Dyskalkulia

| |
| Dyskalkulia – praca |
|z uczniem o orzeczonej dyskalkulii. |
| |
| |
| |
| |

Dyskalkulia – praca z uczniem o orzeczonej dyskalkulii.

Koncepcję dyskalkulii rozwojowej opracował słowacki neuropsycholog Ladislav Košč, który w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku prowadził badania dotyczące trudności w uczeniu się matematyki. Przeprowadzone badania doprowadziły go do następującego określenia:
„Dyskalkulia rozwojowa jest strukturalnym zaburzeniem zdolności matematycznych, mającym swe źródło w genetycznych, tj. wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które są bezpośrednim anatomiczno - fizjologicznym podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem; jest zaburzeniem występującym bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych.”
(L. Košč, 1974)
W wyżej wymienionej definicji istotne są trzy elementy:
1. stwierdzenie istnienia trudności w uczeniu się matematyki;
2. specyficzny charakter tych trudności (tzn. wycinkowy charakter tych trudności, bez ograniczenia ogólnych możliwości poznawczych);
3. założenie, że trudności spowodowane są przez dysfunkcje pewnych obszarów mózgu.
Zdolności matematyczne – to predyspozycje potrzebne do rozumienia problemów matematycznych, metod i twierdzeń, do uczenia się ich, pamiętania i odtwarzania, do wiązania ich z innymi problemami, symbolami, metodami i twierdzeniami.

Obok pojęcia dyskalkulia można spotkać określenia bardziej precyzujące dany stopień deficytu:
• akalkulia - kompletny brak zdolności matematycznych,
• oligokalkulia - zmniejszenie wszystkich cząstkowych zdolności matematycznych mniej więcej w jednakowym stopniu,
• parakalkulia - zaburzenie zdolności matematycznych, pojawiające się w większości przypadków w związku z chorobą psychiczną
• akalkulia wtórna – zaburzenie zdolności matematycznych z równoczesną oligofrenią czy otępieniem.

Klasyfikacja i charakterystyka dyskalkulii rozwojowej:

1. Dyskalkulia werbalna (słowna) - ujawniająca się w postaci zaburzeń zdolności nazywania pojęć matematycznych i relacji, trudności z określeniem liczby obiektów, problemy z nazywaniem cyfr i numerów ( przy użyciu liczebników głównych, porządkowych i zbiorowych),

2. Dyskalkulia leksykalna (związana z czytaniem) to zaburzenia zdolności odczytywania symboli matematycznych, cyfr, liczb i znaków operacyjnych, trudności w kojarzeniu symboli operacyjnych z ich nazwami ( +, -, =,:, %).
W cięższych przypadkach dyskalkulii leksykalnej dziecko nie potrafi odczytywać pojedynczych cyfr czy prostych znaków działań matematycznych (+, -, x,:, itd.). Dyskalkulia w lżejszej postaci powoduje, że nie umie ono czytać liczb wielocyfrowych (szczególnie, jeżeli maja więcej niż jedno zero w środku), ułamków, kwadratów i pierwiastków, liczb dziesiętnych itd. Niekiedy zastępuje ono podobnie wyglądające cyfry (3 zamiast 8, 6 zamiast 9, i odwrotnie) albo odczytuje w odwrotnym kierunku liczby dwucyfrowe, (12 jako dwadzieścia jeden). Dyskalkulia leksykalna bywa nazywana dysleksja liczbowa

3. Dyskalkulia graficzna manifestująca się trudnościami w zapisywaniu liczb i symboli operacyjnych, problemami z zapisem liczb przy pisemnym dodawaniu, odejmowaniu, mnożeniu i dzieleniu, Dyskalkulia graficzna współwystępuje często z dysgrafią i dysleksją. W cięższych przypadkach osoba dotknięta tym typem dyskalkulii nie jest w stanie napisać dyktowanych jej liczb, napisać nazw liczb, ani ...