Próby kompensacji sieroctwa społecznego

Zjawisko sieroctwa towarzyszy ludzkości od początku powstania rodziny jako wyodrębnionej komórki życia społecznego, zwłaszcza zaś od powstania małżeństwa monogamicznego. W miarę wydzielania się rodziny z większych wspólnot (rodowa, wielopokoleniowa) zjawisko sieroctwa stało się ogólnym problemem społecznym, wymagającym rozwiązania poza dotychczasową wspólnotą rodzinną dziecka.

PRÓBY KOMPENSACJI SIEROCTWA SPOŁECZNEGO
AUTOR: Sylwia Motak - Motyl

Zjawisko sieroctwa towarzyszy ludzkości od początku powstania rodziny jako wyodrębnionej komórki życia społecznego, zwłaszcza zaś od powstania małżeństwa monogamicznego. W miarę wydzielania się rodziny z większych wspólnot (rodowa, wielopokoleniowa) zjawisko sieroctwa stało się ogólnym problemem społecznym, wymagającym rozwiązania poza dotychczasową wspólnotą rodzinną dziecka. Tradycyjne pojęcie sieroctwa ograniczało się początkowo do sieroctwa naturalnego (czasem nazywanego biologicznym), a więc utraty przez dziecko jednego (półsierota) lub obojga rodziców (sierota całkowity) na skutek ich śmierci. Ten typ sieroctwa jest stałym zjawiskiem w życiu społeczeństwa ludzkiego, a jego rozmiary ulegają wahaniom zależnie od ogólnych czynników kształtujących warunki bytu rodzin. Wśród tych czynników mamy zarówno takie, które wpływają na wzrost sieroctwa naturalnego (wojny, epidemie, klęski żywiołowe), jak i takie, które to zjawisko ograniczają (ogólny postęp medycyny, poprawa warunków życia ludności, skuteczniejsze przeciwdziałanie zagrożeniom).
Obecnie rozumienie pojęcia sieroctwo jest bardzo rozciągliwe i niejednoznaczne. Niegdyś określano nim wyłącznie dzieci, których rodzice zmarli, obecnie również znaczne grupy dzieci posiadających oboje, a przynajmniej jedno z rodziców. Dla wprowadzenia rozróżnień w sytuacji losowej dzieci tradycyjnemu pojęciu „sieroctwo” towarzyszy przymiotnik „naturalne”, wszelkie zaś inne przypadki określane są mianem sieroctwa społecznego.
Z sytuacją sieroctwa, jakkolwiek byśmy je pojmowali, zawsze łączą się przykre, a czasem nawet groźne dla rozwoju przeżycia dziecka, związane z niezaspokojeniem lub niewystarczającym zaspokojeniem jego wielu istotnych potrzeb psychicznych, głównie zaś potrzeby bezpieczeństwa moralnego i miłości. Wielu badaczy podejmuje próby określenia konsekwencji, jakie dla rozwoju osobowości ma pozbawienie dziecka rodziny i więzi z matką we wczesnym okresie życia. Badacze tego problemu twierdzą dość zgodnie, że wczesna i trwała separacja dziecka od rodziny, a głównie od matki, jest poważnym zagrożeniem dla jego prawidłowego rozwoju i może prowadzić do nieodwracalnych wypaczeń w strukturze osobowości.
Rodzina jest najkorzystniejszym środowiskiem wychowawczym dla dzieci, lecz gdy nie może być ono otoczone opieką rodzicielską z różnych przyczyn, trafia do placówki opiekuńczo – wychowawczej. Placówka ta powołana jest po to, aby zastąpić naturalną rodzinę. Ponieważ większość dzieci przebywających w domach dziecka ma żyjących naturalnych rodziców, placówka ma zastąpić rodzinę, która nie wywiązuje się ze swoich zadań.
Każde dziecko ma prawo do specjalnej ochrony i pomocy ze strony państwa, jeżeli jest pozbawione czasowo lub na stałe swego środowiska rodzinnego lub gdy ze względu na swoje dobro nie może ono pozostawać w tym środowisku. Państwo zgodnie ze swym prawem wewnętrznym zapewnia takiemu dziecku opiekę zastępczą. Tego rodzaju opieka może obejmować:
-umieszczenie w rodzinie zastępczej,
-adopcję,
-umieszczenie w odpowiedniej instytucji powołanej do opieki nad ...