Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Emilia Czajkowska
ANALIZA NAZW WSPÓŁCZESNYCH POLSKICH
ZESPOŁÓW MUZYCZNYCH
Celem artykułu jest analiza semantyczna i strukturalna nazw polskich zespołów muzycznych działających w latach 1990(2005. Warto zauważyć, że materiał pod względem językowym nie doczekał się wielu opracowań.
Całość analizowanego materiału obejmuje 400 nazw, które pochodzą z czasopism młodzieżowych, audycji radiowych, programów telewizyjnych oraz informacji ustnych. Omawiane określenia wchodzą w zakres onomastyki, ale interesujące są również
z punktu widzenia socjologii, antropologii a nawet etnologii. Warte podkreślenia jest również to, że omówione zostały nazwy zespołów już nieistniejących lub nazwy stare zespołów, które zdążyły już zmienić swą nazwę, ponieważ zostały one potraktowane jako przedmiot refleksji językoznawczych, nie historycznomuzycznych.
Analizę nazw zespołów muzycznych jako pierwsza podjęła Krystyna Pisarkowa[1]. Zebrała i opracowała ponad 300 nazw zespołów muzycznych zwanych wtedy big beatowymi. Kolejnymi badaczami tego mało popularnego zagadnienia byli Halina Zgółkowa i Krzysztof Szymoniak[2]. Zgromadzili oni ponad 1070 nazw zespołów rockowych, wśród których znalazły się wszystkie najsłynniejsze grupy działające w latach 1980-1986. Omówieniem wspomnianych nazw zajęła się również Alina Naruszewicz[3]. Całość badanego przez autorkę materiału obejmowała 581 nazw.
Problem, jaką nazwę wybiera i nadaje sobie grupa aktywna muzycznie, jest pod wieloma względami ciekawy: jako zjawisko socjologiczne, psychologiczne i językowe.
Nazwa zespołu dla członków każdej nowej formacji jest istotna. Tak przynajmniej było, kiedy K. Pisarkowa podsumowywała osiągnięcia onomastyczne pierwszego okresu istnienia polskiego rocka[4].
Najogólniejszego podziału nazw można dokonać ze względu na ich pochodzenie językowe. Wszystkie zebrane chrematonimy dzielą się na polskie[5] i obce. W latach siedemdziesiątych większość określeń zespołów była polska, czasami wręcz manifestująca przynależność narodową, na przykład: PIASTY, POLANIE[6]. Obecnie dominują nazwy obce,
a w szczególności angielskie, obok nich rzadziej występują łacińskie, greckie, hebrajskie, francuskie, niemieckie, a nawet włoskie. Można z góry posądzić członków zespołów, że postępują zgodnie z tendencjami spostrzeżonymi przez socjologów, którzy stwierdzają, że zespoły które chcą potwierdzić swą przynależność do międzynarodowego rynku piosenkarskiego, przyjmują obce nazwy.
Podział ten przedstawia się następująco:
1) W tej podgrupie zostały umieszczone wszystkie jednowyrazowe nazwy pochodzące
z języka angielskiego: BLENDERS, BORDERLINE, CANOE, CARAVAN, CARNAL, CREW, DEUCE, DRAGON, DUST , EDENS, EMERALD, FIREBIRDS, FOCUS, GIFT, HEY (cześć!, nazwa tego zespołu pochodzi od zawołania plemienia Dakotów), HIPPOCAMPUS, JALOUSIE, KASHMIR, MONK, NATION, OVERLOAD, OX, RAINGOD, RAVEN, RIDERS, SMUDGE, SPEAR, STUBBORN, SUNSHINE, TILT, TRAUMA, TRIP.
2) Kilkuwyrazowe nazwy angielskie: BLACK ALTAR, BLUE CAFÉ, BIG DAY, CAME LEO, CHOCOLATE SPOON, DOG FAMILY, FIVE O’CLOCK ORCHESTRA, FUNK OFF, FUNNY FINGERS, GOLDEN LIFE, GOOD RELIGION, GOSPEL RAIN, HANSON BROTHERS, HEAD ...
