Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
DIAGNOZOWANIE RYZYKA DYSLEKSJI
Artykuł na podstawie książki „Ryzyko dysleksji, problem i diagnozowanie”
M. Bogdanowicz, Wydaw. „Harmonia”, Wyd. I, Gdańsk 2002.
Rozwój psychofizyczny większości dzieci w wieku przedszkolnym mieści się w
granicach norm dla wieku i jest w miarę harmonijny. Jednak istnieje pewien procent
dzieci, które od najmłodszych lat życia wykazują odmienne tempo rozwoju. Są wśród nich
dzieci o rozwoju przyspieszonym, opóźnionym, a także dzieci z dysharmoniami
rozwojowymi, czyli tzw. fragmentarycznymi deficytami rozwojowymi. Są to dzieci, u
których mogą wystąpić specyficzne trudności w uczeniu się. Specyficzny charakter mają
między innymi trudności w czytaniu i pisaniu. Odkąd do programu dydaktycznego klas
zerowych wprowadzono naukę czytania i przygotowanie do pisania, trudności w uczeniu
się mogą pojawiać się jeszcze przed podjęciem obowiązku szkolnego, a więc w wieku
przedszkolnym, zapowiadając specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu (tzw. dysleksję
rozwojową) na dalszych etapach kształcenia. Dzieje się
tak w przypadkach
nieharmonijnego rozwoju psychoruchowego dzieci, którego przyczyną są parcjalne
opóźnienia w rozwoju funkcji percepcyjno-motorycznych, uczestniczących w nabywaniu
umiejętności czytania
językowych,
spostrzegania (wzrokowego, słuchowego), a także motoryki, uwagi, pamięci (wzrokowej,
słuchowej, ruchowej), lateralizacji (stronności ciała) i orientacji w przestrzeni. Wobec
młodszych dzieci (najczęściej w wieku przedszkolnym), wykazujących wybiórcze
zaburzenia w
rozwoju psychoruchowym, które mogą warunkować wystąpienie
specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu stosuje się termin: „ryzyko dysleksji”. Nazwę
tą stosuje się również w odniesieniu do uczniów, którzy napotykają na pierwsze, lecz
nasilone trudności w nauce, pomimo inteligencji w normie, dobrze funkcjonujących
narządów zmysłów i właściwej opieki dydaktycznej i wychowawczej.
tutaj o zaburzenia funkcji
i pisania. Chodzi
Terminy „ryzyko dysleksji” czy „dzieci ryzyka dysleksji” zostały po raz pierwszy
zaprezentowane przez prof. Martę Bogdanowicz w 1993 roku na Ogólnopolskiej
Konferencji Polskiego Towarzystwa Dysleksji w Gdańsku i szybko się rozpowszechniły,
w stosunku do dzieci w przedziale wiekowym od okresu poniemowlęcego do około 8 roku
życia dziecka.
Ryzyko dysleksji jest najbardziej prawdopodobne u dzieci:
1. pochodzących z nieprawidłowo przebiegającej ciąży i skomplikowanego porodu –
są to dzieci urodzone przedwcześnie, w zamartwicy, z niską wagą urodzeniową, w
złym stanie fizycznym (w skali Apg poniżej 6 pkt).
2. obciążonych genetycznie – w rodzinie występuje dysleksja, opóźnienia w rozwoju
mowy, leworęczność
3. u których można zaobserwować dysharmonie w rozwoju psychomotorycznym –
tzn. występują u nich symptomy ryzyka dysleksji.
Dzieci „ryzyka dysleksji” mogą być identyfikowane przez rodziców, nauczycieli,
logopedów na podstawie charakterystycznych symptomów. Niekiedy pojawiają się one już
w okresie niemowlęcym. Objawy ryzyka dysleksji są możliwe do rozpoznania na
podstawie uważnej obserwacji dziecka, którą można prowadzić zgodnie z listą objawów ...
