Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Monika Piech
nauczyciel języka polskiego
Praca z uczniem niedosłyszącym
Nauczyciele spotykają w swojej pracy dzieci z różnymi dysfunkcjami.
Są to uczniowie z dysleksją, dysgrafią, dysortografią, nadpobudliwością psychoruchową. Starają się pomóc im pokonać te wszystkie
przeszkody, spróbować sobie z nimi poradzić. A w jaki sposób pomóc uczniowi niedosłyszącemu czy głuchemu? Czy taki uczeń może
w ogóle odnieść sukces?
Oczywiście, że tak, potrzebne są tylko odpowiednie zasady komunikacji.
Bardzo ważny jest kontakt wzrokowy z dzieckiem, mówiąc, nie należy przemieszczać się, odwracać. Istotne jest również wolne tempo przekazu
i naturalny poziom artykulacji, upewnianie się, że osoba głucha, niedosłysząca zrozumiała nasz przekaz. Nieodzowna jest także cierpliwość w powtarzaniu poleceń, kilkakrotnym tłumaczeniu materiału.
Co wynika z tego, że dziecko nie słyszy? Ma mały zasób pojęć, słabą pamięć językową, błędnie rozumie komunikaty, słabo zna formy składniowe, ma problemy semantyczne, nie rozumie frazeologii, homonimów, fleksji, formantów słowotwórczych, symboliczności tekstów literackich.
Jak to zmienić? Jakie metody pracy należy zastosować? Najlepsza oczywiście byłaby praca indywidualna. Bardzo cenne są metody nauczania języków obcych, wprowadzanie ćwiczeń słownikowych (wypisywanie słówek, których trzeba nauczyć się). Początkowo należałoby bazować na ograniczonym ilościowo, ale pełnym materiale językowym ( nie upraszczać tekstu, nie pomijać homonimów czy związków frazeologicznych ). Systematycznie kontrolować czy uczeń rozumie tekst, wyjaśniać nowe pojęcia, ale jednocześnie unikać podawania na rzecz zdobywania. Dziecko
powinno samodzielnie przetwarzać tekst, interpretować, ćwiczyć
i doskonalić czytanie ze zrozumieniem. Zadaniem nauczyciela jest tylko
naprowadzanie. Istotniejsze jest rozumienie a potem wymowa,
którą ćwiczymy poprzez zachęcanie do codziennego czytania na głos. Należy wykorzystywać materiały multimedialne: filmy z napisami, komputerowe gry edukacyjne.
Oczywiście musimy pamiętać, że na rozwój mowy dziecka niedosłyszącego wpływają czynniki, na które nie mamy do końca wpływu. Są to: wiek, w którym nastąpiła utrata słuchu; stopień ubytku słuchu; moment, w którym wada została wykryta i rozpoczęta rehabilitacja;
możliwość wystąpienia dodatkowych mikrouszkodzeń; potencjał intelektualny dziecka.
Dlatego też bardzo ważne jest pozytywne nastawienie otoczenia, środowiska, w jakim dziecko przebywa, dostarczenie mu właściwych
bodźców, wiara rodziców, nauczycieli i znajomych, że człowiek
ten poradzi sobie. Niezbędne jest najpierw przygotowanie rehabilitacyjne rodziców, którzy często przyjmują postawę nadopiekuńczości
albo całkowitego odrzucenia dziecka. Istotna jest pomoc, wsparcie psychologów, pedagogów, logopedów.
Niestety pewne stereotypy funkcjonujące w społeczeństwie utrudniają to. Na przykład przeświadczenie, że jeśli głuchy dostanie aparat lub implant,
to dalej wszystko rozwija się tak, jak u osoby słyszącej.
Aparat analogowy zwiększa głośność, ale nie poprawia rozumienia. Poza tym potrzebna jest bardzo długa rehabilitacja (ćwiczenia artykulacyjne ).
Skoro głuchy mówi, to rozumie tekst pisany. Jeśli głuche dziecko nauczy się ...
