Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
EDUKACJA DZIECI GŁĘBOKO WIELORAKO NIEPEŁNOSPRAWNYCH – WYBRANE TECHNIKI I METODY PRACY .
WSTĘP
Czynności umysłowe dziecka są procesami zawierającymi wiele niewiadomych. Są podstawą badań w kierunku opracowań koncepcji rozwoju. Im bardziej potrafimy zrozumieć mechanizmy nimi rządzące, ich związek z czynnościami całego organizmu oraz z otoczeniem społeczno-przyrodniczym - tym więcej nasuwa się pytań i wątpliwości. Trudności te narastają szczególnie, gdy mamy do czynienia z inną jakością rozwoju rozumianą jako upośledzenie umysłowe a w szczególności jego głęboką postać.
. Dzieci z głęboką niepełnosprawnością intelektualną do niedawna, były poza systemem oświaty, dopiero w 1997 roku, po raz pierwszy w Polsce, uregulowano prawo do nauki tych osób, zgodnie z ich potrzebami i możliwościami. Minister Edukacji Narodowej wydał w dniu 30 stycznia 1997r. Rozporządzenie sprawie zasad organizowania zajęć rewalidacyjno – wychowawczych dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim (Dz. U. Nr 14). Ustawa ta daje prawo osobom od trzeciego do dwudziestego piątego roku życia udziału w indywidualnych i grupowych zajęciach rewalidacyjno – wychowawczych.
Drugim dokumentem nadającym to prawo jest Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z dnia 19 sierpnia 1994r. Oba dokumenty kończą okres odraczania i zwalniania osób głęboko niepełnosprawnych intelektualnie z realizacji obowiązku szkolnego, kończąc okres bierności i izolacji tych osób.
Dzieci te, to dzieci z największymi deficytami rozwojowymi. Zaburzone są wszystkie sfery funkcjonowania, czynności orientacyjno – poznawcze są na niższym poziomie, często brak spostrzegania, uwagi mimowolnej. Wydają przeważnie nieartykułowane dźwięki, ale można nauczyć je prostych, pojedynczych wyrazów lub
zrozumienia prostych słów. Okazują proste emocje – zadowolenie i niezadowolenie, okazują też przywiązanie do osób. Występują częste wahania nastroju. Nie potrafią samodzielnie dbać o bezpieczeństwo, mogą nauczyć się prostych nawyków, wymagają stałej opieki. Edukacja dzieci głęboko niepełnosprawnych intelektualnie nakierowana jest na zaspokojenie potrzeb tych dzieci i na przygotowanie ich do komunikowania o swoich potrzebach otoczeniu a przez to podniesienie jakości ich życia. Dla dzieci z głęboką niepełnosprawnością intelektualną proces uczenia się i nabywania wszelkich umiejętności jest niezwykle utrudniony. Dlatego stymulacja wielozmysłowa – polisensoryczna, pomagająca im w odbiorze wrażeń zmysłowych z otaczającego ich świata oraz z ich ciała, stanowi dla nich metodę zajęć edukacyjnych. Bardzo ważna w przypadku osób z głębokim stopniem niepełnosprawności jest strukturalizacja najbliższego środowiska ponieważ zaburzenie znanego rytmu powoduje u tych osób chaos, którego sami nie potrafią opanować i znika wtedy poczucie bezpieczeństwa .Dla prawidłowego rozwoju i funkcjonowania człowieka konieczny jest stały dopływ bodźców zmysłowych do układu nerwowego. Osoba z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w toku stymulacji sensomotorycznej gromadzi wrażenia zmysłowe z otaczającego go świata i własnego ciała. Dzięki integracji tych wrażeń ...
