Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Stosunek rodzeństwa i szkoły do dzieci niepełnosprawnych
Już z poprzednich rozważań wynika, iż dziecko niepełnosprawne zmienia oblicze rodziny, rodzice zmieniają swoje oczekiwania wobec dziecka. Dziecko to jest najczęściej osobą centralną - mniej sprawną, wymagającą opieki ze strony rodziców i rodzeństwa. Jeżeli jest to dziecko jedyne, rodzice w obawie że mogą je utracić, czują zagrożenie i strach. Podczas gdy jest to kolejne dziecko , uwaga i zainteresowanie skupia się na chorym dziecku. Skupienie uwagi i poświęcenie czasu choremu dziecku może u rodzeństwa wywołać uczucie zazdrości, gniewu, a nawet agresji skierowanej ku niepełnosprawnemu bratu czy siostrze oraz poczucie odrzucenia przez rodziców. Te negatywne emocje, szczególnie gdy trwają przez dłuższy czas, mogą prowadzić do reakcji nerwicowych, zaburzeń psychosomatycznych, pojawiania się lęków i trudności w szkole. Chyba najlepszym sposobem powstania więzi z niepełnosprawnym rodzeństwem jest pomoc matce w opiece nad chorym. Należy jednak uważać, aby ta pomoc nie blokowała normalnego rozwoju zdrowych dzieci. Rodzice winni rozmawiać ze zdrowymi dziećmi o chorobie brata lub siostry, aby nie powstał u rodzeństwa fałszywy obraz choroby i lęk przed zachorowaniem zdrowych dzieci.
Obecnie wielu pedagogów jest zdania, iż dzieci specjalnej troski powinny znaleźć się w szkole razem ze zdrowymi, nie powinno tworzyć się gett dla niepełnosprawnych dzieci. Dziecko chore należy włączyć w funkcjonowanie szkoły. Zanim to jednak nastąpi powinno się przygotować rodziców i uczniów danej klasy na przyjęcie niepełnosprawnego kolegi.
