Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
„Cudze chwalicie, swego nie znacie” – słowa tego powiedzenia wiernie odzwierciedlają znajomość zwyczajów, obrzędów i tańców regionalnych.
Chciałabym zaproponować trochę inną lekcję języka angielskiego połączoną z lekcją wychowania fizycznego.
Nauczyciel języka angielskiego wydaje polecenia dotyczące kroków a języku angielskim natomiast nauczyciel wychowania fizycznego dba o poprawność kroków, choreografię
i bezpieczeństwo uczniów.
KONSPEKT LEKCJI
Temat: „Szot” mazurski taniec regionalny po angielsku.
Celem lekcji jest poznanie elementów folkloru, wzbogacenie słownika w miarę poznawania rodzinnego krajobrazu, folkloru; poszanowanie odmienności narodowych, etnicznych, językowych.
Metody: pokaz, obserwacja
Forma: zajęcia ruchowe
Pomoce: tekst utworu, nuty, nagranie audio i video utworu
TOK LEKCJI
1. czynności wstępne – przywitanie uczniów
2. rozgrzewka językowa – przypomnienie słownictwa
3. rozgrzewka ruchowa
4. nauczyciel objaśnia zasady pracy na lekcji
5. prezentacja nagrania video tańca i utworu „Szot”
6. praca całą klasą – nauczyciel w-f ustawia uczniów na odpowiednich pozycjach
7. taniec pod instrukcje nauczyciela w języku angielskim
8. podsumowanie pracy uczniów zarówno od strony nauczyciela angielskiego
i wychowania fizycznego
9. podsumowanie zajęć
10. ćwiczenia rozluźniające i wyciszające
11. podziękowanie za wspólną pracę
12. zakończenie zajęć
OPIS TAŃCA
„ Szot” jest tańcem wirowym, w mazurskiej odmianie „sota”. Para tańczy w ujęciu zamkniętym i wykonuje krok w obrocie w prawo. Tancerz zaczyna lewą nogą, tancerka prawą (tańczą na całych stopach, stawiając je nieco z góry). Na „raz” wykonuje krok w obrocie
w prawo, na „i” dostawiają drugą nogę. Na „ dwa” wykonują drugi krok w obrocie w prawo na „i” unoszą wolną nogę zgiętą w kolanie.
W drugim takcie na „raz” prostują uniesioną nogę i wyciągają w bok, uderzając mocno obcasem w podłogę. Jednocześnie zwracają się pochylając się nieco w stronę wyciągniętej nogi ( tancerz – prawej, tancerka – lewej). Na „i” prostują się i ponownie unoszą nogę zgiętą w kolanie, na „dwa” dostawiają ją do drugiej nogi.
Dostawienie jest mocnym tupnięciem bez obciążania tej nogi. Jednocześnie tułów pochyla się ponownie w stronę nogi akcentującej. Na „i” tancerze prostują się i jeszcze raz unoszą tę samą zgiętą nogę. W trzecim takcie para obraca się takim samym krokiem jak w takcie pierwszym.
Czterotaktowy cykl choreotechniczny niezmiennie powraca w ciągu całego tańca.
Materiał opracowany został na podstawie:
Gutowska Cecylia – Projekt realizacji zadań z zakresu dziedzictwa kulturalnego w regionie Mazur. Projekt stworzony na potrzeby pracy w przedszkolu. Ełk 2000
www.wikipedia.pl
www.bartoszyce.pl
