Rodzaje i objawy dyskalkulii

Częstym powodem skierowań dzieci do PPP są specyficzne trudności w nauce.  Najczęściej określa się dysleksję rozwojową jako: niepełnosprawność objawiającą się trudnościami w uczeniu się czytania i pisania. Dzieci dyslektyczne mogą mieć również specyficzne trudności w rachowaniu i opanowaniu zwykłej arytmetyki, algebry czy geometrii. W takim przypadku mamy do czynienia z dyskalkulią.

Rodzaje i objawy dyskalkulii

Symptomy trudności w uczeniu się powinny być zauważone w okresie

przedszkolnym i muszą być odróżniane od zwykłych niepowodzeń szkolnych,

spowodowanych niskimi możliwościami aktualnymi, słabym poziomem

dydaktycznym szkoły czy czynnikami kulturowymi. Są to objawy dysharmonii

rozwoju psychoruchowego, a więc opóźnienie niektórych funkcji poznawczych i

ruchowych. Znajomość objawów zapowiadających specyficzne trudności w

uczeniu się jest ważna, ponieważ skłania do bacznego obserwowania dziecka i

wspierania jego rozwoju.

Brytyjska specjalistka w dziedzinie specyficznych kłopotów w uczeniu się

– Jan Poustie – pisze w książce Mathematics Soluions An instroduction to

dyscalculia Part,

iż niepowodzenia szkolne rzutują niejednokrotnie na

działalność człowieka w późniejszym okresie życia. Autorka stwierdza, że:

„…efekty zaburzeń ruchu i uwagi (…) były całkiem dotkliwe w moim własnym

dzieciństwie, aż do dorosłości i dlatego ważne jest, aby umieć je szybko

rozpoznać, a następnie pomóc dziecku w ich przezwyciężeniu…”.

Częstym powodem skierowań dzieci do poradni pedagogiczno –

psychologicznej są specyficzne trudności w nauce. Do zakresu pojęcia

„trudności specyficzne” nie wchodzą jednak niepowodzenia uwarunkowane

niskim poziomem rozwoju umysłowego, lecz takie, które są wynikiem

dysfunkcji, czyli dysleksji, dysgrafii, dysortografii i wreszcie dyskalkulii.

Terminem „dysfunkcja” określa się upośledzenie objawiające się

trudnościami w uczeniu się, mimo zastosowania zwykłych metod nauczania, co

najmniej normalnej inteligencji ogólnej i sprzyjających warunków socjalno-

kulturalnych.

Problem dysleksji i związanej z nią dyskalkulii jest coraz bardziej

zauważany na całym świecie, zarówno wśród psychologów, jak i pedagogów.

Najczęściej określa się dysleksję

rozwojową

jako: niepełnosprawność

objawiającą się trudnościami w uczeniu się czytania i pisania. Zaburzenia

dotyczą zarówno tempa i techniki czytania, jak i stopnia rozumienia treści

(zbytnia koncentracja na technice obniża rozumienie tekstu), niewłaściwa

intonacja rozumianej treści, nieprawidłowe odczytywanie całych wyrazów,

opuszczanie

całego wiersza,

rozpoznawanie

napisów

po

cechach

przypadkowych (zgadywanie).

Dzieci dyslektyczne mogą mieć również specyficzne trudności w rachowaniu i

opanowaniu zwykłej arytmetyki, algebry czy geometrii. W takim przypadku

mamy do czynienia z dyskalkulią.

Jedną z pierwszych osób, która podała definicję dyskalkulii rozwojowej

był słowacki neuropsycholog L. Kość. Według niego jest ona „strukturalnym

zaburzeniem zdolności matematycznych mających swe źródło w genetycznych

lub wrodzonych nieprawidłowościach

tych częściach mózgu, które są

bezpośrednim anatomiczno-fizjologicznym podłożem dojrzewania zdolności

matematycznych zgodnie z wiekiem; jest zaburzeniem występującym bez

jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych”.

Natomiast według J. Kostrzewskiego

dyskalkulia to „rozwojowe

zaburzenie w kształtowaniu się u dziecka pojęć liczbowych oraz opanowaniu

przez nie umiejętności dokonywania operacji matematycznych”. Należy ją

rozpoznać tylko wtedy, gdy zasób wiadomości i umiejętności z matematyki

badanego dziecka (mierzony rzetelnym i trafnym testem) jest istotnie niższy w

stosunku do:

klasy, do ...