Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Bogusława Paciga – Nauczyciel mianowany
Szkoła Podstawowa Nr 2 w Rabce-Zdróju
INTEGRACJA DZIECI NIEPEŁNOSPRAWNYCH W SYSTEMIE EDUKACJI
FORMY SPOŁECZNEJ INTEGRACJI W SYSTEMIE EDUKACJI
Społeczna integracja dzieci niepełnosprawnych dokonuje się w rodzinie, w przedszkolu
i szkole oraz w środowisku lokalnym. Obejmuje tym samym proces socjalizacji dziecka
w społeczeństwie osób dorosłych i dzieci. Szczególne znaczenie odgrywają w niej grupy rówieśnicze, w których przebywa dziecko zarówno w środowisku lokalnym, jak
i w instytucjonalnych formach opieki i edukacji (przedszkola, szkoła, świetlice, internaty).
W dziecięcych grupach może ono bowiem najpełniej samorealizować się w różnorodnych rodzajach aktywności, zaspokajać potrzeby psychiczne, nabywać umiejętności społeczne
i uczyć się pełnienia ról społecznych.
Dziecko nieomal w całym swoim okresie rozwojowym najdłużej przebywa w formalnie zorganizowanych grupach rówieśniczych w instytucjach edukacyjnych. Dlatego idea społecznej integracji dzieci niepełnosprawnych rozumiana jest jako tworzenie dla nich odpowiednich warunków rozwoju nie tylko w rodzinie, ale także w przedszkolu i w szkole. Idea ta spowodowała wiele istotnych przemian w systemie edukacji w Polsce. Objęły one zarówno poglądy decydentów i nauczycieli na potrzeby edukacyjne dzieci niepełnosprawnych, organizację kształcenia specjalnego i pomocy dzieciom z trudnościami edukacyjnymi, jak i instytucje wspierające szkołę masową w procesie edukacji dzieci
i młodzieży.
Koncepcja społecznej integracji obejmuje jednak nie tylko przemiany, jakie mogą dokonywać się na rzecz dzieci i młodzieży niepełnosprawnej w szkolnictwie masowym, ale także w szkolnictwie specjalnym. Następowało stopniowe „otwieranie się” tego szkolnictwa do naturalnego środowiska poprzez szersze włączenie rodziny w proces rewalidacji dzieci, umożliwienie dzieciom częstszego przebywania w rodzinie oraz poprzez różnorodne kontakty i uczestnictwo w życiu lokalnego środowiska. Popularyzacja idei społecznej integracji wyzwalała inicjatywę społeczną do tworzenia otwartych ośrodków rehabilitacyjno - wychowawczych dla dzieci dotkniętych wysoką i złożoną niesprawnością (np. głębiej upośledzonych intelektualnie, z mózgowym porażeniem dziecięcym) oraz dla dzieci we wczesnych fazach rozwoju. Po przemianie ustrojowej w 1989 roku powstało wiele organizacji społecznych o zasięgu lokalnym, regionalnym i krajowym, które przy współpracy
z odpowiednimi resortami organizują różne formy integracyjnej opieki, leczenia
i usprawniania dzieci niepełnosprawnych oraz wspierania ich rodzin w wypełnianiu tych funkcji. Są to formy stałe, jak np. ośrodki wczesnej diagnozy, świetlice terapeutyczne, poradnie specjalistyczne, kluby dla rodziców dzieci niepełnosprawnych prowadzące działalność instruktażowo - poradnianą oraz formy okresowe, jak np. wczasowe turnusy rehabilitacyjne dla dzieci i ich rodziców, letnie kolonie i obozy rehabilitacyjne dla dzieci, kursy dokształcające rodziców w zakresie pedagogiczno - rehabilitacyjnym.
W systemie edukacji funkcjonują różne formy integracyjnego nauczania dzieci niepełnosprawnych. A.Hulek (1977, s. 495) uwzględniając różny stopień społecznej integracji tych dzieci wyróżniał następujące formy:
„ - włączenie dzieci i ...
