Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
REWOLUCJA W NIDERLANDACH W II POŁ. XVI WIEKU
Niderlandy w wyniku małżeństwa burgundzko-austriackiego w 1477 roku dostały się w posiadanie Habsburgów, a po abdykacji Karola V przeszły na hiszpańską linię tej dynastii w osobie króla Filipa II. Na niewielkiej przestrzeni w poł. XVI w. żyło tu ok. 3 mln. ludzi (największa w Europie gęstość zaludnienia 40 osób na km 2). Liczba miast wynosiła 300. Był to najbardziej w Europie i na świecie zurbanizowany kraj. Niderlandy składały się z 16 prowincji. Pod względem gospodarczym dzieliły się na 3 regiony: północny (Holandia i Zelandia o profilu hodowlanym), środkowy ( Flandria i Brabancja, centra przemysłowe) i południowy (Luksemburg, Namur, Artois, regiony rolnicze). Dominującą rolę w życiu kraju odgrywały przemysłowo-handlowe miasta. Rewolucja cen spowodowała, że realna wartość pieniędzy, jakie szlachta otrzymywała od chłopów, znacznie zmalała, co w konsekwencji prowadziło do jej zubożenia. Równocześnie dzięki temu samemu zjawisku bogacili się chłopi. Wolne osobiście i zamożne chłopstwo oraz mieszczanie zaczęli skupować ziemię od zubożałej szlachty, stając się nową klasą właścicieli ziemskich i pionierami wczesnokapitalistycznych przeobrażeń w rolnictwie. W tych warunkach prądy reformacyjne trafiły na podatny grunt. Cesarz Karol, władca Niderlandów przystąpił do zwalczania nowych prądów religijnych wydając od 1520 roku tzw. krwawe plakaty. W 1522 roku zorganizował na wzór hiszpański sąd inkwizycyjny. Herezja szerzyła się nadal, a Genewa stała się mekką Neofitów Niderlandzkich. Protestantyzm stanął do walki z Kościołem katolickim, za którym opowiadali się władcy kraju, Hiszpanie. W ten sposób walka o cele społeczno - gospodarcze i religijne sprzęgła się z walką o niepodległość kraju. Filip II po objęciu władzy w Niderlandach w 1555 roku przekazał rządy namiestnicze w tym kraju swojej siostrze, nieślubnej córce Karola V, Małgorzacie ks. Parmy. Decydujący wpływ na rządy zdobył Granvella, całkowicie oddany Filipowi, który mianował go głową kościoła niderlandzkiego. Granvella w roku 1556 sprowadził do kraju jezuitów. Na czoło opozycji religijno-narodowej wysunęli się: Wilhelm ks. Orański i hrabia Egmont do którego przyłączył się także admirał Horn oraz ks. Małgorzata. Wymogła ona na Filipie dymisję Granvelli. Mimo to prześladowania i potajemne egzekucje protestantów trwały nadal. Przywódcy szlachty opozycyjnej zawarli na przełomie 1565 i 1566 roku tzw. kompromis, a delegaci ich udali się do ks. Małgorzaty żądając zaprzestania prześladowań (5 kwietnia 1566 r.). Wówczas to nazwani zostali gezami. Porozumienia trwało krótko. W sierpniu i we wrześniu 1566 roku doszło za sprawą Kalwinów do wielkich rozruchów skierowanych przeciw Kościołowi katolickiemu (ruch obrazoburczy). Rozpoczęła się rewolucja w Niderlandach. Filip II zdecydował się na stłumienia powstania siłą ...
