Z wykształcenia jestem katechetą (po studiach teologicznych) w ubiegłym roku broniłam pracę mgr i kiedy napaliłam się aby iść do szkoły nagle dostałam propozycję innej pracy (w studio tańca) pomyślam sobie zobaczę, sprubuję...nie ukrywam że zmotywowała mnie większe wynagrodzenie. Po 8 miesiącach zmieniłam branże i pracuję obecnie w salonie firmowym który ubiera miłych, przystojnych panów
nie bedę podawać marki coby nie robić reklamy 
Ze studia tańca zrezygnowałam bo nie miałam tam umowy - jedynie śmieszną umowę zlecenie
trochę mi było szkoda...ale rozsądek jednak wygrał, nie da się pracować bez ubezpieczenia itp A niestety nie mam jeszcze męza ktory by mnie mógł ubezpieczać. 
Obecnie mam umowę o pracę na dwa lata - pracuje tylko 15-17 dni w miesiącu (po 10-12 godzin) i troszkę większą pensję niż nauczyciel stażysta. Nie narobię się (procz tego że muszę STAĆ) ide do pracy robię swoję a potem wracam do domu i reszta mnie nie interesuje. Wolny czas mam tylko dla siebie i swoich przyjemności, nie musząc bawić się w konspekty, plany wynikowe.....
Ale...no właśnie jest wiele ale....
Przede wszystkim to że ja siebie nie widze w handlu za 2,3,10 lat....
poza tym na pewno się tak nie "rozwijam" jak bym to robiła w szkole - jakolwiek by to infantylnie nie zabrzmiało. No i tęskni mi się za dzieciakami, za atmosferą szkoły.....
W czasach studiów miałam bardzo dużo praktyk w róznych szkołach z rożnymi dzieciakami...każdy mi mówił, że mam podjeście, uczniowie mówili ze pani od religii jest naprawdę "W PORZO" i nieskromnie mówiąc byłam bardzo lubiana nawet przez uczniów sprawiąjących problemy wychowawcze. Czasem byłam dla nich wszystkim - nauczycielem a także wychowawcą, rodzicem, psychologiem w jednym....
I teraz mam dylemat...czy wrócić do szkoły - tęsknie za tym, tęsknię za zawodwem o którym zawsze marzyłam. Mieszkam w dużym mieście i nie ma u mnie problemow z etatem - mogłabym iśc na staż już od września. Najbardziej tęsknię za podstawówką....
a potem znow nachodzą mnie glupie myśli - a jak nie wytrzymam? jak mnie wykończą nerwowo po pól roku ?człowiek daje tyle od siebie a nie dostaje w zamian nic, prawie nic...i ta śmieszna pensja za którą sama i tak sie nie utrzymam....
ale tęsknota jaką teraz odczuwam jest niewyobrażalnie wielka i tak naprawdę ja nie widzę siebie nigdzie indziej.......
koleżanki i koledzy...co robić ? co robić ?????
