierają ruch. Druga grupa nowicjuszy to ...