Analiza obrazu

Analiza obrazu „ Portret Sylwii von Harden” Otto Dixa

Czas powstania dzieła – 1926. Deska; technika mieszana, 120x 88
Miejsce obrazu: Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Centrum Pompidou. Paryż.
Geneza powstania obrazu: Doskonale wyjaśniają słowa: „ Muszę panią namalować! Muszę koniecznie! Pani reprezentuje cała epokę” – wykrzyknął Otto Dix, spotkawszy na ulicy dziennikarkę Sylwię von Harden.
Analiza preikonograficzna
Koncentracja odbiorcy skupia się na kobiecie. To portret Sylwii Harden, znanej, w ówczesnych czasach dziennikarki, kobiety robiącej wrażenie odpychającej, nieprzyjemnej, niesympatycznej, która nie zachęca do nawiązania ze sobą kontaktu.
Wiemy, że Otto Dix spotkał ją na ulicy, prawdopodobnie zasiedli w kawiarence przy stoliku do kawy, toczą rozmowę. Dixa nie widać, oboje musza się bardzo dobrze znać, co wynika z bardzo swobodnej pozy pani Harden, siedzącej „po męsku”, w lekkim ukosie. Rozmowa musi być na tyle zajmująca, ze zdominowała nawet „grę” prowadzoną zwykle pomiędzy osobami przeciwnej płci.. Kobieta ma świadomość swojej brzydoty, być może to było przyczyną zanegowania wszelkich atrybutów kobiecości, ma je w pogardzie do tego stopnia, że jest ubrana w koszmarną, luźną sukienkę- mini, maskującą talię oraz kształty piersi, wykończoną golfem, aby zasłonić szyję, być może już zbytnio pomarszczoną. Wiek Sylwii Harden jest trudny do uchwycenia, na pewno nie jest bardzo młoda, o czym świadczą opadające kąciki ust, mówiące o rozgoryczeniu, pogardzie wobec świata, wobec mężczyzn .Jeśli bada się obraz przez lupę, widoczne są siwe pasemka włosów oraz odrobinę łupieżu. Układ ciała – poza bardzo swobodna- mówi o nonszalancji wobec świata, siedzi „po męsku”, założyła nogę na nogę,. Uwagę zwraca nieestetycznie opadająca pończocha, co jest dosyć odrażającym widokiem. Jest pokazana sama, przy kawiarnianym stoliku z marmurowym blatem, na nim położyła otwartą papierośnicę( papierosy z ustnikiem, czerwonym – typowo kobiece), przed papierośnicą – zapałki, które „ kłócą się” z elegancją papierośnicy ( powinna być złota zapalniczka), wygląd stolika i rzeźbionego krzesła jest typowy dla czasów międzywojennych – widziałam takie na zdjęciach rodzinnych z tamtych czasów ( mały stolik służący do kawy)
Do tego alkohol, okazywanie ostentacji w zachowaniu – jest typowe dla tak zwanych
„ zdeklarowanych emancypantek”, kobiet, które mają zamiar przejąć wszelkie męskie funkcje, obyczajowość, a nawet strój.
Ujęcie – nieco z góry , postać statyczna, o wielkich, bardzo zdeformowanych dłoniach
( pewien drobny element kobiecości – to zadbane paznokcie, doskonale ukształtowane – pilnikiem) – na palcu srebrny pierścionek, z czerwonym oczkiem, rubin, albo koral, raczej koral, o czym świadczy matowa faktura kamienia – drobny detal, jednak, kobiecości.
Czarne kwadraty na sukni pozwalają wyróżnić ubiór, gdyby ich zabrakło, to suknia
zlewałaby się z prawie takim samym kolorem ścian pomieszczenia, ponadto byłaby za ...