Dziecko w polskich przepisach prawa

Dziecko jako człowieka o szczególnych potrzebach dostrzeżono dopiero w XX wieku a międzynarodowej ochronie poddano dopiero po II wojnie światowej. Okrucieństwa wojny wyzwoliły społeczną inicjatywę samoobrony, której rezultatem było przyjęcie 12.08.1949 r. kilku fundamentalnych umów międzynarodowych z zakresu prawa humanitarnego - czterech konwencji genewskich.

DZIECKO W POLSKICH PRZEPISACH PRAWA
Dziecko jako człowieka o szczególnych potrzebach dostrzeżono dopiero w XX wieku a międzynarodowej ochronie poddano dopiero po II wojnie światowej. Okrucieństwa wojny wyzwoliły społeczną inicjatywę samoobrony, której rezultatem było przyjęcie 12.08.1949 r. kilku fundamentalnych umów międzynarodowych z zakresu prawa humanitarnego – czterech konwencji genewskich
KONWENCJA O PRAWACH DZIECKAGENEZA I PRZYCZYNY POWSTANIA KONWENCJI O PRAWACH DZIECKA
Dziecko jako człowieka o szczególnych potrzebach dostrzeżono dopiero w XX wieku a międzynarodowej ochronie poddano dopiero po II wojnie światowej. Okrucieństwa wojny wyzwoliły społeczną inicjatywę samoobrony, której rezultatem było przyjęcie 12.08.1949 r. kilku fundamentalnych umów międzynarodowych z zakresu prawa humanitarnego – czterech konwencji genewskich (Polska ratyfikowała je w 1954 r) uzupełnionych następnie dwoma dodatkowymi protokołami z 10.07.1977 r. (weszły w życie 7.12.1978 r.).
Znalazły się w nich przepisy chroniące rodziny, matki i dzieci podczas konfliktów zbrojnych, a m. in.:
- zakazywały wykonywania kary śmierci wobec kobiet ciężarnych, matek opiekujących się małymi dziećmi oraz wobec osób poniżej 18 roku życia,
- zakazywały dzieciom poniżej 15 roku życia bezpośredniego uczestniczenia w działaniach wojennych,
- nakazywały umieszczania dzieci oddzielnie od dorosłych albo razem z rodzicami w razie więzienia czy internowania,
- zobowiązywały państwa do otaczania dzieci szczególną opieką i pomocą, w tym do łączenia ich z rodzinami z obszaru na którym toczą się działania zbrojne – do miejsc bardziej bezpiecznych.
Poważnym impulsem do przygotowania Konwencji o Prawach Dziecka było uchwalenie 20.11.1959 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ – Deklaracji Praw Dziecka, która mówiła m.in.o równouprawnieniu dzieci bez żadnej dyskryminacji z powodu rasy, koloru skóry, płci, języka, wyznania, narodowości, pochodzenia społecznego. W Deklaracji znalazły się także podstawowe prawa dziecka, takie jak m. in. prawo do nazwiska, obywatelstwa, opieki lekarskiej i zabezpieczenia socjalnego, do bezpłatnej nauki w zakresie szkoły podstawowej, do ochrony przed okrucieństwem i wyzyskiem.
Przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 20.11.1989 r. Konwencja o Prawach Dziecka zwieńczyła ponad sześćdziesięcioletnie orędowanie na rzecz praw najmłodszych ludzkich istot przez organizacje pozarządowe i specjalistów w dziedzinie praw. Polska może mieć szczególną satysfakcję z uchwalenia Konwencji, gdyż to z jej inicjatywy Komisja Praw Człowieka ONZ rozpoczęła w 1978 r. na swojej 34 sesji prace nad projektem Konwencji.
Konwencję przyjęły niemal wszystkie państwa świata (Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikował Konwencję w czerwcu 1991 r.), wkraczając tym samym na drogę wyznaczoną przez ten prawdziwie przełomowy dokument.
Konwencja o Prawach Dziecka powstała, ponieważ:
- większość społeczności ludzkich nie wypracowała dotąd prawno-socjalnych rozwiązań adresowanych do dzieci jako beneficjentów ...