Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Rodzina dziecka przedszkolnego jako środowisko wychowawcze
Rodzina jest środowiskiem, w którym tkwią możliwości wszechstronnego rozwoju dziecka. Zatem powinno się wiedzieć, jakie są prawidłowości tego rozwoju, jakie czynniki go warunkują i jakie są potrzeby fizyczne i psychiczne poszczególnych członków rodziny: dzieci, rodziców, dziadków, należy też wiedzieć jakie, czynniki wpływają ujemnie na życie rodziny, a jakie - dodatnio. Aby dziecko wyrosło na silną osobowościowo jednostkę, musi mieć fundament, jaki w dzieciństwie stanowi rodzina. Jej obowiązkiem, jak i innych środowisk wychowawczych, jest zapewnienie dziecku prawidłowego rozwoju.
Stworzenie dzieciom możliwie najlepszych warunków harmonijnego rozwoju jest podstawą, na której można oprzeć kształtowanie wartościowych cech charakteru przyszłego człowieka. We wszystkich tych poczynaniach niezmiernie istotną sprawą są stosunki łączące dzieci i rodziców. One bowiem niejednokrotnie decydują o efektach wychowawczych i przeszłych poczynaniach dziecka już jako osoby dorosłej.
Podstawowym czynnikiem wywierającym istotny wpływ na osobowość i zachowanie dziecka jest więź uczuciowa łącząca dziecko z rodzicami oraz charakter stosunków wewnątrzrodzinnych, a także wymiana uczuciowa zachodząca pomiędzy wszystkimi członkami rodziny. Każde dziecko potrzebuje kochających rodziców, bezpiecznego domu, w którym będzie akceptowane. „Zdrowy”, spokojny dom zapewnia możliwość zdobywania przez dziecko samodzielności, swobody doświadczeń, uczy podejmowania decyzji, co jest warunkiem poczucia odpowiedzialności za swoje postępowanie. W takim domu dziecko ma możliwość zaspokojenia swoich naturalnych potrzeb. Pozwala mu to aktywnie nawiązywać i pozostawać w więzach uczuciowych z ludźmi. Każde dziecko potrzebuje dowodów uczucia ze strony rodziców, potrzebuje także przejawów doceniania go i uznania, bez tego nie ma ono pewności, czy jest potrzebne w domu, kochane i chciane. Nie jest więc rzeczą obojętną dla rozwoju dziecka, czy w domu ma atmosferę życzliwą, pogodną, czy stale napiętą i wrogą, czy jest akceptowane, czy też nie. Gdy w rodzinie przeważają uczucia miłości i lojalności, wówczas panuje ład i swoista harmonia. Świadomość, że jest się przez rodziców kochanym i akceptowanym stanowi podstawę bezpieczeństwa dziecka i pozwala mu na wyrobienie normalnych więzów zależności z rodzicami i innymi członkami rodziny. Brak świadomości bezpieczeństwa odsuwa dziecko na margines życia rodzinnego, odbiera zaufanie do ludzi i wiarę we własne siły. Niezaspokojenie emocjonalne ogromnie utrudnia dziecku wejście w prawidłowe kontakty z innymi ludźmi i rzeczywistością.[1] Brak serdecznej opieki ze strony jednego lub obojga rodziców powoduje frustrację i stanowi silnie działający bodziec wrogości i agresji.
Doświadczenia dziecka wyniesione z kontaktów z rodzicami mają najbardziej opiniotwórczy i normotwórczy charakter, dlatego oprócz więzi łączącej rodziców z dzieckiem tak ważna jest więź łącząca samych rodziców.
Czynnikiem warunkującym wychowawczo pozytywne funkcjonowanie rodziny dziecka jest zgodne pożycie małżonków ...
