Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Rewolucja lutowa we Francji i jej konsekwencje
Francja pod koniec lat 40. XIX wieku znalazła się w poważnym kryzysie gospodarczym i społecznym. Przyczyny tego stanu rzeczy były związane z nadprodukcją przemysłową i wielkim nieurodzajem panującym w latach 1846-1847. Wobec braku pieniędzy i drogich kredytów zaczęło dochodzić wówczas do masowych bankructw zakładów przemysłowych, na skutek czego szerzyło się bezrobocie. Ponadto zarastał kryzys gospodarczy i społeczny, a burżuazja przemysłowa zaczęła coraz głośniej domagać się zmian i reform, występując przeciwko sprawującej rządy finansjerze i rządowi premiera Guizota. Krytykowano politykę wewnętrzną ekipy rządzącej, a także niekorzystną dla interesów Francji politykę zagraniczną. Formą demonstracji przekonań były urządzane już od połowy 1847 roku przyjęcia i bankiety, na których pod pozorem wznoszonych toastów opozycjoniści krytykowali rząd. Dnia 22 lutego 1848 roku, mimo zakazu rządu, odbył się nieformalny bankiet. Robotnicy, rzemieślnicy i lud Paryża, wobec zakazu odbycia zgromadzenia, rozpoczęli budowanie barykad. Doszło do starć z gwardią narodową. Zamieszki powtórzyły się 23 i 24 lutego. Byli zabici i ranni. Tzw. rewolucja lutowa doprowadziła do obalenia rządu Giuzota i abdykacji króla Ludwika Filipa I. Po ucieczce króla władzę przejął, poszerzony o republikanów (Alfons de Lamartine), socjalistów (Ludwik Blanc) i robotnika (Albert), rząd, który w atmosferze ogólnej euforii proklamował powstanie republiki (25 lutego). Pod wpływem radykalnych nastrojów zdecydował o powszechnym głosowaniu w wyborach do parlamentu. Dla poprawienia sytuacji robotników i bezrobotnych rząd utworzył warsztaty narodowe, a także obiecał zająć się sprawą robotniczą (powołana specjalna „komisja luksemburska”). Większość członków rządu nie życzyła sobie zbytniego rozszerzenia praw robotników kosztem burżuazji i chłopstwa, dlatego też od początku, wobec złej sytuacji finansowej i konieczności utrzymywania przez państwo deficytowych warsztatów narodowych, próbowano lekceważyć sprawę robotników i wycofać się z praw przyznanych ludowi.
Dnia 23 kwietnia 1848 roku odbyły się pierwsze we Francji powszechne wybory. Zwyciężyła burżuazja, która teraz postanowiła rozprawić się z robotnikami. Ograniczono subwencje rządowe na warsztaty narodowe i wkrótce je rozwiązano. Wywołało to oburzenie robotników, którzy w połowie maja podjęli nieudaną próbę powstania. Wobec uchwalenia przez Zgromadzenie Konstytucyjne ustawy wymierzonej przeciwko bezrobotnym i robotnikom, 23 czerwca wybuchło w Paryżu kolejne powstanie robotników. Tym razem przeciwko demonstrantom ruszyło wojsko, gwardia narodowa, a drobnomieszczaństwo stolicy nie poparło robotników. Posiadający szerokie pełnomocnictwa gen. Ludwik Cavaignac złamał opór powstańców. Było wiele ofiar - zabici i ranni. Rozpoczął się okres terroru. Ograniczono znacznie swobody obywatelskie.
Skutkiem rewolucji lutowej i czerwcowej był wyraźny rozłam między burżuazją i mieszczaństwem a robotnikami, wśród których od tej pory zaczęły zdobywać coraz większe wpływy i ...
