Inteligencja emocjobnalna

    Emocje towarzyszą człowiekowi od początku jego istnienia, były mu bardzo pomocne np. strach, złość - miały decydujące znaczenie dla przetrwania naszego gatunku. W referacie omówiono ich rolę dla rozwoju człowieka.

INTELIGENCJA EMOCJONALNA
I JEJ WPŁYW NA ŻYCIE CZŁOWIEKA

1. Pojęcie inteligencji emocjonalnej
2. Przyczyna, która zainspirowała psychologów do zbadania tego tematu
3. Badania , które doprowadziły do powstania teorii „inteligencji emocjonalnej”
4. Cechy inteligencji emocjonalnej, które poddano badaniom.

Goleman pisze, że nasze życie emocjonalne stale ulega pogorszeniu. Badamy więc emocje, aby bliżej je poznać, zrozumieć i nauczyć się nad nimi panować.

Dzięki prowadzonym badaniom mózgu, odkryciom w dziedzinie neurobiologii pojawiły się szanse na poprawę naszego życia emocjonalnego.
Ludzie często zastanawiają się dlaczego jednym wiedzie się w życiu bardzo dobrze a innym nie.
Od czego to zależy?
Początkowo sądzono że najwięcej do powiedzenia ma iloraz inteligencji.
Goleman pisze, że przez ostatnich 80 lat badania nad inteligencją ukierunkowywał obraz życia umysłowego pozbawionego emocji. Obraz ten zaczął powoli się zmieniać, kiedy to psychologia zaczęła zauważać rolę uczuć w myśleniu i doceniać zarówno zalety emocji w życiu umysłowym, jak i wynikające z emocji zagrożenia.
Iloraz inteligencji był często badany przez psychologów.
Badano 95 studentów Uniwersytetu Harvarda z lat czterdziestych , śledzono ich losy, aż do osiągnięcia wieku średniego. Okazało się, że ci którzy w czasie studiów mięli wysokie oceny nie osiągnęli większych sukcesów od kolegów z gorszymi ocenami, nie byli też bardziej zadowoleni z życia.
Podobnym badaniom poddano 450 chłopców, synów emigrantów, pochodzących z biednych rodzin. Iloraz inteligencji 1/3 z nich wynosił poniżej 90 pkt. Iloraz inteligencji miał niewielki związek, z tym , jak im się powodziło w życiu.
Badaniem objęto również 81 najlepszych absolwentów szkół średnich z Illinois z r. 1981. Wszyscy mięli najwyższe średnie w swoich szkołach a także na studiach osiągali bardzo dobre wyniki. W pracy zawodowej osoby te odniosły tylko umiarkowane sukcesy. Tylko 1 na 4 znajdował się w grupie ludzi w tym samym wieku , którzy osiągnęli najwyższy szczebel kariery w obranym zawodzie.
Z kolei Karen Arnold – prof. pedagogiki na Uniwersytecie Bostońskim śledziła losy prymusów. Na podstawie swoich badań stwierdziła: „Wiedzieć, że dana osoba jest prymusem, to wiedzieć tylko tyle , że on czy ona ma znakomite osiągnięcia mierzone w skali ocen szkolnych. Nie mówi to nam nic o tym , jak reaguje na przeciwności losu”[1].
Wysoki iloraz inteligencji – twierdzi Goleman – dzięki któremu otrzymujemy znakomite oceny w szkole nie przygotowuje nas do stawiania czoła przeciwnościom losu i do korzystania z szans jakie niesie nam życie. Osoby o wysokim ilorazie inteligencji mogą zadziwiająco nieudolnie kierować swym życiem prywatnym i odwrotnie, osoby o niskim ilorazie inteligencji mogą znakomicie radzić sobie w życiu i odnosić sukcesy ...