Zaburzenia emocjonalne

ZABURZENIA EMOCJONALNE

Zaburzenia emocjonalne mają zwykle początek w dzieciństwie. Stały niepokój i lęk uniemożliwiają dziecku przystosowanie się do warunków i wymagań otoczenia i są przyczyną zaburzeń zachowania.
Termin „ zaburzenia emocjonalne” pojawił się w latach trzydziestych XX wieku. Ze względu na to, że termin ten jest zbyt wieloznaczny i obszerny nie ma jego precyzyjnej definicji. Zaburzenia emocjonalne występują przede wszystkim w nerwicach.
Pojęcie „nerwica” zostało wprowadzone przez szkockiego neuropatologa William Cullen w 1976r. Rozumiano przez nie wszelkie choroby układu nerwowego bez określonego podłoża anatomopatologicznego, a nawet rozszerzono je na wszystkie choroby o nieznanej etiologii, obejmujące zaburzenia czynnościowe, a nie mające podłoża organicznego. Pojęcie zmian czynnościowych uściślono, że nie tylko brak podłoża organicznego, ale stwierdzono istnienie urazu psychicznego /K.Molska 2003/.
Można zatem uznać, że główną przyczyną powstawania nerwicy mogą być urazy psychiczne. Będą to różnego rodzaju traumatyczne przeżycia, które wywołują zaburzenia normalnego funkcjonowania .
Przy określaniu zaburzeń emocjonalnych u dzieci bierze się pod uwagę następujące kryteria: trwałość występujących objawów, intensywność objawów i częstotliwość symptomów.
Opracowane kryteria diagnostyczne pozwalają na rozpoznawanie określonych zaburzeń emocjonalnych, należy jednak pamiętać , że należy je stosować w połączeniu z analizą wieku dziecka, jego indywidualnych właściwości, jak też środowiska w jakim się wychowuje.
Schorzenia nerwicowe polegają przede wszystkim na chorobliwie lękowej reakcji na stres.

Lęk.
Lęk to bardzo silny stan napięcia, charakteryzujący się uczuciem zagrożenia i bezradności, towarzyszą jemu specyficzne objawy somatyczne . Lęki pojawiają się w sytuacjach trudnych przeżyć dla dziecka i są wyzwalane przeważnie sytuacją rodzinną. Dzieci takie są mało odporne na stres, są nadwrażliwe, unikają kontaktów społecznych, posiadają małą zdolność adaptacji w nowych warunkach. Dzieci lękliwe cechuje niepewność siebie, niskie poczucie wartości, wrażliwość na ocenę innych, nieufność do wszystkiego co je otacza. Lękliwość i pojawiający się stale niepokój decydują o sposobie ich zachowania. Lęk może ujawnić się w sposób bezpośredni lub w sposób zastępczy pod postacią symptomów nerwicowych np: bóle brzucha, wymioty, bóle głowy.

Moczenie mimowolne nieorganiczne
Jest to moczenie wtórne, które pojawia się po rocznej przerwie lub dłuższej przerwie u dzieci, które miały już opanowany trening czystości. Jedna z psychologicznych przyczyn mimowolnego moczenia są nieprawidłowości tkwiące w środowisku rodzinnym, z chwilą pojawienia się w najbliższym dla dziecka otoczeniu zbyt trudnych dla niego sytuacji, tak jak pojawienie się nowego dziecka w rodzinie, groźba utraty miłości rodziców lub też osłabienie związku emocjonalnego między rodzicami a dzieckiem.
Wpływ na pojawienie się moczenia ma także charakter rodziny, w której dziecko się wychowuje. Dzieci moczące się najczęściej wywodzą się z rodzin ...