ADHD u dzieci w wieku szkolnym

Na świecie ok. 3-5% dzieci w wieku szkolnym cierpi na zespół nadpobudliwości psychoruchowej. W większości zespół ten dopada chłopców niż dziewczynki. U dziecicierpiących na ADHD występują specyficzne zaburzenia. Warto więc wiedzieć wjaki sposób diagnozować tą chorobę a także w jaki sposób postępować z takim dzieckiem aby nie dopuścić do możliwych powikłań w życiu dorosłym.

ADHD u dzieci w wieku szkolnym

ADHD czyli Zespół nadpobudliwości psychoruchowej (skrót z ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder) określany jako zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi lub zaburzeniami hiperkinetycznymi. Uważa się, że ADHD występuje u 4-8% dzieci w wieku wczesnoszkolnym (6-9lat), Jest to zaburzenie które w większej mierze dotyka chłopców niż dziewczynki, niezależnie od rasy i kultury. Częstotliwość występowania tego zaburzenia zmniejsza się o 50% na każde 5lat, jednakże u 60% dorosłych utrzymują się cechy zespołu (głównie dotyczące deficytów uwagi).
Noszą one wtedy nazwę AADD – ang. Adult attention-deficit disorder.
Jego etiologia nie została jeszcze w pełni wyjaśniona, lecz wiadomo już to, że znaczącą rolę odgrywają czynniki genetyczne. Udowodniono, że nadpobudliwość jest zaburzeniem przekazywanym z pokolenia na pokolenie czyli z uwarunkowaniem genetycznym.
Zgodnie z obowiązującymi międzynarodowymi klasyfikacjami zaburzeń zdrowia
(w tym również w Polsce), takimi jak DSM-III R, nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci zaliczana jest do grupy zaburzeń związanych z zachowaniami destrukcyjnymi. Natomiast według cytowanej ICD – 10, należy do zaburzeń zachowania i emocji rozpoczynających się zwykle w dzieciństwie i wieku młodzieńczym.
Obecnie uważa się, że ADHD jest spowodowane zaburzeniami wydzielania neurotransmiterów (substancji uczestniczących w przekazywaniu impulsów nerwowych) dopaminy i noradrenaliny, które odpowiedzialne są za hamowanie i samokontrolę, oraz serotoniny odpowiedzialnej między innymi za regulację nastrojów i prawidłowy rytm snu.
Hamowanie to inaczej wyciszenie lub wygaszenie bodźców dopływających do organizmu z zewnątrz, mogą to być między innymi bodźce słuchowe, wzrokowe, dotykowe, węchowe i wiele innych. Samokontrola to zdolność organizmu do odraczania reakcji na docierające bodźce – reakcji ruchowej, werbalnej, często też emocjonalnej.
Aby wykonać jakieś zadanie dziecko musi umieć odsunąć od siebie wszystkie reakcje, które mogłyby się pojawić, ale nie są one bezpośrednio związane z jego zadaniem – i właśnie do tego potrzebna jest samokontrola. Do wykonania zadania potrzebna jest także umiejętność skoncentrowania uwagi. Zdolność do koncentracji uwagi to umiejętność rozróżnienia bodźców istotnych z punktu widzenia wykonania zadania i wzmocnienia ich, oraz wyciszenie lub całkowite ich wygaszenie.
Należy pamiętać, że zespół nadpobudliwości psychoruchowej ma podłoże biologiczne to znaczy, że nie wynika on z błędów wychowawczych, czy czynników psychogennych.

Objawy ADHD można podzielić na trzy kategorie:
• nadmierna impulsywność,
• nadmierna ruchliwość,
• zaburzenia uwagi.

Nadmierna impulsywność – czyli inaczej brak zdolności do hamowania i odraczania reakcji bodźcowej. Przejawia się to w natychmiastowej realizacji pomysłów bez uprzedniego zastanowienia się nad ich skutkami. Innymi słowy osoba z nadmierną impulsywnością „najpierw zrobi, a potem pomyśli”.
Nadmierną impulsywność możemy zaobserwować w konkretnych zachowaniach, na przykład wtedy kiedy dziecko:
▪ nie potrafi przewidzieć konsekwencji swojego ...