Opis i analiza przypadku chłopca z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym. Wykorzystanie elementów dogoterapii.

Opis i analiza przypadku chłopca z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym.Wykorzystanie elementów dogoterapii.

1. Identyfikacja problemu
W swojej pracy terapeutyczno – wychowawczej spotkałem się z wieloma rodzajami zaburzeń rozwojowych dzieci niepełnosprawnych intelektualnie, wymagających stosowania różnorodnych metod i organizacji pracy. Z dniem 01.09.2009r. rozpocząłem zajęcia nauczania indywidualnego z siedmioletnim chłopcem. Piotrek jest chłopcem upośledzonym w stopniu umiarkowanym zarówno pod względem intelektualnym jak i pod względem dojrzałości społecznej.
Wykorzystując swoje dodatkowe kwalifikacje z oligofrenopedagogiki, jak również fakt, że pracowałem przez 10 lat w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym z młodzieżą upośledzoną w stopniu lekkim, przystąpiłem do analizowania i identyfikacji problemu. Zajęcia z Piotrkiem stanowiły kolejne wyzwanie dla moich dotychczasowych umiejętności i wiedzy pedagogicznej.

2. Geneza i dynamika problemu.
Jeszcze przed rozpoczęciem zajęć z chłopcem zapoznałem się ze wszystkimi, dotyczącymi dziecka, dostępnymi dokumentami:
➢ badaniami psychologicznymi,
➢ badaniami pedagogicznymi,
➢ diagnozą lekarską,
➢ skierowaniem z Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej.

Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Końskich zaleciła wczesne wspomaganie rozwoju dziecka. Program należy realizować w formie indywidualnych zajęć z dzieckiem i matką w domu rodzinnym chłopca w wymiarze 8 godzin miesięcznie, w roku szkolnym 2008/2009.
Indywidualny program wspomagania powinien uwzględniać:
❖ stymulację rozwoju intelektualnego,
❖ ćwiczenia usprawniające procesy percepcyjno – motoryczne tj. analizę i syntezę wzrokową i słuchową, sprawność manualną, pamięć i koncentrację uwagi,
❖ kontynuowanie terapii logopedycznej,
❖ rozwijanie umiejętności samoobsługowych.
Jednocześnie odracza się chłopca z obowiązku szkolnego w roku szkolnym 2008/09, z równoczesnym objęciem go opieką w kl. „0”. Zaleca się badania kontrolne w czerwcu 2009r. Przeprowadziłem, podczas pierwszej wizyty w domu rodzinnym chłopca, rozmowę oraz wywiad z jego mamą. W późniejszym okresie określiłem poziom jego umiejętności stosując „Kwestionariusz obserwacji rozwoju dziecka”. Obserwacja i podstawa jaką dały zastosowane narzędzia pozwoliły mi opracować diagnozę wstępną oraz skonstruować indywidualny program na którym oparłem pracę z dzieckiem.
Piotruś jest wesołym pogodnie usposobionym dzieckiem. Pod względem wzrostu i wyglądu zewnętrznego nie odbiega od normy. Chłopiec chodzi samodzielnie, po schodach porusza się z pomocą nauczyciela. Przechodzi samodzielnie przez ławeczkę gimnastyczną, łapie piłkę obydwiema rękami. W orientacji przestrzennej rozumie pojęcia: do przodu, do tyłu. Jeśli chodzi o apercepcję uczeń potrafi wskazać od 4-7 części ciała, rozpoznaje siebie na zdjęciu. Piotrek rozpoznaje, nazywa cyfry z pomocą nauczyciela w zakresie 1-5. Chłopiec z pomocą terapeuty obserwuje, rozpoznaje nazywa przedmioty w najbliższym otoczeniu. Mowa dziecka jest niewyraźna i czasami niezrozumiała.

3. Znaczenie problemu.
Pomimo, że chłopiec chodził do klasy „0” nie wykazał żadnych, na miarę swoich możliwości postępów edukacyjnych.
Niezaradność, mała samodzielność i niska sprawność manualna były czynnikami, które wymagały stałej opieki ...