Czynniki sprzyjające budowaniu tożsamości dzieci i młodzieży

Czynniki sprzyjające budowaniu tożsamości dzieci i młodzieży.

Tożsamość człowieka kształtuje się przede wszystkim w rodzinie, a także w jego osobistym kontakcie z innymi ludźmi ,samym sobą, a dla osób wierzących ze Stwórcą. Nauczyciele, rodzina w szczególności ta najbliższa czyli rodzice, dziadkowie również mają istotny wpływ na kształtowanie się samoświadomości wychowanka i na jego sposób przeżywania swego człowieczeństwa. Najbardziej skuteczny sposób na formowanie tożsamości polega na modelowaniu, czyli na fascynowaniu wychowanka tożsamością tych osób, które są dla niego wzorcami i imponują mu swym byciem.

W „Narracyjnej koncepcji tożsamości Paula Ricoeura” sam fakt rozwoju człowieka stawia pod znakiem zapytania trwałość tożsamości człowieka. Rozwój ma charakter stadialny i w każdym z tych stadiów można stwierdzić różnice w tożsamości. Będąc tego świadom, Ricoeura poszukuje czegoś, co pomoże wskazać na tak zwaną nieprzerwaną ciągłość między pierwszym a ostatnim stadium rozwoju, tego co sprawia, że uznajemy jednostkę za tę samą. Zdaniem Ricoeura tożsamość narracyjna, której atrybutywna cechą jest czas, może być postrzegana, jako „pośredni stopień między stałością charakteru ( w psychologicznym znaczeniu tego słowa) oraz pewnego rodzaju jego podtrzymywania, którego funkcję pełni obietnica”.Wnioskiem z tej koncepcji, jest to, że człowiek nie tyle jest, co się staje, nie otrzymuje, nie zdobywa tożsamości od kogoś, lecz ja tworzy. Dla narracyjnego rozumienia tożsamości najważniejsze jest nie tyle wyszczególnienie zdarzeń własnego życia, lecz odnalezienie do własnej hierarchii odpowiedniego klucza, za którego pomocą jednostka dociera do znaczeń swojej egzystencji. Umożliwia jej to rozumienie i samopoznanie oraz określenie miejsca w świecie i sensu własnego w nim bytowania. Podstawa narracyjnej tożsamości to nie tylko zdarzenia i fakty, lecz ów klucz, który tworzy w nich porządek.

Charles Taylor mówi o tak zwanej tożsamości wyboru, czyli inaczej tożsamości tworzonej przez człowieka na swój własny użytek, zakładamy, że horyzont moralny nie jest nam przeznaczony, lecz przez nas stwarzany. W tym rozumieniu budowania tożsamości, autentyczność człowieka, wierność sobie zyskały nowy radykalny sens. Oznacza to, że kategoria uniwersalnego horyzontu moralnego nie wyczerpuje przestrzeni moralnej życia człowieka, że jest uzasadnione pytanie o ów jednostkowy horyzont w odniesieniu do konkretnego człowieka i jego prawa do bycia jednostką. Aby jednostka mogła zacząć uczestniczyć w tworzeniu własnej tożsamości, musi się uwolnić od przypisanej jej przeznaczenia, które przejmowała wraz z własną pozycją w hierarchii społecznej. Odtąd człowiek ma otwartą drogę do tego, aby stać się tym, kim chce być. Taylor podkreśla także, że różnica między tożsamością, która powstaje w ustanowionym horyzoncie moralnym, a tożsamością, którą sami tworzymy, jest wyrazem przesunięcia horyzontu moralnego „obszaru ...