Oficyna Wydawnicza Impuls

[OWImpuls]

Sajdak Anna

Paradygmaty kształcenia studentów i wspierania rozwoju nauczycieli akademickich
Teoretyczne podstawy dydaktyki akademickiej

Książka podejmuje nieobecne w polskiej literaturze rozważania nad ulokowaniem dydaktyki szkoły wyższej na mapie paradygmatów wyróżnianych w pedagogice. Potrzeba napisania pracy – podejmującej próbę ukazania specyfiki akademickiego kształcenia, dokonania charakterystyki samej dydaktyki akademickiej oraz w pewien sposób porządkującej jej struktury teoretyczne - wyrosła przede wszystkim z doświadczeń w prowadzeniu zajęć z doktorantami przygotowującymi się do wejścia w rolę dydaktyka i nauczycielami akademickimi a także z własnego namysłu autorki nad zróżnicowaniem teoretycznym tej dyscypliny.


Pierwszym celem podjętej pracy jest ukazanie specyfiki akademickiego kształcenia. Przybliżone zostają kolejno wątki związane z myślą o kształceniu uniwersyteckim wzorowanym na tradycji Humboldowskiego uniwersytetu liberalnego, a także nakreślone zostają pola dyskusji decydujące o celach i kształcie edukacji na poziomie wyższym. Podjęta została problematyka zakorzenionego a wywiedzionego z tradycji mitu uczenia się od mistrza w relacji „mistrz-uczeń”, która z jednej strony intuicyjnie określa sposób kształcenia studentów, z drugiej zaś pokutuje w myśleniu o przygotowywaniu młodej kadry do podjęcia zawodu nauczyciela akademickiego. Kolejny cel pracy, jakim jest ujęcie dyscyplinarne dydaktyki akademickiej wymagał podjęcia badań w określenia związków dydaktyki akademickiej z dydaktyką ogólną, z dydaktykami przedmiotowymi, z naukami pomocniczymi oraz społeczną „praktyką” kształcenia. Rezultatem badań jest pedagogiczne i jednocześnie multidyscyplinarne ujęcie omawianej dyscypliny.



Podjętej pracy postawiony został także cel rekonstrukcji możliwych paradygmatów dydaktyki akademickiej. Wyróżnione zostały cztery paradygmaty dydaktyki akademickiej: behawiorystyczny, humanistyczny, konstruktywistyczny oraz krytyczno-emancypacyjny. Każdy opisywany zarys paradygmatu dydaktyki akademickiej jest traktowany jako pewnego rodzaju konstrukcja teoretyczna łącząca wizję procesu kształcenia studentów oraz wspierania rozwoju nauczycieli akademickich z teoretycznymi podwalinami konstytuującymi rozwiązania praktyczne. Wartością pracy jest zwrócenie uwagi na dwa zasadnicze aspekty procesu kształcenia w uniwersytecie; jednym jest kształcenie studentów, zaś drugim - przygotowanie nauczycieli akademickich do wypełniania ich zadań dydaktycznych.



Książka jest pierwszym w Polsce opracowaniem teoretycznych podstaw akademickiego kształcenia oraz wspieranie rozwoju nauczycieli akademickich. Praca podejmuje nieobecne w polskiej pedagogice rozważania nad ulokowaniem dydaktyki szkoły wyższej na mapie paradygmatów wyodrębnianych w pedagogice.

[OWImpuls]

Gajdzica Zenon

Kategorie sukcesów w opiniach nauczycieli klas integracyjnych jako przyczynek do poszukiwania koncepcji edukacji integracyjnej


Książka jest kontynuacją kilkuletnich studiów autora nad codziennością klasy integracyjnej. Przy czym w odróżnieniu od wielu innych opracowań podejmujących problematykę edukacji integracyjnej odsłania ona wiele niewątpliwych, ale często niedostrzegalnych sukcesów tej formy kształcenia. Zostały one zidentyfikowane i opisane za pomocą badań fokusowych oraz narracji nauczycieli wywodzących się ze szkół / klas integracyjnych o zróżnicowanym doświadczeniu. W efekcie analiz powstała swoista mapa sukcesów odnoszących się do różnych wymiarów funkcjonowania szkoły wyrażona licznymi kategoriami rzeczywistymi (między innymi: rozwoju uczniów, klimatu szkoły, satysfakcji z pracy nauczycieli). W dalszej części kategorie te zostały powiązane i ulokowane w szerszych zbiorach twierdzeń i wyjaśnień prezentowanych w postaci kategorii formalnych.

Wykorzystana technika zbierania danych (dyskusje grupowe i narracje) pozwoliła na ich konfrontację, a komparatystyczna metoda analizy (badane grypy wywodziły się z trzech typów szkół) stanowiła pewną formę triangulacji. Badanie zostało osadzone w interpretatywnym paradygmacie poznania.
Synteza wypowiedzi nauczycieli (inaczej ujmując ich deskrypcja praktyki) stworzyła podstawy koncepcyjne przyjmujące postać stożkową – jak pokazała wnikliwa analiza wypowiedzi – różniącą się w badanych grupach punktem wyjścia: od rehabilitacji lub uspołeczniania oraz dojścia do nieco inaczej formułowanych celów. To pozwoliło w sposób w miarę uporządkowany opisać dwie rzeczywistości szkolne, stanowiącą podstawę do opracowania autorskich koncepcji edukacji integracyjnych. Przyjęły one postać siatki, w której występują określone węzły i sieci ich powiązań. Te pierwsze zostają wyrażone przez kategorie zaczerpnięte z wypowiedzi badanych oraz nadbudowane przez kategorie formalne, między innymi: pogranicza, roli, tożsamości, a w dalszej kolejności połączone przy pomocy opisanych procesów np. budowania kultury edukacji integracyjnej czy praktyk społecznych.

W efekcie analiz zostały skonstruowane dwie odrębne koncepcje integracji: rehabilitującej oraz uspołeczniającej. Pierwsza została ulokowana w teoriach strukturalno-funkcjonalnych, druga – w nurcie interakcjonizmu symbolicznego.

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/kategorie-sukcesow-w-opiniach-nauczycieli-klas-integracyjnych-jako-przyczynek-do-poszukiwania-koncepcji-edukacji-integracyjnej,1482.html

[OWImpuls]

Walter Kraul

Zjawiska na niebie gwiaździstym
Jak obserwować i rozumieć ruchy ciał niebieskich

Zjawiska na niebie gwiaździstym to pięknie ilustrowany, fascynujący w swej treści „przewodnik po niebie” dla wszystkich Czytelników zainteresowanych astronomią. Przystępnie informuje i podaje praktyczne wskazówki. Jest przeznaczony dla osób zamierzających dla przyjemności, na przykład podczas wakacji, przystąpić do wstępnych obserwacji nieba.

Jest to również książka dla pedagogów, wyrasta bowiem z praktyki nauczania. Do programu waldorfskich klas wyższych szkoły podstawowej należą cykle lekcji astronomii. Charakterystyczne jest tu podejście fenomenologiczne. Dzieci uczą się poznawać i rozumieć to, co mogą dostrzec gołym okiem, a więc w przypadku astronomii związek między Ziemią i Słońcem, fazy Księżyca oraz wyraźnie widoczne na bezchmurnym nocnym niebie gwiazdozbiory.

W szkołach innego typu można przystąpić do tematu inaczej: na przykład wzbogacić obserwacjami nieba wieczory przy ognisku podczas pierwszego wspólnego wyjazdu wychowawcy z klasą, a w następnych latach nauki także lekcje geografii i historii. Jak wykazuje praktyka nauczania w szkołach waldorfskich, tego rodzaju wprowadzenie do astronomii pod rozgwieżdżonym niebem to dla uczniów źródło niezapomnianych, radosnych przeżyć, do których powraca się przez całe życie.



Z języka niemieckiego przełożyła Irena Semeniuk.

[OWImpuls]

Kompetencje kreatywne nauczyciela wczesnej edukacji dziecka

Książka jest próbą opracowania zagadnień związanych z kompetencjami kreatywnymi nauczyciela wczesnej edukacji dziecka. Czy rzeczywiście – jak pyta D. Klus-Stańska – zniewolony administracyjnie i biurokratycznie nauczyciel zrzuca z siebie odpowiedzialność za wychowawczą i kształceniową rzeczywistość szkolną? Odpowiedź na to pytanie jest ważna, gdyż kompetencje nauczyciela decydują o przebiegu procesu edukacyjnego, o charakterze działań nie tylko jego samego, ale i uczniowskich. Stanowią bowiem kontekst kształtowania się takich samych kompetencji u podopiecznych...


"[…] Monografia […] »Kompetencje kreatywne nauczyciela wczesnej edukacji dziecka« jest ważnym przyczynkiem do dyskusji nad konstruowaniem takiego modelu edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej, w którym kompetencje kreatywne nauczyciela staną się nie tylko pożądane, ale wręcz niezbędne, ponieważ […] potrzebny staje się człowiek »wielowymiarowy«, charakteryzujący się mobilnością, synergetyzmem, otwartością i wyobraźnią, umiejący pokonywać trudności i przekraczać granice własnych możliwości, ale też człowiek o analityczno-syntetycznym spojrzeniu na świat".

prof. UAM, dr hab. Hanna Krauze-Sikorska


"Autorki zmuszają czytelnika do refleksji nad celowością, metodami i skutecznością pracy nauczycielskiej. Udowadniają, że kompetencje kreatywne nauczyciela wczesnej edukacji są i powinny być przedmiotem uwagi i dyskusji nad problematyką kształcenia nauczycieli".

prof. UŚ, dr hab. Urszula Szuścik


Książka dostępna w wersji papierowej i elektronicznej - ebook.

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/kompetencje-kreatywne-nauczyciela-wczesnej-edukacji-dziecka,1485.html

[OWImpuls]

Wąsiński Arkadiusz
Szuścik Urszula
Ogrodzka-Mazur Ewa

Edukacja małego dziecka. Tom 6
Wybrane obszary aktywności

W tomie 6. Edukacji małego dziecka pt. Wybrane obszary aktywności kontynuowane są zagadnienia dotyczące pracy pedagogicznej z dzieckiem w wieku przed- i wczesnoszkolnym, są w nim zaprezentowane również autorskie poglądy i/lub wyniki cząstkowych badań prowadzonych w tym zakresie.



Pracę otwiera część zatytułowana Aktywność językowa i literacka, w której zaprezentowano autorskie rozwiązania w zakresie wczesnodziecięcej nauki czytania, wspomagania rozwoju mowy małego dziecka przez piosenkę, literaturę dziecięcą (bajkę i baśń), swobodną twórczość literacką czy naukę języków obcych. Autorzy poszczególnych tekstów podejmują także próbę wskazania nowych strategii edukacyjnego działania ze szczególnym uwzględnieniem refleksyjności i myślenia krytycznego wobec „poszukiwania, tworzenia i zmiany” zarówno w aktywności dziecka, jak i nauczyciela.

W kolejnej części – Aktywność matematyczno-przyrodnicza – zawarto opracowania nawiązujące w swych założeniach do koncepcji dyskursu szkolnego, zgodnie z którą rozwiązywanie różnego typu zadań, w tym także matematycznych, oparte na komunikacji między dziećmi oraz między dziećmi i nauczycielem może w znaczący sposób poprawić jakość i szybkość nabywania przez nie umiejętności i wiadomości. Przywołane w artykułach badania prowadzone nad procesem komunikacji wskazują jednak, iż często przebiega on w sposób nieudolny. Komunikaty werbalne kierowane przez nauczyciela do uczniów wymagają najczęściej jedynie reprodukcji nabytej wiedzy bądź są rozkazami, zakazami i żądaniami. W toku zajęć to nauczyciel wyznacza najczęściej prawie wszystkie formy aktywności dzieci, będąc zarazem osobą najbardziej aktywną werbalnie, przyczyniając się tym samym do ograniczenia wychowanków w sferze komunikacji.

Trzecia część tomu – Aktywność artystyczna – obejmuje opracowania skupiające się na kwestiach wspierania różnych form aktywności artystycznej dzieci w wieku przed- i wczesnoszkolnym – muzycznej, ludowej czy teatralnej, z uwzględnieniem rozwiązań i doświadczeń zagranicznych. Ważnym wątkiem podjętym również w artykułach zawartych w tej części jest problem edukacyjnych barier kreatywności młodszych uczniów, sprowadzających się najczęściej do: faworyzowania transmisyjnej strategii kształcenia preferującej bierność uczniów; pomijania ich konfliktu poznawczego, czyli emocjonalnego zaangażowania w postaci zaciekawienia i fascynacji; rywalizacji zamiast kooperacji i współdziałania; braku okazji do organizowania kooperatywnego uczenia się, do współpracy, współdziałania oraz odpowiedzialności za podejmowane zadania; osoby nauczyciela-wychowawcy oraz niedostosowania metod i form kształcenia do właściwości i potrzeb współczesnych uczniów.

Tom zamyka część czwarta – Komputerowe wspomaganie edukacji małego dziecka – w której wszyscy autorzy po pierwsze – wskazują na konieczność nauczania wspomaganego komputerowo w przedszkolu i niższych klasach szkoły podstawowej, mogącego stać się swoistą szansą w procesie wspierania rozwoju zarówno dzieci zdrowych, jak i ich niepełnosprawnych rówieśników, a po drugie – przedstawiają różne ograniczenia i bariery związane z tą formą edukacji. W tym kontekście ważne staje się rozwijanie zainteresowań dziecka i tworzenie Epizodów Wspólnego Zaangażowania oraz Scen Wspólnej Uwagi w relacjach dziecko–nauczyciel jako atrybutów efektywności edukacji wspomaganej komputerowo.



Edukacja małego dziecka


Tom 1: Teoretyczne odniesienia, tendencje i problemy http://impulsoficyna.com.pl/katalog/edu ... ,1189.html

Tom 2: Wychowanie i kształcenie w praktyce http://impulsoficyna.com.pl/katalog/edu ... ,1190.html


Tom 3: Nowe konteksty, poglądy i doświadczenia http://impulsoficyna.com.pl/katalog/edu ... ,1195.html


Tom 4: Konteksty rozwojowe i wychowawcze http://www.impulsoficyna.com.pl/zapowie ... ,1481.html


Tom 5: Nauczyciel-wychowawca w przedszkolu i szkole http://impulsoficyna.com.pl/katalog/edu ... ,1466.html


Tom 6: Wybrane obszary aktywności http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/edu ... ,1486.html

[OWImpuls]

Żywanowska Agnieszka
Katarzyna Ćwirynkało
Kosakowski Czesław

Kierunki rozwoju PEDAGOGIKI SPECJALNEJ
Horyzonty Pedagogiczne. Tom 1

Książkę tę chcielibyśmy polecić pedagogom specjalnym, nauczycielom praktykom, studentom kierunków pedagogicznych i wszystkim osobom zainteresowanym problematyką niepełnosprawności. Rozważania w niej podjęte zmierzają do znalezienia odpowiedzi na pytanie o kierunki rozwoju pedagogiki specjalnej. Zarówno na gruncie teorii, jak i praktyki pedagogiki specjalnej nie da się ich przeanalizować bez uwzględnienia zmian, jakie zaszły w terminologii tej dyscypliny naukowej oraz w kierunkach oddziaływań rehabilitacyjnych czy integracyjnych po 1989 roku, a później po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Zmiana stosunku do osób z niepełnosprawnością i wyobrażeń o samej niepełnosprawności, postrzeganie jednostki jako autonomicznego podmiotu, pluralizm zachowań i wyborów oraz przemiany w prawodawstwie to niektóre z konsekwencji tych przeobrażeń dla funkcjonowania osób z niepełnosprawnością omawiane w tomie.

Redaktorzy



Niniejsza książka rozpoczyna nowy cykl zbiorowych publikacji przygotowywanych w Katedrze Pedagogiki Specjalnej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, zatytułowany „Horyzonty Pedagogiczne”. Jest to początek trzeciej już serii prac naukowych, po „Dyskursach Pedagogiki Specjalnej” i „Heurystycznym Wymiarze Ludzkiej Egzystencji”. „Horyzonty Pedagogiczne” będą stanowić cykl podejmujący problemy z różnych obszarów pedagogiki specjalnej oraz dyscyplin pokrewnych. Oddawana w ręce Czytelnika publikacja zawiera teksty dotyczące zarówno teorii, jak i praktyki pedagogiki specjalnej, a także podmiotu tej dziedziny nauki, którego rozumienie obecnie ulega rozszerzeniu (odnosi się do osób w każdym wieku i z różnego rodzaju odstępstwami od normy in minus oraz in plus).


http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/kierunki-rozwoju-pedagogiki-specjalnej,1487.html

[OWImpuls]

Studenski Ryszard

PSYCHOLOGIA ROZTARGNIENIA
KONCEPCJA BADANIE I DIAGNOZA SYMPTOMY RADZENIE SOBIE – PRAKTYKA


Roztargnienie i nieuważność ujmowano na początku XX wieku jako przeciwieństwo uważnego postępowania. Pod koniec lat 20 XX w. uwaga i wola stały się peryferyjnym przedmiotem zainteresowania psychologów i pedagogów. Termin roztargnienie coraz rzadziej pojawiał się w publikacjach naukowych i słownikach psychologicznych, natomiast coraz częściej był stosowany w wyjaśnianiu przyczyn wypadków i katastrof.

Obecnie obserwuje się ponowne zainteresowanie psychologów problematyką uważnego postępowania.
W książce przyjęto, że roztargnienie jest syndromem spójnego zbioru objawów, których obecność stwarza poczucie dyskomfortu, zakłóca relacje społeczne i obniża poziom osiągnięć. Nieuważność jest ceną jaką niektórzy płacą za nadmierne skupianie uwagi na własnych myślach i przeżyciach, a inni za nadmierną podatność na działanie bodźców zakłócających.


Głównym celem książki był zamiar pokazania problematyki roztargnienia, sposobów jej diagnozowania oraz ilościowego ujmowania jej wielkości, prezentacja wyników badań oraz możliwych do zastosowania procedur terapeutycznych. Za istotę podjętego problemu przyjęto nie tylko następstwa błędów popełnionych wskutek roztargnienia, ale bezradność wobec ich przyczyn.


Książka składa się z dziesięciu rozdziałów. W pierwszym przedstawiono pojęcie roztargnienia, jego symptomy oraz przyczyny. W drugim skoncentrowano się na procedurach diagnostycznych. W rozdziale trzecim zawarto dokumentację z opracowania narzędzia do pomiaru wielkości roztargnienia. W następnych pięciu rozdziałach pokazano wyniki badań z zastosowaniem tego narzędzia. Przedstawiono między innymi powiązanie roztargnienia z płcią, wiekiem, cechami osobowości i temperamentu, a także z uwagą, pamięcią i cechami inteligencji i kreatywności oraz wypadkowymi skutkami popełnianych błędów. W przedostatnim, dziewiątym, rozdziale zawarto praktyczne procedury redukujące negatywne skutki roztargnienia. Ostatni rozdział jest podsumowaniem całości i przedstawieniem najważniejszych wniosków.


Nowe związki między roztargnieniem a cechami osobowości, inteligencją, i wieloma innymi zmiennymi są wynikiem badań, w których wykorzystano autorski Kwestionariusz. Wszystkie przedstawiane zależności między zmiennymi są udokumentowane statystycznie, natomiast sposobom dokumentowania nadano formę dyskretną, nie zniechęcającą czytelnika do lektury danych liczbowych. W zrealizowanych badaniach stwierdzono, że roztargnienie jest zaburzeniem zachowania utrudniającym wykorzystanie posiadanego potencjału uzdolnień. Większość cech dodatnio skorelowanych z roztargnieniem pozostaje w ujemnej zależności z transgresją, kreatywnością i przedsiębiorczością. Nie stwierdzono sygnalizowanej w literaturze dodatniej istotnej korelacji inteligencji z roztargnieniem. Zaobserwowano, że roztargnienie wspólnie z lękiem hamują motywację do działań autokreacyjnych. Dla potrzeb terapeutycznych opracowano program redukcji skutków roztargnienia. Zakłada on usprawnienie kondycji psychicznej, wzrost umiejętności organizacyjnych i wykonawczych oraz stosowanie specjalnych procedur realizacji i autoraportowania przebiegu czynności zarówno rutynowych jak i podejmowanych po raz pierwszy.

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/psychologia-roztargnienia,1488.html

[OWImpuls]

Mioduszewski Jerzy

Cztery szkice z przeszłości matematyki


Każdy z czterech szkiców to pasjonująca lektura dla miłośnika matematyki czy historii. Autorowi znakomicie udało się wpisać migawki z dziejów światowej i polskiej matematyki w kontekst wydarzeń politycznych i społecznych.


Szkice dotyczą czterech epok: Oświecenia, gdzie główną osobą i po części narratorem jest Leonard Euler; drugiej połowy XIX wieku widzianego oczami Georga Cantora; przełomu XIX i XX wieku w Rosji oraz warszawskiej szkoły matematycznej w latach międzywojennych XX wieku, wdzianej oczami Zenona Waraszkiewicza. Powierzenie narracji uczestnikom wydarzeń sprawia, że czytelnik ma poczucie bezpośredniego obcowania z epoką i opisanymi postaciami.


Szkic Dwie Warszawy uzupełnia obraz polskiej szkoły matematycznej, zapewne największego sukcesu polskiej nauki. Plastycznie, choć zapewne subiektywnie, opisuje relacje naukowe i społeczne warszawskich matematyków, nie unikając trudnych problemów stosunków polsko-żydowskich. Klimat szkicu współbrzmi ze wspomnieniami, którymi dzielił się ze mną jeden z najznakomitszych wychowanków warszawskiej szkoły, Samuel Eilenberg, podczas ostatnich wizyt w Polsce w początkach lat dziewięćdziesiątych XX wieku.
Czytając Cztery szkice z przeszłości matematyki, przypomniałem sobie, jak amerykański matematyk William G. Dwyer, przemawiając podczas uroczystości przyznania mu doktoratu honorowego Uniwersytetu Warszawskiego w 2007 roku, podkreślał, że „matematyka dzisiejsza ma wyraziście ludzką i społeczną naturę”. Szkice Profesora Mioduszewskiego plastycznie ukazują prawdziwość tej tezy na przestrzeni kilku epok.

Stefan Jackowski
Prezes Polskiego Towarzystwa Matematycznego

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/cztery-szkice-z-przeszlosci-matematyki,1491.html

[OWImpuls]

Proste myśli, trudne słowa
Z perspektywy socjopedagogicznej o wizerunku osób z niepełnosprawnością intelektualną w literaturze pięknej

Celem niniejszego opracowania jest określenie socjopedagogicznych aspektów wizerunku osób z niepełnosprawnością intelektualną wykreowanego w tekstach literackich, operujących wprawdzie fikcyjnymi postaciami i realiami, ale posiadającymi zarazem walor powtarzalności motywów i wątków, które poddają się interpretacji wykraczającej poza ramy czysto literackiej teorii i krytyki. W tym przypadku chciałbym, aby znane ustalenia socjopedagogiki osób z niepełnosprawnością intelektualną skonfrontowane zostały ze sposobami, w jaki osoby te zaistniały w przestrzeni literackiej, jako postacie, wokół których budowane są zróżnicowane konstrukcje tematyczne i fabularne.

Ze Wstępu

http://impulsoficyna.com.pl/nowosci/proste-mysli-trudne-slowa,1489.html

[linczerka]

Bardzo ciekawe propozycje, skusiłam się

[OWImpuls]

Matematyka w szkołach waldorfskich
Nauczanie wczesnoszkolne


Książka jest pierwszą polskojęzyczną prezentacją metod wczesnoszkolnego nauczania matematyki w szkołach waldorfskich. Skuteczność tych metod potwierdziła się w ciągu niemal stu lat waldorfskiej praktyki szkolnej. Do niezwykle charakterystycznych form waldorfskiego nauczania matematyki w młodszych klasach szkoły podstawowej należy uczenie się poprzez działanie, to znaczy w ruchu. Podczas liczenia i rachowania wszystkie dzieci – razem lub indywidualnie – rytmicznie klaszczą, tupią, chodzą, skaczą i odliczają na głos, w rytmicznych odstępach czasu rzucają i łapią piłeczki lub na przykład woreczki napełnione fasolą. Ruch ciała wprowadza dziecko w stan aktywności wewnętrznej. Taka wewnętrzna ruchliwość jest, zdaniem pedagogów waldorfskich, niezwykle pomocna przy tworzeniu i utrwalaniu w pamięci pojęć. Słuszność tego rodzaju metody (wskazanej przez R. Steinera już w 1919 roku!) potwierdzają między innymi wyniki badań Jeana Piageta, dotyczące rozwoju inteligencji w tak zwanej fazie operacji konkretnych, to znaczy u dzieci w wieku 12–13 lat. Punktem wyjścia w sposobie przedstawiania materiału na lekcjach w szkołach waldorfskich jest jedność. Jedność, która z kolei w najrozmaitszych postaciach objawia się jako wielość. Do właściwego rozwiązania wiodą różne drogi. Ważne jest, aby myślenie ucznia stało się giętkie i „mobilne”, aby wykształcił umiejętność samodzielnego poszukiwania własnych sposobów. Lekcje matematyki mogą i powinny być źródłem przyjemności, zdumienia, podziwu. Przyjemności, która nagradza każde twórcze dokonanie. Zdumienia, bo oto dokonaliśmy odkrycia. Podziwu, bo w rezultatach odkrywamy piękno. Jeśli wyniki czynności obliczania (rachowania) są poprawne, są one również obiektywne. Dzięki temu lekcje matematyki mogą się przyczynić do rozbudzenia samoświadomości, wzmocnienia ufności we własne siły.

Ze Wstępu tłumacza do polskiego wydania



Z języka niemieckiego przełożyła
Barbara Kowalewska

http://impulsoficyna.pl/nowosci/matematyka-w-szkolach-waldorfskich,1490.html

[OWImpuls]

Chrost Sławomir

Homo capax Dei jako ideał wychowania

Rozprawa ma charakter metapedagogiczny, wpisując się w obszar dociekań pedagogiki ogólnej i teoretycznych podstaw wychowania. Jest przy tym jednoznacznie osadzona w pedagogice religii nurtu personalistycznego. Takich prac powstaje w ostatnich latach coraz więcej, co wydatnie świadczy albo o ich ciągłej jeszcze nieobecności w naukach o wychowaniu, albo o swoistym „głodzie”, zapotrzebowaniu na powrót w debatach naukowych do kwestii aksjonormatywnych i teleologicznych.

Z recenzji prof. zw. dr. hab. Bogusława Śliwerskiego





Niniejsza rozprawa przedstawia człowieka – homo capax Dei – niejako w trzech dopełniających się wymiarach, płaszczyznach. Nawiązując do najnowszych technologii, można powiedzieć, że ukazuje ona człowieka w 3D: „w głąb”, „horyzontalnie” i „wertykalnie”. Człowiek capax Dei jako ideał wychowania przedstawia się: „w głąb” poprzez niedokończoność, podmiotowość, duchowość, wewnętrzną metamorfozę, dynamizm, jedność, wielowymiarowe bycie i wielokierunkowe stawanie się; „horyzontalnie” poprzez relacyjność, bezinteresowny dar z siebie, dialog z ludźmi i Bogiem oraz miłość; a także „wertykalnie” poprzez wolność, poszukiwanie i odczytywanie ciągle na nowo sensu życia, wizję przyszłości, cel ostateczny, wybieganie „poza” i otwartość na Transcendencję.

Oczywiście wizja człowieka pojętego jako capax Dei ma też swoje pedagogiczne implikacje w dziedzinie teorii wychowania. Walorem aplikacyjnym pracy jest ukazanie ideału wychowania z perspektywy Objawienia Bożego, określenie naczelnego celu wychowania i wyznaczenie celów pośrednich.

Wydaje się, że capax Dei, jako człowiek rozwijający się trójkierunkowo, może być ideałem wychowania.


Autor ma nadzieję, że niniejsza rozprawa będzie chociażby małym przyczynkiem do tworzenia „polskiej pedagogii”.

Niniejsza praca jest zaproszeniem do dialogu, do wspólnej drogi…

http://www.impulsoficyna.com.pl/katalog/homo-capax-dei-jako-ideal-wychowania,1493.html

[OWImpuls]

Diagnostyka pedagogiczna
Nowe obszary i rozwiązania metodologiczne


Książka Ewy Wysockiej jest w swojej treści upomnieniem się o nabywanie jak najwyższych standardów profesjonalizmu w pracy pedagoga czy/i nauczyciela, by podobnie, jak ma to miejsce w innym zawodzie publicznego zaufania, jakim jest lekarz – przede wszystkim nie szkodzić, nie skrzywdzić wychowywanej czy kształconej jednostki, by nie degradować narodowej kultury, tożsamości wyznaniowej czy ponadczasowych wartości w naszym życiu. Do tego potrzebny jest warsztat rzetelnego i uczciwego badacza, diagnosty, który pedagodzy muszą zdobyć i nieustannie rozwijać przez cały okres swojej aktywności społeczno-zawodowej, misyjnej czy naturalnej w roli rodziców, jeśli chcą trafnie dobierać środki, metody, formy i techniki wychowawczego wpływu /wspierania rozwoju człowieka.


Jest to pierwsza tego typu rozprawa w naszym kraju - w porównaniu z podręcznikiem Bolesława Niemierko pt. Diagnostyka edukacyjna (Warszawa 2009) nastawionym wyłącznie na diagnostykę edukacyjną w przestrzeni szkolnej, której autorka ujmuje podstawy teoretyczno–metodologiczne procesu diagnozy pedagogicznej w tak szerokim, kompleksowym i systematycznym ujęciu. Tym większe więc należą się słowa uznania dla Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN, że zechciał włączyć do znakomitej serii autorskich monografii publikację, która jest fundamentalna dla pedagogów i nauczycieli, jeśli ich kompetencje są wzbogacone o specyficzną wiedzę i umiejętności poznawania wychowanków/ uczniów w sposób maksymalnie adekwatny do ich osobistych i środowiskowych warunków życia. [...]


Gorąco polecam tę książkę nie tylko studentom czy profesjonalistom w zakresie pedagogiki, ale i innych nauk humanistycznych i społecznych, gdyż mogą czerpać z tego źródła wiedzę, która znajduje szerokie zastosowanie w każdej profesji społecznej, uwzględniając przy tym to, co wybitny socjolog Florian Znaniecki określił mianem „współczynnika humanistycznego”. Ufam, że dzięki tej rozprawie lepsze i bogatsze w swoich uzasadnieniach i wyborach będą także prace dyplomowe naszych studentów i doktorantów, bo jest to fundament pod konstruowanie założeń własnych badań na każdym poziomie rozwoju osobistego oraz dążeń do9 własnego awansu naukowego.

z recenzji prof. Bogusława Śliwerskiego





Seria autorskich podręczników akademickich Pedagogika Nauce i Praktyce:

1. Pedagogika ogólna. Podstawowe prawidłowości http://www.impulsoficyna.com.pl/wyszuka ... ,1401.html

2. Dydaktyka. Podręcznik akademicki http://www.impulsoficyna.com.pl/wyszuka ... ,1365.html

3. Z dziejów teorii i praktyki wychowania. Podrecznik akademicki http://www.impulsoficyna.com.pl/wyszuka ... ,1324.html

4. Socjologia edukacji. Podrecznik akademicki http://impulsoficyna.com.pl/wyszukaj/so ... ,1450.html

5. Pedeutologia. Studium teoretyczno-pragmatyczne http://impulsoficyna.pl/nowosci/pedeutologia,1468.html

6. Diagnostyka pedagogiczna – nowe obszary i rozwiązania metodologiczne http://impulsoficyna.com.pl/zapowiedzi/ ... ,1469.html





Seria autorskich podręczników akade­mickich do pedagogiki jest kolejnym do­pełnieniem polskiej literatury przedmiotu o nowe IMPULSY i spojrzenie na przed­miot jej naukowych badań, najbardziej palące dla praktyki problemy eduka­cyjne, opiekuńcze i wychowawcze oraz klasyczne lub/i nieznane jeszcze sposoby podejścia do ich rozwiązywania. W pono- woczesnej dobie naukowa wiedza rozwi­ja się z nieprawdopodobną dynamiką, intensywnością i częstotliwością, toteż coraz trudniej jest adeptom tej profesji odnaleźć się w jej labiryncie. Autorzy serii wydawniczej jednak zarówno potwier­dzają aktualność przekazywanej nam wiedzy, jak i wychodzą w przyszłość z tym, co warte jest zatrzymania, reflek­sji czy dalszych badań. Właśnie dlatego nadałem tej serii tytuł: PEDAGOGIKA NAUCE I PRAKTYCE, bo każdy z auto­rów, pracując nad zakresem tematycz­nym własnej subdyscypliny naukowej, łączy w akademickim i podręczniko­wym zarazem przekazie teraźniejszość z przyszłością, która na naszych oczach i tak staje się już przeszłością.

Czytelnikom podręczników nie tylko ży­czę miłej lektury, ale i zachęcam do wspól­nej debaty, krytyki i recenzji, które nam wszystkim pomogą w doskonaleniu włas­nej twórczości.

prof. dr hab. Bogusław Śliwerski

[OWImpuls]

Toroń Barbara

Przestępczość skazanych kobiet i mężczyzn w perspektywie biograficznej

Autorka podjęła bardzo ważny temat: rozwoju umiejętności zachowania przestępczego człowieka pod wpływem negatywnych, często patologicznych warunków życia rodzinnego, a także późniejszego, jakim jest życie w małżeństwie lub w związku partnerskim. [...]


Materiał badawczy został zebrany metodą biograficzną. Łącznie zbadano 66 skazanych mężczyzn oraz 21 osadzonych kobiet, razem 87 osób, co – jak na warunki zakładów karnych: w Krzywańcu i Aresztu Śledczego w Nowej Soli – jest wystarczającą liczbą reprezentatywną. Autorka, zebrawszy materiał badawczy, dokonała stosownych porównań, m.in. w zakresie samopoczucia w więzieniu mężczyzn recydywistów i nierecydywistów oraz w podobnym układzie skazanych kobiet. Ustaliła ona stopień ich przystosowania do warunków penitencjarnych, podatność na resocjalizację penitencjarną, interakcje z rodzinami (w tym z dziećmi), ich wpływ na uspołecznienie, poczucie bezpieczeństwa, aktywność, plany po wyjściu na wolność. Autorka ustaliła m.in., jak więźniowie reagują na ofertę resocjalizacyjną, czy skłonni są z niej skorzystać, czy wykluczają kolejny pobyt w więzieniu czy też nie, jaki jest ich stosunek do personelu wychowawczego, do pracy, do szkoły itp. Dr Toroń odkryła krytyczne ustalenia skazanych, którzy uznali, iż nie ma resocjalizacji bez dobrej woli skazanych w tej sprawie, bez posiadania pozytywnych planów życiowych oraz bez postanowienia o zmianie dotychczasowego trybu życia i bez zabezpieczenia im stosownych warunków penitencjalnych.

Uważam książkę dr Barbary Toroń za bardzo wartościową, opartą na dobrym warsztacie badawczym i bogatej literaturze, a także za dobry materiał poznawczy i bardzo dobry materiał dydaktyczny.
Książka powinna służyć penitencjarystom, studentom oraz pracownikom naukowym zajmującym się problematyką odbywania kary pozbawienia wolności w Polsce.


Z recenzji prof. dr. hab. Henryka Machela


Tematyka podjęta w książce jest ważna i aktualna, a perspektywa zaprezentowana przez Autorkę – interesująca, interdyscyplinarna, najbliższa pedagogice, socjologii i kryminologii.


Książka przyczyni się do wzbogacenia wiedzy z zakresu pedagogiki resocjalizacyjnej, pedagogiki penitencjarnej, socjologii i kryminologii. Wpisuje się ona w nurt dyskusji nad znaczeniem badań biograficznych w naukach społecznych.


Z recenzji prof. dr hab. Anny Nowak

[OWImpuls]

Współczesna psychologia mediów
Nowe problemy i perspektywy badawcze


Nie potrzebujemy już tylko dostępu do informacji i wiedzy, nowe media i technologie przestały nam służyć jedynie do komunikowania się z innymi, lecz stały się ważnym elementem naszego życiowego doświadczenia, którego istotą jest stworzenie silnej, emocjonalnej więzi człowieka z różnymi produktami kultury masowej, w tym przekazami medialnymi czy urządzeniami. […]



Współczesna psychologia mediów. Nowe problemy i perspektywy badawcze, to publikacja w której zaprezentowano wyraźną cezurę pomiędzy okresem, kiedy psycholodzy zajmowali się wyłącznie efektem bądź wpływem mediów i prowadzili badania nad klasycznymi mediami, takimi jak film, radio i telewizja, a okresem, w którym niebagatelne znaczenie w naszym życiu coraz bardziej mają nowe media i technologie, wdzierające się ekspansywnie w przestrzeń prywatną, społeczną i publiczną. Zaproponowano Czytelnikom refleksję nad rolą psychologii w kontekście kontaktu człowieka z mediami (głównie telewizją i internetem) oraz nowymi technologiami. W tomie znajdują się zarówno artykuły teoretyczne, wprowadzające w problematykę, jak i odnoszące się do zagadnień szczegółowych, analizujące określone zjawiska i problemy. Autorami tekstów są głównie psycholodzy, reprezentujący różne ośrodki naukowe z całej Polski.



Agnieszka Ogonowska, Grzegorz Ptaszek
fragment Wstępu



[…] chciałbym docenić wysiłek Redaktorów, który zaowocował zebraniem przedstawionych w monografii artykułów. Uważam, że publikacje dotyczące psychologii mediów i nowych języków komunikacji są obecnie bardzo potrzebne. Technologia wciąż znacznie wyprzedza refleksję nad psychologicznymi skutkami jej wdrażania.


dr hab. Piotr Francuz, prof. KUL
fragment recenzji