Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Wierzenia Egipcjan
Egipcjanie byli politeistami, tzn. czcili wielu bogów. W religii egipskiej wiara w tysiące bóstw wywodziła się z czasów pierwotnych, kiedy ludy żyły w małych państewkach i czciły bóstwa lokalne. Inną cechą religii staroegipskiej była wiara, że władza królewska pochodzi od boga Re (Ra), którego imię oznacza słońce. Każdy kolejny faraon był synem boga Re (Ra), a więc również bogiem, tylko żyjącym wśród ludzi.
Bogów w Egipcie najczęściej przedstawiano w postaci zwierzęcej, ludzkiej lub jako człowieka z głową zwierzęcia albo ptaka. Artyści egipscy chcieli w ten sposób ukazać ponadludzką postać i naturę bogów. W ich wizerunkach znalazł wyraz związek wiary w nadprzyrodzone możliwości bogów z ich cielesnym podobieństwem do ludzi. Wiele zwierząt uważano za święte: krokodyla, lwa, węża, sokoła, kota. Zwierzęta te trzymano przy świątyniach, po śmierci balsamowano i grzebano w grobowcach.
Jednym z najpopularniejszych bogów państwa egipskiego stał się wspomniany już bóg słońca - Re (Ra) - czczony szczególnie w mieście Heliopolis. Jego kult połączono z kultem boga Teb - Amona, a ich symbolem był osadzony na głowie dysk słoneczny.
W egipskich opowieściach o powstaniu świata, bogów i człowieka oraz o legendarnych bohaterach pojawiają się także informacje o bogu Ozyrysie, utożsamianym z płodnością i rolnictwem. Egipcjanie wierzyli, że to właśnie jemu zawdzięczają wylewy Nilu. Ozyrys był zwykle przedstawiany z żoną Izydą i synem Horusem. Zgodnie z mitami Ozyrys został zabity przez swego brata, bogowie przywrócili mu życie, pozostał jednak w świecie umarłych jako sędzia i król państwa śmierci.
Ciekawa jest też historia boga Thot, przedstawianego jako człowieka z głową ibisa lub jako pawiana. Był on wezyrem i pisarzem bogów oraz kontrolerem pór roku, księżyca i gwiazd. Wierzono, że dzięki niemu powstały: pismo hieroglificzne, matematyka, rachunkowość, języki, a nawet warcaby. W każdym mieście czczono własnego boga i budowano mu wspaniałą świątynię. Archeolodzy odkryli ogromną świątynię boga Amona w Karnaku. Budowano ją ponad 2 tysiące lat, a każdy z kolejnych władców wznosił nowy posąg ku czci wielkiego boga. Materiałem, którego używano do budowy świątyń, był kamień, dlatego budowle te okazały się trwałe i zachowały się (choć przysypane ziemią) do naszych czasów.
Świątynie budowano według ściśle określonego schematu: prowadziła do niej aleja sfinksów, wejście znajdowało się między pylonami (pylony to kamienne budowle w formie wież), za nim znajdował się dziedziniec, a dalej wielka sala z kolumnami, która prowadziła do sanktuarium, miejsca „świętego”, gdzie stał posąg boga.
Do sanktuarium świątyni miał wstęp tylko faraon, który sprawował funkcję najwyższego kapłana. Każdego dnia ofiarowywał on bóstwu posiłek ...
