Scenariusz apelu

SCENARIUSZ APELU Z OKAZJI ŚWIĄT WIELKANOCNYCH

(jako rekwizyt, pięknie przybrany, w palmy, pisanki, potrawy, stół wielkanocny)

OSOBA I

Zbliżamy się do Świąt Wielkanocnych. W polskiej tradycji poprzedzały je wielodniowe przygotowania

Świąteczna uczta była nagrodą za trwający czterdzieści dni i rygorystycznie przestrzegany post. Dwa dni przed jego zakończeniem wieszano śledzia na drzewie, aby ukarać go za to, że przez 6 tygodni zastępował on mięso. Urządzano także pogrzeby postnemu żurowi, którego w dawnych czasach jedzono prawie codziennie.

OSOBA II

W Wielką Sobotę chodzono poświęcić jedzenie. W niedzielny poranek obowiązkowe było uczestnictwo w uroczystej rezurekcji, która trwała 3 godziny. Śniadanie rozpoczynało się od podzielenia się poświęconym jajkiem. W niektórych regionach kraju, przed przystąpieniem do śniadania, każdy musiał zjeść laskę chrzanu. Dzięki temu przez cały rok nie cierpiał na ból brzucha, na katar, kaszel czy ból zębów. Dużą uwagę przywiązywano do wyglądu stołów. Przystrajano je bukiecikami z bukszpanu i barwinku. Na środku stołu zawsze stał baranek. Robiono go z wosku, masła, ciasta lub marcepanu. Wokół niego ustawiano misy z jajkami, mięsem, tace z ciastami.

OSOBA I

Jak nakazywała tradycja, święcone składało się z dań zimnych, przede wszystkim mięs, jaj na twardo i ciast. Najważniejsza była szynka uwędzona na jałowcowym dymie. N stole nie mogło też zabraknąć kiełbas, zwłaszcza białej.

OSOBA II

Wśród ciast królowały baby – puchowe, koronkowe, muślinowe, parzone, kołysane, a także serniki i oczywiście mazurki. Było też pełno różnych placków, kołaczy, jajeczników.

OSOBA III

Dzisiejsze śniadania wielkanocne nie są już tak wystawne jak kiedyś, jednak niektóre tradycje przetrwały. Staropolskim zwyczajem dzielimy się jajkiem, składając sobie życzenia. Na stołach nadal króluje baranek z cukru lub ciasta. Mamy także przepyszne baby i mazurki, oraz przede wszystkim jajka podawane na różne sposoby.

OSOBA IV

Święta Wielkanocne to święto chrześcijańskie. A chrześcijaństwo ma w sobie jedną ważną cechę: jest religią radości. Kiedyś święta paschalne, święta wielkanocne były przeżywane o wiele radośniej. Ludzie nie smucili się, nie mieli posępnych, ponurych min, gdy gromadzili się w świątyni, gdy pozdrawiali się i przekazywali sobie radosną wieść o zwycięstwie Chrystusa nad śmiercią. Nawet kapłani, aby zaznaczyć radosny i podniosły charakter tego dnia, opowiadali na ambonach śmieszne żarty i anegdoty. Może warto wrócić znów do radośniejszego przeżywania Wielkanocy. Przecież te święta są ważniejsze od narodzenia Pańskiego. Bo gdyby nie zmartwychwstanie, nie byłoby świętowania narodzenia. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, po cóż byłoby czcić Jego narodzenie. 

OSOBA III (recytacja bądź wersja muzyczna)

1. O dniu radosny, pełen chwał

Dziś Jezus Chrystus z grobu wstał ...