Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Zagrożenia zewnętrzne Polski w okresie rozbicia dzielnicowego (XII-XIII w.)
Podboje niemieckie na wschodzie
Wzrostowi rozdrobnienia feudalnego towarzyszyło osłabienie pozycji Polski na arenie międzynarodowej. Walki wewnętrzne pomiędzy książętami dzielnicowymi wykorzystywali cesarze niemieccy. W 1181 roku od Polski oderwało się Pomorze Zachodnie (Szczecińskie). Książęta zachodniopomorscy, pozbawieni pomocy władców polskich, musieli uznać zwierzchnictwo cesarza niemieckiego Fryderyka Barbarossy. W XII wieku nad rzeką Sprewą, w okolicach dzisiejszego Berlina, utworzona została Marchia Brandenburska. Po podboju ziem Słowian między Łabą i Odrą, Brandenburczycy zaczęli zagrażać ziemiom polskim. W 1250 roku opanowali ziemię lubuską. Była to poważna strata dla Polski, gdyż ziemia ta łączyła Polskę z Pomorzem, gdzie nadal panowali słowiańscy książęta.
Krzyżacy
Na początku XIII wieku książę Konrad Mazowiecki dążył do podbicia i chrystianizacji Prus. Próby te kończyły się jednak niepowodzeniem. W 1226 roku zaprosił do Polski Krzyżaków, zakon rycerski powstały w Palestynie w czasie wypraw krzyżowych. Ci pojawili się najprawdopodobniej 4 lata później. Konrad dał im w posiadanie ziemię chełmińską, nie wyrzekł się jednak władzy zwierzchniej nad nią. Wierzył, że podbite ziemie pruskie przyłączy do Mazowsza. Krzyżacy sfałszowali dokument i w tajemnicy przed Konradem uzyskali od cesarza Fryderyka II jego potwierdzenie. Według tej fałszywej umowy ziemie Prusów oraz ziemia chełmińska miały się stać księstwem podporządkowanym cesarzowi i pozostającym we władaniu Zakonu. Krzyżacy jednak dążyli od początku do utworzenia na podbitych ziemiach własnego państwa. Bezlitośnie mordowali ludność pruską, niszczyli i palili zabudowania. Krwawo tłumili wszelki opór. W ciągu kilkudziesięciu lat zdołali całkowicie opanować ziemie zamieszkane przez Prusów i założyć silne państwo zakonne ze stolicą w Malborku. Państwo to w przyszłości stało się wielkim zagrożeniem dla Polski.
Tatarzy
W pierwszej połowie XIII wieku Polsce zaczęło zagrażać również nowe niebezpieczeństwo. Od wschodu nadciągnęli Tatarzy. Na przełomie XII i XIII wieku powstało w Azji potężne państwo mongolskie, na czele którego stał władca zwany chanem. W latach 1237-1240 Tatarzy dokonali podboju Rusi, która na ponad dwa wieki dostała się pod ich panowanie. W 1241 roku wojska tatarskie uderzyły na Węgry i Polskę. Zagony tatarskie niosły ze sobą spustoszenie i śmierć. Na podbite kraje nakładali Tatarzy surowe daniny (haracz), ludność brali w jasyr (niewolę). Wszelkie próby oporu rycerstwa polskiego kończyły się klęską. Tatarzy zdobyli i spustoszyli Sandomierz, Wiślicę i Kraków. Dopiero pod Legnicą, na Śląsku, rycerstwo dowodzone przez księcia Henryka Pobożnego stawiło najeźdźcom dzielny opór. Bitwa zakończyła się klęską Polaków i śmiercią Henryka Pobożnego, Tatarzy ponieśli jednak duże straty i wycofali się na Węgry. Tatarzy jeszcze dwukrotnie napadali na Polskę, lecz ...
