Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Akceptacja niepełnosprawnego dziecka przez rodzinę
Akceptacja dziecka, czyli przyjęcie go takim, jakie ono jest z jego cechami fizycznymi, usposobieniem, z jego umysłowymi możliwościami i łatwością osiągnięć w jednych dziedzinach, a ograniczeniami i trudnościami w innych. Akceptujący rodzice lubią swoje dziecko i nie ukrywają przed nim tego uczucia. Starają się poznać jego potrzeby i zaspokoić je w miarę swoich możliwości. Dają mu poczucie bezpieczeństwa i zadowolenia z własnego istnienia.
Najwłaściwszy typ postaw to akceptacja i miłość. Wyraża się ona słowami: „dziecko jest w centrum moich zainteresować”. Rodzice spełniający ten warunek wychowują dziecko tak, aby w przyszłości było szczęśliwym człowiekiem. Szczęście to będzie wynikiem prawidłowego rozwoju osobowości i towarzyszącego mu w dzieciństwie poczucia bezpieczeństwa. Poczucie bezpieczeństwa to rezultat zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa, w skład której wchodzą takie kategorie jak: pewność, stałość, zależność, opieka, wolność od strachu i lęku, potrzeba struktur, porządku, prawa, silnego opiekuna. Akceptacja to przede wszystkim zgoda na dziecko takie, jakie ono jest, niezależnie od tego, czy spełnia oczekiwania rodziców, czy też nie. Poczucie bezpieczeństwa związane z akceptacją i miłością rodziców przyczynia się do rozwoju jego potencjalnych możliwości. Dziecko może w domu mówić, śpiewać, tańczyć wśród swoich najbliższych, którzy się cieszą z jego radości. Może bez obaw wypowiadać swoje coraz to dojrzalsze zdania, opinie. Wysłuchane przez rodziców rozwija szczególnie sferę intelektualną oraz społeczną. Nawet w okresie dorastania – gdy dziecko często odchodzi od rodziców do swoich rówieśników czy grup znaczących dla niego – świadomość powrotu do domu, gdzie jest kochane i oczekiwane, wpływa na jego poczucie bezpieczeństwa i pewność siebie.
Miłość rodziców oraz ich czuła troska jest dla dziecka afirmacją życia i uznaniem jego wartości. Jest to więc podłoże, na którym rozwija się postawa otwartości na życie i uznania jego sensu. Całkowita akceptacja dziecka przy jednoczesnym korygowaniu jego błędów i nieprawidłowych zachowań kształtuje umiejętność współżycia w grupie oraz postrzegania innych jako życiowych partnerów.
Atmosfera miłości panująca w rodzinie, a zwłaszcza postawa szacunku domowników wobec siebie rozwijają w dziecku wrażliwość na innych ludzi. Skutkiem pozytywnej emocjonalnie atmosfery w domu jest także odwaga i lojalność wobec innych.
Stosunek do ludzi niepełnosprawnych zmienia się wraz z rozwojem cywilizacji. Do przeszłości należy fakt iż ludzie niepełnosprawni ukrywali się przed światem. Zaczynają oni powoli wychodzić na ulicę, uczęszczać do szkół i pracować. Rodzina w której znajduje się takie dziecko, próbuje go zaakceptować, a co za tym idzie zmienić swój sposób myślenia i system wartości. Można przypuszczać, że z czasem rodzice zaczynają preferować wartości humanistyczne, takie jak: miłość, szacunek ...
