W hołdzie Janowi Pawłowi II

Widzieliśmy, jak żył, nauczał, kochał i przebaczał. Widzieliśmy, jak słuchał, cierpiał, wierzył w Boga i człowieka. Doświadczaliśmy jego obecności – obecności świętego Papieża – Papieża Polaka. Papieża, który szukał nas przez całe swe życie, szukał, by przyprowadzić nas do Chrystusa.
I usłyszeliśmy 2 kwietnia 2005 roku, że nasz ukochany papież odszedł do Domu Ojca.
A potem przyszedł dzień pogrzebu. Płakaliśmy i wzruszaliśmy się, chcieliśmy żyć jak On żył. Chcieliśmy zmieniać się z Nim i dla Niego.
Dziś, mamy w pamięci tamte wydarzenia. I mamy też świadomość, że w przededniu kolejnej rocznicy śmierci Ojca Świętego nie wystarczą wspomnienia tamtych dni. Dlatego myślą i sercem sięgamy do bogactwa Jego nauczania; nauczania poświęconego rodzinie – w hołdzie Janowi Pawłowi II.
„Pośród wielu dróg rodzina jest drogą pierwszą i z wielu względów najważniejszą. Jest drogą powszechną, pozostając za każdym razem drogą szczególną, jedyną i niepowtarzalną, tak jak niepowtarzalny jest każdy człowiek. Rodzina jest tą drogą, od której nie może on się odłączyć.” Te słowa Jana Pawła II – Papieża rodziny, stanowią myśl przewodnią naszego spotkania.
Ojciec Święty przypominał, że rodzina chrześcijańska, jest autentycznym znakiem bezinteresownej i powszechnej miłości Boga do ludzi. Ta miłość Boga stanowi duchowe centrum rodziny i jej fundament. Poprzez tę miłość rodzina powstaje, rozwija się, dojrzewa i jest źródłem pokoju i szczęścia dla rodziców dzieci.
Zdaniem Papieża, fundamentalnym zadaniem rodziny jest służba życiu od poczęcia aż do naturalnej śmierci. Rodzina bowiem stanowi kolebkę życia i miłości, w której rodzi się i wzrasta każda osoba ludzka, Życie posiada nienaruszalną wartość i najwyższą godność, zwłaszcza z tego względu, że osoba została stworzona przez Boga z miłości i do miłości oraz zaproszona do uczestnictwa w Jego wiecznym życiu.
Jan Paweł II wielokrotnie zwracał uwagę na fakt, że rodzina jest powołana nie tylko do przyjęcia daru życia, ale i jego kształtowania.
To właśnie rodzice są pierwszymi, a zarazem głównymi wychowawcami.
W Liście do Rodzin z 1994 roku Jan Paweł II przypominał, że proces wychowawczy, jako dojrzały owoc miłości rodzicielskiej znajduje oparcie i swój ostateczny sens w miłości. Ona znosi i kształtuje wszystkie trudy, wszystkie cierpienia i zawody, jakie idą w parze z wychowaniem człowieka. Ona również przyczynia się do budowania cywilizacji miłości.
Dom rodzinny jest podstawowym miejscem, w którym człowiek uczy się autentycznej wspólnoty, szacunku dla drugich, dialogu i sprawiedliwości oraz otwarcia się na innych. Rodzice są również dla swoich dzieci pierwszymi nauczycielami wiary.
W 1999 roku, podczas pielgrzymki do Ojczyzny Ojciec Święty zobowiązał rodziny, szkołę, kościół i państwo ...