Znaczenie wczesnej interwencji u dziecka niesłyszącego

Pierwsze lata życia dziecka (w tym również niesłyszącego) mają ogromny wpływ na jego dalszy rozwój. W medycynie istnieje przekonanie, iż inteligencja dziecka w ciągu pierwszych czterech lat życia zwiększa się i osiąga taki pułap, że stanowi połowę zakresu, do jakiego dochodzi się przez następne trzynaście lat. Dlatego tak ważnym jest, aby nie zaprzepaścić tego momentu w pracy z dzieckiem, a w szczególności z dzieckiem niepełnosprawnym. Praca ta ma uświadomić, jak wiele dobrego można zdziałac w życiu dziecka niepełnosprawnego stosując od pierwszych dni jego życia wczesną interwencję.

Znaczenie wczesnej interwencji u dziecka niesłyszącego

Oprac. Elżbieta Bernacka Zespół Szkół nr 5 Specjalnych Nowy Sącz

POJĘCIE GŁUCHOTY

Zdefiniowanie pojęcia związanego z uszkodzeniem analizatora słuchowego - narządu słuchu na który składają się: ucho, odpowiednie ośrodki w mózgu oraz łączące je drogi nerwowe - nie jest zadaniem prostym. Już od kilkudziesięciu lat trwają spory nad jego prawidłowym nazwaniem. W literaturze fachowej pojawiają się takie nazwy jak: głuchota, głuchoniemota, upośledzenie słuchowe, zaburzenie słuchu, uszkodzenie słuchu, resztki słuchu, kalectwo słuchu, inwalidztwo słuchu czy wada słuchu. Termin wada słuchu zdefiniowała w 1982 roku Urszula Eckert. Stwierdziła ona, że wada słuchu powoduje zaburzenia w percepcji słuchowej, a co za tym idzie osoby, u których ona występuje wymagają kompleksowych oddziaływań medycznych, psychologicznych i pedagogicznych. Osoby te (w szczególności, kiedy wada została późno wykryta - po 3-5 roku życia) mają ograniczony rozwoju mowy, myślenia abstrakcyjnego i funkcjonowania emocjonalnego. Ze względu na czas występowania wady i stopień uszkodzenia słuchu rozróżnia się osoby: głuche (niesłyszące), ogłuchłe, z resztkami słuchu i niedosłyszące.
Za osobę głuchą, współcześnie niesłyszącą, uważa się osobę, która pozbawiona jest słuchu od urodzenia lub utraciła go w trakcie życia. Inna definicja mówi, że człowiek niesłyszący to taki, któremu utrata bądź znaczne upośledzenie analizatora słuchu uniemożliwia odbiór i rozumienie mowy ludzkiej przez słuch. Dla takiej osoby słuch w życiu codziennym nie ma praktycznego znaczenia (T. Gałkowski). Maria Grzegorzewska określiła osobę głuchą, jako tę, która pozbawiona jest słuchu, a więc treści dźwiękowych płynących ze świata i która w skutek tego znajduje się w gorszych warunkach niż osoba słysząca, jeśli chodzi o poznanie świata zewnętrznego i przygotowanie do życia społecznego.
Z kolei osoba ogłuchła to taka, która utraciła słuch w okresie rozwoju mowy lub później, gdy podstawowe stereotypy językowe zostały utrwalone. Język, opanowany przez taką osobę do momentu utraty słuchu, nie zanika, ale ulega deformacji z powodu braku kontroli akustycznej.
Oddzielna kategoria osób z resztkami słuchu jest dość kontrowersyjna, gdyż jak twierdzi niemiecki surdopedagog Armin Lowe nawet dzieci głuche z reguły posiadają jeszcze resztki słuchu i dlatego należałoby je również do nich stosować. U głuchych z resztkami słuchu ubytek słuchu przekracza 80 dB, a oni sami mogą słyszeć mowę tylko przy użyciu aparatury wzmacniającej.
O ludziach, u których występuje częściowa utrata słuchu mówimy, że są osobami niedosłyszącymi. Osoby te mogą opanować mowę w sposób naturalny (T. Gałkowski).

II. KLASYFIKACJA I PRZYCZYNY GŁUCHOTY

Przeglądając literaturę fachową na temat osób z wadą słuchu można natknąć się na wiele klasyfikacji głuchoty. Ich mnogość wynika z różnych ...