Scenariusz uroczystości odsłonięcia pomnika poświęconego pamięci gen. Augusta Emila Fieldorfa

SCENARIUSZ UROCZYSTOŚCI ODSŁONIĘCIA POMNIKA POŚWIĘCONEGO PAMIĘCI GEN. AUGUSTA EMILA FIELDORFA –

1. Witamy Państwa serdecznie,
Zgromadziła Nas tutaj dzisiaj przepiękna uroczystość odsłonięcia pomnika poświęconego pamięci gen. Augusta Emila Fieldorfa – człowieka wielkich zasług, niezwykłej odwagi, szlachetnego i prawego żołnierza, , który złożył ofiarę życia na ołtarzu ojczyzny, ale także człowieka, który całe życie poświęcił walce o niepodległość i suwerenny byt Rzeczypospolitej.
To piękne, że pamięć o tym wspaniałym żołnierzu przetrwała w naszych sercach.
Z tej okazji pragniemy powitać wszystkich gości przybyłych na dzisiejszą uroczystość.

Do hymnu ! ( hymn narodowy)
Po hymnie !

2. Poprosimy o zabranie głosu………………………………………………………... ( powitanie przybyłych gości).

3. Uroczystość odsłonięcia pomnika gen. Augusta Emila Fieldorfa – „Nila” to szczególna data w historii. Generał swoim trudnym życiem pokazał nam, jak żyć w niełatwych czasach i nie wyrzec się swoich ideałów i miłości do ojczyzny. Dla nas – młodego pokolenia – gen. Fieldorf – „Nil” to postać o bogatej osobowości, wielkim autorytecie i moralności ; to człowiek niezłomny, którego – jak napisał Seneka – „ można złamać ( zabić), ale nie można go zgiąć”.

Krótkie życie Augusta Emila Fieldorfa jest wymowną ilustracją polskiego patriotyzmu, symbolem godności i wiary w suwerenną, wolną Polskę. Przypomnijmy sobie losy Generała:

Życiorys

Młodość

Generał August Emil Fieldorf urodził się 20 marca 1895 w Krakowie w rodzinie maszynisty kolejowego. Tam ukończył szkołę męską im. św. Mikołaja, a następnie I Męskie Seminarium. Mając 17 lat został członkiem Związku Strzeleckiego, którego pełnoprawnym członkiem został w 1912. Ukończył w nim szkołę podoficerską.

I wojna światowa

W latach próby dziejowej sprostał wyzwaniom: już 6.08.1914 r. zgłosił się do formowanych oddziałów Józefa Piłsudskiego, a następnie brał udział niemal we wszystkich bojach I Brygady Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austro-węgierskiej i posłany na front włoski. We wrześniu 1918 r. w rodzinnym Krakowie zaangażował się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestniczył w zmaganiach o odrodzenie Rzeczypospolitej i w bojach o jej granice. Rozbrajał Austriaków, walczył z Ukraińcami o Przemyśl i Lwów, a potem z bolszewikami o Wilno i Dyneburg. W końcu 1919 r. został oficerem zawodowym. Jako dowódca był ceniony i lubiany przez podkomendnych.

Lata międzywojenne

Po wojnie pozostał w służbie czynnej. W 1928 został awansowany na majora i przeniesiony do służby w 1 Pułku Piechoty Legionów na stanowisku dowódcy batalionu. W 1935 został przeniesiony na stanowisko dowódcy samodzielnego batalionu granicznego "Troki" w pułku KOP "Wilno". W rok później został awansowany do stopnia podpułkownika.

II wojna światowa

W wojnie obronnej 1939 roku przeszedł cały szlak bojowy 12 Dywizji Piechoty jako ...