Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Naukowe aspekty koloru
Problem postrzegania światła zrodził się już w starożytności, kiedy filozofowie, głównie greccy uświadomili sobie, że istnieje świat zewnętrzny jako obiektywny i wewnętrzny, psychiczny jako subiektywny. Owa dwoistość, więź, stała się przedmiotem dalszych penetracji naukowych. Problem ten rozpatrywano w dwóch aspektach: niektórzy poszukiwali całkowitej odrębności świata rzeczy i ducha, inni tożsamości tych dwóch zjawisk. W następnym etapie kształtowania się problemu „konstytucji władz poznawczych” chodziło o źródła naszej wiedzy o świecie zmysłów i rozumu. Na tym gruncie filozofia zadawała sobie pytanie: „Czy świat zewnętrzny jest taki sam jakim my go postrzegamy poprzez nasze zmysły?”, „Czy istnieje podobieństwo między przeżyciem zmysłowym i przedmiotem tego przeżycia?”. Sięgając czasów Heraklita, który sądził, że „złymi świadkami są oczy i uszy ludziom, którzy mają dusze barbarzyńców” oznacza, że wrażenia zmysłowe są subiektywne, co zostało wsparte rozważaniami gnozeologicznymi w filozofii przyjmującymi istnienie zmienności wrażeń i względnej zgodności, czy niezgodności między treścią wrażeń, a wnioskami rozumu.
Od początku wieku XVII jakościami zmysłowymi zaczęły się interesować nauki szczegółowe, przede wszystkim fizyka. Badania fizyków dążyły do obiektywnego traktowania jakości zmysłowych i do ich pomiaru ilościowego i jakościowego, zaś przedmiotem badań było zagadnienie postrzegania barw i światła. Ostateczna teoria zakłada, że kolor w fizyce jest wymierzalny, jest rodzajem promieniowania świetlnego o określonej długości fal i energii. U człowieka wrażenie światła wywołują fale w zakresie o,380 – 0,780 mikrometrów. Promieniowanie widmowe o prosto określonym wąskim zakresie fal nazywamy monochromatycznym. Rozróżniamy dwie grupy wrażeń barw-nych: chromatyczne (barwy tęczy) i achromatyczne (neutralne). „Dwie grupy barw lub poszczególne barwy, których promieniowania po dodaniu do siebie w odpowiednio dobranych stosunkach mocy świetlnej dają wrażenia barwy białej nazywamy barwami dopełniającymi.”
Wyróżniamy dwa rodzaje sposobu mieszania barw:
1. Mieszanie substraktywne, które polega na dodaniu do jednej barwy drugiej, która zmniejsza promieniowanie obserwowanego pola w pewien charakterystyczny sposób, np.: wstawianie przez projektor coraz to nowych filtrów barwnych, a w przypadku malarstwa nałożenie jednej farby na drugą.
2. „Mieszanie addytywne, polega na dodawaniu do danej barwy drugiej barwy, która zwiększa promieniowanie pierwszej w pewien specyficzny sposób”, np.: rzucanie na ekran coraz to nowych promieni monochromatycznych, lub patrzenie na mozaikę barwnych punktów na czarnym tle, do której dodajemy drugą mozaikę o innej barwie. Mieszanina substraktywna ma ciemniejszą barwę od addytywnej.
W chemii kolor jest zjawiskiem nierozerwalnie związanym z substancją. Często nazwa substancji wyjściowej staje się nazwą barwy: cynober, kraplak, ultramaryna, ochra itd. Według ogólnych praw mieszanina barwników wewnątrz substraktywnego koła barw, barwy żółtej, czerwonej i niebieskiej nie można ...
