Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Spotkanie z KOLOROWĄ ORTOGRAFIĄ
Jakie są przyczyny pogłębiającego się problemu bezbłędnego pisania? Który z nauczycieli języka polskiego lub kształcenia zintegrowanego nie zadawał sobie tego pytania? Odpowiedzi jest kilka: nagminne porozumiewanie się dzieci za pomocą SMSów, nie czytanie książek, niechęć do nauki ortografii, dysleksja, itd... Ortografia jest dla dzieci zbyt skomplikowana, wiele informacji trzeba zapamiętać i w dalszym etapie zastosować w różnorodnych ćwiczeniach. W czasie poszukiwań ciekawych metod pracy z dziećmi natknęłam się na ciekawą, twórczą metodę nauki ortografii (mającą zastosowanie szczególnie dla uczniów klas młodszych) jaką jest KOLOROWA ORTOGRAFIA opracowana przez p. Lesława Furmagę.
Metoda Kolorowej Ortografii (KO) została wprowadzona w roku szkolnym 2000/2001 w Pruszczu Gdańskim. Opiera się na zastosowaniu 6 kolorów: różowego, zielonego, granatowego, czarnego, brązowego i czerwonego. Taka liczba kolorów wg. autora Lesława Furmagi może być traktowana jeszcze jako zespół sygnałów wzrokowych. Koncepcja ta, jest oparta na przekonaniu, że kolory przyciągają uwagę, a stałe skojarzenie koloru z literą powoduje zapamiętanie poprawnej pisowni. Metoda KO skierowana jest do dorosłych, dzieci, osób ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się orografii (dysortografia). Autor jako osoba dotknięta dysortografią na podstawie własnych doświadczeń, obserwacji stworzył wielką kolorową zabawę. [1] Zabawy, zajęcia prowadzone tą metodą uwzględniają zasadę uczenia polisensorycznego. Zaangażowanych jest wiele analizatorów (wzrok, słuch, czynności ruchowe). Dziecko w czasie pisania musi zatrzymać się, skupić uwagę, wybrać odpowiedni kolor kredki i dokończyć pisanie wyrazu. Pisanie wyrazów w tej metodzie to zabawa. Taka forma pracy nie jest kojarzona przez dzieci jako nauka, dlatego wywołuje silną motywację do uczestniczenia w niej. Kolorowa Ortografia wychodzi naprzeciw dzisiejszym potrzebom dzieci, dlatego też przenosi naukę trudnych wyrazów do pracowni komputerowej, gdzie dzieci oczywiście chętnie przebywają.
Swoją przygodę z KO rozpoczęłam w swojej klasie w 2003 roku. Zetknęłam się z nią zupełnie przypadkowo, w czasie przeglądania stron internetowych. Chciałabym, aby uczniowie przyswajając sobie trudne ortogramy i zasady mieli w tym zabawę i przyjemność. W klasie I eksponowaliśmy na dużej tablicy wyrazy z trudnościami ortograficznymi, w których trudność zastąpiona była odpowiednim kolorem. Dzieci rysowały do nich odpowiednie ilustracje. W późniejszym okresie tworzyły własne słowniczki ortograficzne, przyozdabiały je swoimi rysunkami, na zajęciach plastycznych wykonywały ortograficzną okładkę. W czasie zajęć w klasie II korzystaliśmy z plenerowej gry komputerowej „Ortofrajda”. Dzieci świetnie się przy niej bawiły. Każdy uczeń miał możliwość zdobycia punktów, które przydzielała specjalna komisja ortograficzna, którą dzieci same wybierały przed rozpoczęciem zajęć. Uczniowie chętnie sięgali po pamięciowo- wzrokowy słownik ortograficzny „Ortofrajda”, który również przypadł do gustu rodzicom. Dużą popularnością wśród dzieci ...
