Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Podboje Karola Wielkiego i jego wpływ na rozwój kultury
Rządy Karola Wielkiego opierały się w dużej mierze na licznych wyprawach
wojennych, co niewątpliwie wpłynęło na powiększaniu terytorium jego państwa. Podczas
panowania przeprowadził ich około sześćdziesięciu, a połowie z nich przewodził osobiście.
Swoją pierwszą akcję wojskową skierował przeciw zbuntowanej Akwitanii. Powstanie
zostało stłumione stosunkowo szybko, jednak chcąc zabezpieczyć sobie zaplecze, musiał
pójść na kompromis z Akwitańczykami. Jego działania miały swoje uzasadnienie w tym, iż
po powstaniu podejmował on liczne wyprawy wojskowe na terenie Hiszpanii i nie mógłby
jednocześnie zajmować się dwoma tak ważnymi sprawami. W 781 roku stworzył
podporządkowane, ale wyodrębnione królestwo Akwitanii, osadzając na jego tronie swego
trzyletniego syna – Ludwika. W 772 zerwał sojusz z Longobardami, co wpłynęło wraz
z prośbą papieża Hadriana I na podjęcie przez niego decyzji o interwencji w Italii. Zakończyła
się ona wspaniałym sukcesem. Mianowicie, Longobardowie zostali rozbici i skapitulowali,
a w 774 zdobył Pawię, detronizował Dezyderiusza oraz sam ogłosił się królem Longobardów.
Po tych wydarzeniach umocnił on swą władzę w Rzymie, ograniczył bowiem świecką
działalność polityczną papieża sprawując nad nim kontrolę. W 781 mianował swojego syna
Pepina na króla Włoch. W 800 roku papież Leon III koronował Karola Wielkiego na cesarza
rzymskiego. W ten sposób doszło do odnowienia cesarstwa na Zachodzie. Karol Wielki
toczył bardzo ciężkie walki z Sasami. Starał się uzależnić ich politycznie oraz zmusić do
przyjęcia chrześcijaństwa. Potrzebował do tego aż osiemnastu kampanii wojennych. Pierwsza
miała miejsce w 772, a ostatnia w 804 roku. Pierwsze wyprawy Karola Wielkiego nie
przyniosły żadnych trwałych rezultatów, więc od 779 rozpoczął systematyczny podbój
Saksonii. Kiedy działania militarne miały zbliżać się ku końcowi, wybuchło w 782
powstanie. Na jego czele stanął Widuking. Na powstanie w pewnej mierze wywarły wpływy
natury religijnej. Sasi byli poganami, a Karol Wielki obstawał, by wszyscy jego sascy
poddani nawrócili się na chrześcijaństwo. Tych, którzy nie chcieli przyjąć chrztu lub później
wracali do starych wierzeń, skazywano na śmierć. Ocenia się, że w wyniku takiego sposobu
nawracania zginęła aż jedna czwarta ludności Saksonii. Po zwycięskiej bitwie Karola
Wielkiego pod Verdun w X 782 , by zniechęcić Sasów do dalszego oporu, rozkazał on
pozbawić życia 4,5 tys. jeńców saskich. Mimo wszystko, bez względu na to, że Sasi zostali
opuszczeni przez swych możnych, a sam Widuking w 785 skapitulował, ci walczyli dalej do
804. W czasie walk w Saksonii, Karol Wielki nawiązał kontakt z plemionami słowiańskimi.
Rywalizujący z Sasami Obodrzyce udzielili wsparcia Frankom, ale Wieleci wystąpili
1 ...
