Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Ernest Malik
PSM I st. w Kluczborku
Nauczyciel klasy puzonu, trąbki
„Wiedeńska Szkoła Instrumentalna” na puzon Armina Rosina1 jako forma
aktywizująca edukację muzyczną
Gra na puzonie jest w znacznym stopniu zdeterminowana przez historię puzonu
oraz historię nauki gry na tym instrumencie. Muzyczne przeciwieństwo sygnału i
kantyleny, tradycyjny akompaniament funkcyjny w literaturze klasycznej, szeroko
rozpowszechniona literatura dydaktyczna i egzaminacyjna, wszystkie one kształtują -
często nieświadomie - wyobrażenia, jak puzon powinien brzmieć. Jednakowoż
obecnie poprzez płyty, radio i telewizję są przekazywane różnorakie sposoby gry na
puzonie. Przez to w znacznym stopniu zmienił się pogląd na grę na instrumencie oraz
rozszerzyła się znajomość literatury. Zasadnicze założenia dydaktyczne uległy
przemianie. Tej sytuacji zamierza sprostać szkoła na puzon Armina Rosina. Nauka gry
powinna dać uczniowi wielorakie możliwości wykonawcze aż do odtwarzania
własnych koncepcji włącznie. W ten sposób uczeń powinien zostać wykształcony do
rozwijania własnej interpretacji muzycznej.
Szkoła obejmuje dwa zeszyty - podręczniki:
Schülerheft - zawierający szereg ćwiczeń dla ucznia.
Beiheft - oferujący przykłady z puzonowej literatury muzycznej, poszerzenie
wiadomości z zakresu zasad muzyki w aspekcie gry na puzonie.
Nauka gry na instrumencie często przyjmuje tu formę zabawy, poprzez wykorzystanie
różnych sposobów notacji muzyki (wykresy, segmenty, linie, papier milimetrowy),
które stawia się na równi z zapisem nutowym.
1 Armin Rosin - profesor klasy puzonu Hochschule für Musik w Stuttgarcie, solista Bamberger Symphoniker i
Radio - Sinfonie - Orchester w Stuttgarcie.
Główne założenia szkoły A. Rosina.
1. Nauczanie „bez nut”:
Wprowadzenie pojęć, symboli oraz systemów odbywa się dopiero wówczas,
gdy uczeń może się powoływać na konkretne przykłady. Uczeń sam „odkrywa” swój
instrument, a także jego funkcje w życiu muzycznym. Możliwości brzmieniowe
puzonu powinny sięgać od prostej muzyki ludowej po Free - Jazz.
W pierwszym etapie nauki wykorzystuje się następstwo dźwięków naturalnych,
granych sukcesywnie oraz symultanicznie (w grupie), a dopiero później dźwięki
naturalne zostają zmienione przez suwak. Proste melodie „odkrywa” się za pomocą
podanych pozycji, a ich obraz nutowy zostaje przywołany w celach porównawczych.
Słuch kształci się systematycznie poprzez słuchanie i naśladowanie. Dopiero gdy
uczeń przyswoił sobie słuchem, grą i pojęciami „wysokość” dźwięku wprowadza się
system notacji wysokości dźwięku.
2. Wspólna gra.
Podczas wspólnej gry uczeń może nauczyć się dokładności obserwacji innych
instrumentalistów, sam dopasowując się, ale także wysyłając własne impulsy.
Słuchanie muzycznych niuansów pobudza do pielęgnacji techniki gry oraz kształci
system reakcji i komunikatywności. Dlatego powyższa szkoła na puzon kładzie
ogromny nacisk na naukę zbiorową. Oczywiście nie wyklucza się indywidualnej
nauki, a indywidualna nauka nie wyklucza powyższych pryncypiów, gdyż nauczyciel i
uczeń też tworzą pewnego rodzaju ...
