Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
ANOREKSJA
Kiedy odchudzanie się jest chorobą ?
W niechorobowej sytuacji wahania wagi u osoby odchudzającej się nie zagrażają zdrowiu, a koncentracja na jedzeniu nie przeszkadza w realizacji zamierzeń życiowych. Po osiągnięciu zaś zamierzonej wagi osoby te przestają się odchudzać.
Niektóre osoby odchudzające się i tracą jednak kontrolę nad zachowaniami związanymi z jedzeniem oraz skutkami odchudzania. Docelowa waga ciała zaczyna być wtedy ciągle przesuwana w dół pomimo coraz większego spadku wagi sylwetka jest spostrzegana jako wciąż niewystarczająco szczupła. Utrzymuje się przy tym przekonanie, że odchudzająca się panuje nad swoim jedzeniem i wagą. W rzeczywistości coraz trudniej jest jej wrócić do normalnego jedzenia i normalnej wagi. Pojawia się też przerażenie i paniczny lęk na myśl o przytyciu nawet kilku gramów.
Ten moment, kiedy realnej utracie kontroli nad swoim odżywianiem i wagą towarzyszy silne subiektywne przekonanie o posiadaniu takiej kontroli, stanowi początek ciężkiej, podstępnej, paradoksalnej i nierzadko śmiertelnej choroby, jaką jest anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny.
Objawy anoreksji:
1. Spadek masy ciała, o co najmniej 15% wagi oczekiwanej w stosunku do wieku i wzrostu – masa ciała spada czasem u chorych nawet poniżej 30 kg. Niska waga jest osiągana poprzez coraz większe ograniczenia w przyjmowaniu pokarmów. Odczuwany głód chore starają się pokonać poprzez taka organizację dnia, która pomoże zapomnieć o jedzeniu. Podejmują w związku z tym wiele zajęć, intensywnie się uczą, czasem przez wiele godzin wykonują ćwiczenia fizyczne.
2. Silny lęk przed przytyciem mimo znacznej niedowagi – silny lęk przed przytyciem powoduje, że chore podejmują walkę na śmierć i życie z każdym kęsem pokarmu. Ustawicznie spierają się że porcje jedzenia są zbyt duże. Dzielą je na części. Starają się jeść w samotności, aby móc np. jedzenie gdzieś schować. Jedzenie obrasta w wiele dziwacznych rytuałów.
3. Zaburzony sposób, w jaki doświadczane są waga i kształt ciała – osoby cierpiące na anoreksję potrafią prawidłowo ocenić wagę i kształt ciała innych, zwłaszcza innych chorych. W stosunku do siebie samych, mimo czasem drastycznego wychudzenia, mają silne poczucie bycia zbyt grubą.
4. Nieobecność przynajmniej trzech cyklów menstruacyjnych – ustanie cyklów miesiączkowych w przebiegu choroby spowodowane jest procesem zanikowym jajników oraz nieprawidłowościami w funkcjonowaniu układu podwzgórzowo-przysadkowego.
Początek anoreksji jest zazwyczaj powolny. Im choroba trwa dłużej, tym intensywność odchudzania zwiększa się. Z czasem chore przestają odczuwać głód. Przestają też w ogóle odbierać bodźce płynące z ciała lub odbierają je w sposób zniekształcony, inaczej niż osoby zdrowe, np. mimo czasem krańcowego wychudzenia czują się grube, szczególnie w okolicach brzucha i na udach. Dla chorych odmowa jedzenia stanowi ...
