Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Program terapeutyczny dla dziecka z parasygmatyzmem polegającym na substytucjach sz → s, rz, ż → z, cz → c, dż → dz
Po postawieniu diagnozy podjęłam wobec Krzysia działania logopedyczne, których głównym celem było uzyskanie prawidłowego brzemienia głosek szeregu szumiącego, czyli głosek [š, ž, č, ž] oraz utrwalenie tego wzorca w ciągu mownym poprzez wprowadzenie go do mowy spontanicznej w ćwiczeniach. Cele pośrednie, jakie sobie postawiłam, to rozwijanie słuchu fonemowego oraz umiejętności czytania u chłopca.
Usuwanie zaburzeń artykulacyjnych u Krzysia prowadziłam etapami według ściśle określonych zasad terapii logopedycznej tj. zasada indywidualizacji, zasada wykorzystania wszelkich możliwości dziecka, zasada kompleksowego oddziaływania, zasada aktywnego
i świadomego udziału, zasada współpracy z najbliższym otoczeniem, zasada systematyczności, zasada stopniowania trudności[1].
Pracę zaczęłam od współpracy z wychowawczynią, która przedstawiła mi problem chłopca, a następnie od rozmowy z mamą, w czasie której dowiedziałam się więcej o dziecku
i ustaliłam sposoby kontaktowania się. Od tej pory współpraca przebiegała z wykorzystaniem telefonu i zeszytu Krzysia, w którym notowałam wyćwiczone na zajęciach głoski, sylaby, wyrazy jako zadanie domowe do powtórzenia w domu oraz informowałam o postępach dziecka. Matka dość rzetelnie wywiązywała się z dopingowania chłopca do ćwiczeń i kontrolowania go podczas ich rozwiązywania. Wychowawczyni wymieniała ze mną uwagi na temat postępów w nauce i wymowie dziecka. Współpracę z otoczeniem chłopca oceniam bardzo dobrze.
Ponieważ zasada systematyczności wymaga, aby nauczanie poszczególnych dźwięków odbywało się w ustalonych terminach według określonej kolejności działań, wyznaczyłam spotkania z Krzysiem raz w tygodniu na 45 minut, a każdy ćwiczony dźwięk przechodził przez pewne etapy. Kolejność prowadzonych przeze mnie działań obrazuje poniższa tabela.
| |1. przygotowanie narządów artykulacyjnych |
| | |
|Etapy | |
|wywoływania | |
|głoski | |
| |2. wywołanie dźwięku w izolacji |
| |3. wypowiadanie dźwięku w logotomach, sylabach |
| |4. utrwalanie dźwięku w nagłosie, śródgłosie i wygłosie wyrazów |
| |5. różnicowanie: wypowiadanie wyrazów zawierających głoski opozycyjne |
| |5. utrwalanie dźwięku w zdaniach |
| |6. opowiadanie obrazków |
| |7. kontrolowane przez logopedę swobodne wypowiedzi dziecka podczas zabaw |
Dopiero po utrwaleniu jednego dźwięku przechodziłam do wywoływania następnego.
Każdą rozpoczętą pracę konsekwentnie prowadziłam do końca, pamiętając również
o zasadzie stopniowania trudności, która nakazuje rozpoczynać od tego, co dla dziecka najłatwiejsze, ponieważ trudny dźwięk od razu je zniechęci. Wykorzystywałam do tego celu np. takie ćwiczenia oddechowe oraz ćwiczenia słuchu fonemowego, które Krzyś potrafi wykonać. Po pewnym etapie ćwiczeń dziecko widziało już efekty swej pracy, odnosiło małe-duże sukcesy i nie obawiało się nawet trudnych zadań.
Kolejna zasada pracy logopedycznej - zasada utrwalania dyktuje konieczność powtarzania zdobytych umiejętności tak długo, aż doprowadzi do nawyku. Nie poprzestawałam na wywołaniu głoski, ćwiczyłam ...
