Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Monarchia Karola Wielkiego
Wędrówki plemion germańskich przyczyniły się do powstania na ziemiach dawnego cesarstwa zachodniorzymskiego kilku państewek plemiennych. Do największego znaczenia doszło państwo Franków. Jego zjednoczenia dokonał pod koniec V wieku król Chlodwig z rodu Merowingów, przyłączając prawie całą Galię. W 496 roku przyjął chrześcijaństwo, co zapewniło mu poparcie duchowieństwa. W wielkim państwie Frankowie stanowili mniejszość. Nie traktowali oni jednak miejscowej ludności jak zdobywcy, ale przejmowali od niej język i obyczaje romańskie. Potomków Chlodwiga nazywano Merowingami (od legendarnego założyciela dynastii Meroweusza). Nosili długie, niestrzyżone włosy, ponieważ wierzono, że w nich tkwi moc królewska. Jednak stopniowo władza ich słabła, w państwie rządzili najwyżsi urzędnicy zwani majordomami (przełożony nad domem). Takim majordomem był Karol Młot, który odsunął od władzy Merowingów i został królem Franków. Pepin Krótki, jego syn, po śmierci ojca uzyskał od papieża zgodę na koronację i przejął władzę. W 754 roku został koronowany przez papieża. Pokonał Longobardów, a odebrane im zamki i miasta nadał w 755 roku uroczystym aktem papieżowi Stefanowi II i jego następcom (darowizna ta dała początek państwu kościelnemu). Najwybitniejszym władcą z dynastii Karolingów był syn Pepina Karol Wielki (768-814).
Za panowania Karola Wielkiego państwo Franków doszło do największej potęgi. Dzięki umiejętnie prowadzonym wojnom (z Sasami, Longobardami, Arabami i Awarami) Karol Wielki podporządkował sobie większość krajów Europy Zachodniej (dawne prowincje imperium rzymskiego oraz kraje germańskie - Bawarię i Saksonię). W 800 roku Karol Wielki otrzymał koronę cesarską z rąk papieża. W ten sposób odnowiony został na zachodzie tytuł cesarski. Powstał tzw. „sojusz tronu i ołtarza”, czyli system wzajemnego wsparcia dwóch najwyższych władz Europy - świeckiej (cesarza) i duchownej (papieża).
Karol Wielki sprawnie zarządzał swym potężnym państwem. Podzielone było ono na okręgi zwane hrabstwami, którymi zarządzali hrabiowie. Posiadali oni władzę nad wojskiem, sprawowali sądy i zbierali podatki. W okręgach nadgranicznych tworzono marchie, w których rządzili margrabiowie. Mieli oni strzec bezpieczeństwa państwa przed najazdami. Ważną rolę odgrywał palatyn (z łac. palatium - dwór), który zastępował króla głównie w sprawach sądownictwa. Nad kancelarią władcy czuwał kanclerz. Karol Wielki nie miał stałej stolicy. Ulubionym miejscem jego pobytu był Akwizgran (dziś Aachen w Niemczech). Władca miał zwyczaj objeżdżać kraj, zatrzymując się w swych posiadłościach ziemskich. Jego rozporządzenia dotyczyły spraw państwowych, społecznych i religijnych. Karol Wielki szczególną troską otaczał wojsko, zawsze gotowe do wypraw wojennych. Dbał także o Kościół chrześcijański. Ziemia należała do władcy, możnych panów świeckich i Kościoła. Pracowała na niej ludność zależna oraz ludzie wolni, którzy otrzymywali ziemię w dzierżawę.
Karol Wielki swą działalnością przyczynił ...
