Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
SCENARIUSZ PRZEDSTAWIENIA
„ SPOTKANIE Z BALLADĄ”
Występują:
U1- Tajemnicza postać
U2- Adam Mickiewicz
U3- Karusia, wiejska dziewczyna uważana za obłąkaną
U4- Jasiek
U5-Strzelec
U6-Dziewczyna
U7-Narrator I
U8- Narrator II
U9- Pani
U10-Hanka
U11- Brat I
U12- Brat II
U13- Pustelnik
U14- Pan, później występuje jako Widmo Pana
U15- Diabeł
U16- Twardowski
U17, U18, U19- Goście Karczmy
U20- Pani Twardowska
U21- Narrator II
(Wszystkie postacie występujące w przedstawieniu stoją na scenie nieruchomo, w tle słychać mroczną muzykę. Tylko jedna tajemnicza postać ubrana w czarny płaszcz z kapturem i z zapaloną lampą chodzi pomiędzy zastygłymi w bezruchu postaciami i mówi):
TP: Bije raz, dwa, trzy… już północna pora,
Głuche wokoło zacisze,
Wiatr tylko szumi po murach klasztora
I psów szczekanie gdzieś słyszę.
Świeca w lichtarzu dopala się na dnie,
Raz w głębi tłumi ogniska,
Znowu się wzmoże i znowu opadnie,
Błyska, zagasa i błyska.
( Po tych słowach tajemnicza postać schodzi ze sceny, a na scenę wchodzi uczeń przebrany za Adama Mickiewicza):
Już we wczesnym dzieciństwie zetknąłem się ze światem baśni i ludowych podań, których słuchałem z wielkim zainteresowaniem. W 1822 roku w Wilnie ukazał się drukiem pierwszy tom mojej poezji „Ballady i romanse”.
Posłuchajcie:
(otwiera książkę i czyta):
„ Zdaje mi się, że widzę…gdzie?
Przed oczyma duszy mojej.”
(Na scenę wchodzi Karusia, ubrana na ludowo, która zbliża się do postaci zmarłego kochanka Jasieńkai mówi):
„ Tyżeś to w nocy? –To ty, Jasieńku!
Ach! I po śmierci kocha!
Tutaj, tutaj, pomaleńku,
Czasem usłyszy macocha!
„ Niech sobie słyszy, już nie ma ciebie!
Już po twoim pogrzebie!
Ty już umarłeś? Ach! Ja się boję!
Czego się boję mego Jasieńka?
Ach, to on! lica twoje, oczki twoje!
Twoja biała sukienka!
„ I sam ty biały jak chusta,
Zimny, jakie zimne dłonie!
Tutaj połóż, tu na łonie,
Przyciśnij mnie, do ust usta!
„ Ach, jak tam zimno musi być w grobie!
Umarłeś! Tak, dwa lata!
Weź mię, ja umrę przy tobie,
Nie lubię świata.
„ Źle mnie w złych ludzi tłumie,
Płaczę, a oni szydzą;
Mówię, nikt nie rozumie;
Widzę, oni nie widzą!
(Dziewczyna i kochanek schodzą ze sceny, na której pojawia się Mickiewicz):
„Dziewczyna czuje-odpowiadam skromnie-
A gawiedź wierzy głęboko;
Czucie i wiara silniej mówi do mnie
Niż mędrca szkiełko i oko”
W balladach pokazałem świat widziany oczyma prostego ludu,
Gdzie nie ma winy bez kary, a dobro zwycięży zło.
Posłuchajcie opowieści o strzelcu uwiedzionym przez rusałkę:
(Mickiewicz otwiera książkę i czyta):
Jakiż to chłopiec piękny i młody?
Jaka to obok ...
