Pionierzy edukacji w Słupsku

Pionierzy edukacji w Słupsku. Pamięta o nich niewielu

Okres odbudowy oświaty w Słupsku przypada na pierwsze lata po drugiej wojnie światowej. To wówczas do naszego miasta przybyło wielu ludzi, którzy swym zapałem, poświęceniem i oddaniem przyczynili się do reaktywacji polskiego szkolnictwa. Większość z Nas kojarzy takie nazwiska jak Władysław Kwapisz czy Włodzimierz Rogoziński. Jednak oprócz nich w Słupsku działało kilku wspaniałych ludzi, którzy poprzez swoją codzienną działalność podnieśli z ruin edukację w mieście. I to właśnie ich sylwetki należałoby przybliżyć, gdyż niewielu żyjących dziś słupszczan jeszcze o nich pamięta bądź w ogóle wie, że tacy wyjątkowi ludzie kiedykolwiek żyli i mieszkali w tym mieście.

Pierwszą osobą, o której należałoby wspomnieć w tym przypadku jest Ignacy Jurewicz. Urodził się on w 1904 roku w Wilnie. Jego rodzice byli czynnymi zawodowo nauczycielami. Jego pierwsze szkolne wspomnienia związane są z tajną szkółką polską, która działała w zaborze rosyjskim jako tzw. „ochronka”. Lata wojenne były, zarówno dla niego samego jak i jego rodziny, bardzo ciężkie. Naukę kontynuował w wieczorowym gimnazjum w swoim rodzinnym mieście. W tym samym czasie podjął pracę zarobkową na poczcie, a później w inspektoracie szkolnym. Z czasem odkrył w sobie zamiłowanie do książek, które przerodziło się w chęć skompletowania własnej biblioteki. Po zdaniu matury i pozytywnym wyniku z egzaminu pedagogicznego zaczął pracować jako nauczyciel w szkołach podstawowych w Wilnie. Po czasie podjął dalszą naukę na Uniwersytecie im. Stefana Batorego, gdzie uzyskał stopień magistra filologii polskiej. Po wojnie, w roku 1945 wyjechał z Wilna i przybył do Słupska, do którego zabrał ze sobą własne zbiory biblioteczne liczące około sześciu tysięcy pozycji. Stały się one często jedynymi dostępnymi książkami w języku polskim, do których można było dotrzeć w mieście. Ignacy Jurewicz został zapamiętany jako współorganizator pierwszych szkół średnich w Słupsku. W związku z posiadanym wykształceniem i ogromnymi brakami kadr pedagogicznych na naszym terenie, pracował jako polonista w kilku szkołach jednocześnie. Ponadto był założycielem biblioteki licealnej. Jego poświęcenie dla wykonywanej pracy i osiągane w niej efekty szybko zostały zauważone przez centralne władze oświatowe. W roku 1953 I. Jurewicz został powołany na stanowisko wizytatora w Ministerstwie Oświaty. Ponadto pełnił także funkcję pracownika Samodzielnego Wydziału Bibliotek Szkolnych i Pedagogicznych. W roku 1970 przeszedł na zasłużoną emeryturę, co nie oznaczało iż całkowicie zerwał kontakt z zawodem. Przez następne lata, aż do śmierci, prowadził bibliotekę w Zespole Szkół Łączności w Warszawie. Zmarł w styczniu 1979 roku w Otwocku.

Niezwykle zasłużonym człowiekiem dla organizującego się szkolnictwa w powojennym Słupsku ...