Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Depresja jako problem terapii u osób niepełnosprawnych
Liczba osób niepełnosprawnych stale wzrasta w Polsce i na świecie. Około 15 % ogółu ludności to ludzie niepełnosprawni.
W literaturze psychologiczno - pedagogicznej wiele miejsca poświęca się metodom i procesom rehabilitacji osób niepełnosprawnych, opracowań na temat struktury osobowości oraz metod i sposobów uprawiania higieny psychicznej jest bardzo niewiele.
Międzynarodowa Organizacja Pracy przez osobę niepełnosprawną rozumie osobę dla której perspektywy otrzymania pracy i utrzymania się z niej zostały poważnie ograniczone na skutek zmniejszenia sprawności fizycznej lub umysłowej.
Inna definicja (A. Hulek ) określa osobę niepełnosprawną jako osobę trwale poszkodowaną na zdrowiu , u której istnieje naruszenie sprawności i funkcji w stopniu wyraźnie utrudniającym ( w porównaniu z osobami zdrowymi ) pobieranie nauki w normalnej szkole, wykonywanie czynności życia codziennego, pracę zarobkową, udział w życiu społecznym czy też w zajęciach w czasie wolnym od pracy.
W literaturze psychologiczno – pedagogicznej jest niewiele pozycji na temat struktury osobowości oraz metod i sposobów uprawiania higieny psychicznej osób niepełnosprawnych.
Z badań psychologicznych młodzieży niepełnosprawnej wynika, że spora grupa tej młodzieży cierpi na zmniejszenie poczucia bezpieczeństwa, przeżywa bliżej nieokreślone lęki . Prawie wszystkie osoby mają negatywny obraz siebie, przeżywają poczucie niższości, czują się mniej wartościowe niż ich rówieśnicy. Wielu z nich przeżywa konflikty psychiczne, wewnętrzne opory.
Klasyfikacja DSM wymienia wiele kryteriów, które pacjent musi spełnić, aby został zakwalifikowany jako chory na depresję.
Większość z nas doznaje zmian nastroju – radości czy smutku wynikających z życia codziennego. Jednak doznania te nie są długotrwałe i nie zaburzają naszego życia. Inaczej jest, gdy zaburzenia emocji, jeżeli nie są leczone trwają długo i zakłócają życie osoby.
Prawidłowe wahania nastroju znikają stosunkowo łatwo , podczas gdy patologiczne zmiany nastroju zmieniają się tylko pod wpływem leczenia farmakologicznego lub intensywnej terapii behawioralnej.
Objawami wskazującymi na depresję między innymi są : obniżony nastrój, brak odczuwania przyjemności, zanik zainteresowań ,pobudzenie lub utrata energii, zmniejszenie sprawności myślenia.
Na podstawie przeprowadzonych badań ( 1964) u niewidomych chłopców i dziewczynek stwierdzono : niestałość emocjonalna, wysokie napięcie nerwowe, wrażliwość , obniżone samopoczucie. Charakteryzując rozwój emocjonalny, potrzeby psychiczne jak też przystosowanie stwierdzono, że dzieci niedowidzące cechuje zubożenie sfery takiej jak potrzeby estetyczne i potrzeba stowarzyszania się.
Charakterystyczny dla dzieci tych jest między innymi brak aktywności, inicjatywy, nieśmiałość, skłonność do izolacji , unikanie kontaktów społecznych ( dotyczy to kontaktów społecznych i przystosowania społecznego ).
Ponadto symptomami dla niewidzących są wysoki poziom lęku i agresywności.
Z przeprowadzonych badań eksperymentalnych można wnioskować, że młodzież tą charakteryzuje negatywny obraz siebie, zaniżona samoocena, zmniejszenie poczucia bezpieczeństwa, lękliwość , napięcie emocjonalne, wzmożona drażliwość.
Z badań przeprowadzonych w ...
