Niedostosowanie społeczne

Niedostosowanie społeczne określa się również terminami - demoralizacji, wykolejenia, zaburzeń zachowania. W pracy przedstawiłam pojęcie "niedostosowania społecznego" według różnych autorów, opisałam jakie są jego przyczyny, a także zaprezentowałam jak można zapobiegać temu zjawisku.

POJĘCIE NIEDOSTOSOWANIA SPOŁECZNEGO

Termin „niedostosowanie społeczne” wprowadziła w Polsce Maria Grzegorzewska w 1959 roku. Niedostosowanie społeczne to: tendencje społecznie negatywne, odwracanie zainteresowań od wartości pozytywnych, chęć wyżywania się w akcji społecznie destrukcyjnej, podziw i zainteresowanie dla tzw. złych czynów, cynizm i brawura w tym względzie, nieżyczliwy stosunek do ludzi, stałe konflikty z otoczeniem, niechęć do nauki i pracy.
H. Spionek za dzieci niedostosowane społecznie uważa dzieci, u których zaburzeniu uległa sfera emocjonalno-wolowa oraz rozwój charakteru i osobowości, co powoduje często zakłócenie stosunków społecznych z otoczeniem.
O. Lipkowski niedostosowanie społeczne uważa za zaburzenia charakterologiczne o niejednolitych objawach spowodowane niekorzystnymi wewnętrznymi lub zewnętrznymi warunkami rozwoju, a wyrażające się wzmożonymi i długotrwałymi trudnościami w dostosowaniu się do normalnych warunków społecznych i w realizacji zadań życiowych danej jednostki.

PRZYCZYNY NIEDOSTOSOWANIA SPOŁECZNEGO I TRUDNOŚCI WYCHOWAWCZYCH

Przyczyny niedostosowania społecznego i trudności wychowawczych dzielimy na:
-społeczne,
-makrospołeczne,
-biopsychiczne.

UWARUNKOWANIA SPOŁECZNE

Środowisko społeczne ma specjalne znaczenie dla formowania się psychiki ludzkiej – w nim odbywa się proces socjalizacji. Przyczyny trudności przystosowawczych tkwią najczęściej w środowisku, które jest pod jakimś względem wypaczone – nie zaspokaja podstawowych potrzeb dziecka, stawia zbyt duże wymagania w stosunku do jego możliwości rozwojowych, dostarcza negatywnych wzorców postępowania itp. Na rozwój psychiczny dziecka wywierają wpływ zasadniczo trzy środowiska: rodzinne, szkolne i rówieśnicze.

ROLA DOMU RODZINNEGO

Środowisko rodzinne jest pierwszym środowiskiem wychowawczym w życiu dziecka. Prawo pierwszych połączeń – każde pierwsze przeżycie staje się jakby przeżyciem modelowym – nie do wymazania. Stosunki rodzinne są częstym źródłem wypaczeń osobowości. Wiele zaburzeń życia uczuciowego jest rezultatem niewłaściwego oddziaływania rodziców. Czynniki negatywne: niezgodne współżycie rodziców, brak wzajemnego szacunku, niewłaściwe metody wychowawcze.
-Emocjonalna więź dziecka z rodziną.
Pozytywną więź rodziny cechuje równowaga między procesami grawitacji i ekspansji tzn. wzajemne powiązania członków rodziny przy równoczesnej zdolności do harmonijnego współżycia z innymi ludźmi spoza kręgu rodziny. Potrzeba bezpieczeństwa – jedna z elementarnych potrzeb psychicznych dziecka. Potrzeby psychiczne powinny być zaspakajane w domu rodzinnym.
Wśród czynników wpływających na dezorganizację życia rodzinnego i w konsekwencji na zaburzenia rozwoju wychowujących się tam dzieci za najważniejsze uważa się:
-alkoholizm rodziców,
-narkomanię,
-przestępczość,
-prostytucję,
-odrzucenie dziecka.
Wskaźniki odrzucenia to:
-dziecko jest niepożądane,
-rodzice nie mają dla niego czasu,
-nie interesują się jego problemami,
-nie udzielają rady i zachęty,
-nie dbają o zdrowie, ubiór, naukę,
-porównują je z innymi – na jego niekorzyść,
-krytykują jego postępowanie,
-surowo kontrolują,
-stosują kary cielesne,
-grożą wyrzuceniem z domu,
-nie ufają dziecku,
-nie włączają go w sprawy rodziny.
Bardzo ważną rolę odgrywają także metody wychowawcze stosowane przez rodziców ...